Τα παιχνιδια της ιστοριας...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Πολλά έχουν ακουστεί μέχρι σήμερα για την αποσπασματική, περιστασιακή και '' άνευρη '' κατά κάποιο τρόπο αντίδραση των Ελλήνων, μπροστά στην λαίλαπα μέτρων ωμής και απροκάλυπτης βαρβαρότητας που εδώ και δύο χρόνια μας έχουν...
γυρίσει στη σκληρότερη μορφή εργασιακού και κοινωνικού Μεσαίωνα που θα μπορούσε να υπάρξει. Πολλοί επίσης προσπάθησαν να εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους οι ταλαιπωρημένοι Έλληνες εξακολουθούν και ανέχονται παθητικά την όλη κατάσταση , χωρίς να προσπαθήσουν οργανωμένα και συστηματικά να την αλλάξουν και να απαλλαγούν από τους δυνάστες τους. Άλλοι μίλησαν για κόπωση, άλλοι για το βόλεμα του καναπέ, άλλοι ισχυρίστηκαν ότι η καθημερινή αγωνία για επιβίωση πια και όχι για ζωή δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για εξεγέρσεις και αντίσταση, κάποιοι άλλοι περιορίστηκαν στο να μιλήσουν για την απουσία μιας ηγετικής μορφής που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να εμπνεύσει την οργισμένη ,αλλά σιωπηλή μάζα των πολιτών. Υπήρξαν και αυτοί που προτίμησαν να αναφερθούν σε συνωμοσιολογικά σενάρια με '' ύποπτους '' ψεκασμούς που μας αδρανοποιούν και μας κρατούν σε μερική καταστολή.
Η πραγματική όμως αιτία είναι απολύτως ιστορικο-κοινωνική. Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ο τόπος αυτός δεν κατάφερε να έχει, σε αντίθεση με τις γειτονικές του χώρες όπως η Ιταλία ή η Τουρκία ιθύνουσα αστική τάξη με συνοχή, ιστορικότητα και στέρεη ιδεολογία η οποία να είναι σε θέση να φρενάρει την παρακμή στην οποία έχουμε περιέλθει.
Η ιστορία της Ελλάδας ευθύνεται βεβαίως γι' αυτό. Το ελληνικό ανεξάρτητο κράτος δημιουργήθηκε λόγω φυσικά της Ελληνικής επανάστασης του 1821, αλλά παράλληλα και επειδή τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ταυτίζονταν με τα συμφέροντα του τόπου μας. Το κοινό λοιπόν συμφέρον της Μεγάλης Βρετανίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας, επέβαλλε τη διάλυση και το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1909 αρχίζει να δημιουργείται ένα μόρφωμα αστικής τάξης που κατάφερε να διπλασιάσει την έκταση της Ελλάδας, στη συνέχεια στο Μεσοπόλεμο είχαμε το θαύμα της ελληνικής ανάπτυξης , μέσω του οποίου δημιουργήθηκε μία αξιόλογη δημόσια διοίκηση που απορρόφησε και τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, μετά όμως ήρθε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος που άλλαξε και κατέστρεψε την όποια παλιά αστική τάξη, στη θέση της οποίας είχαμε ένα νέο μόρφωμα που δεν ήταν πια αστική τάξη, αλλά άνθρωποι με χρήματα και περιουσία, τα οποία όμως άλλαξαν χέρια πηγαίνοντας στους μαυραγορίτες της εποχής. Ακολουθεί ο Εμφύλιος, με τις γνωστές παρεμβάσεις των Άγγλων πάλι αρχικά, των Αμερικανών στη συνέχεια, με αποτέλεσμα η Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες της, να μην μπορέσει να αποκτήσει ποτέ μια πραγματικά ιθύνουσα αστική τάξη ικανή να καθοδηγήσει τη χώρα με τις αξίες, το μορφωτικό της επίπεδο και την εθνική της συνείδηση. Αντ' αυτού, ότι πιο αστικό υπάρχει στις μέρες μας κυριαρχείται και καθοδηγείται χωρίς ουσιαστική παιδεία από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που φυσικά δεν έχουν κανένα απολ