Μια απιστευτη ιστορια με συριους προσφυγες για δακρυα!

Γράφει ο Κ.Π.
Αγαπητό Fimotro,
Γράφω από υποχρέωση και όχι από οίκτο, για τις ψυχές εκείνες που άφησα πίσω μου πριν κάποιους μήνες σε μια αποστολή για διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο στα Τουρκο-Συριακά σύνορα...
κοντά στο Χατάι. Αποστολή, η καταγραφή των προσφύγων και οι συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης, κυνηγημένοι από το ISIS, αλλά και το στρατό του Άσσαντ. Μια νέα «Μπιάφρα» της Αφρικής 45 χρόνια πριν- Συνώνυμο της πείνας, της εξαθλίωσης και των ωμοτήτων-αναβίωνε, στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Εκεί είχαμε καταγράψει συγκλονιστικές εικόνες.

Μέσα από τις εικόνες και την επαφή των ανθρώπων, υιοθετήσαμε μια οικογένεια που μας είχε συγκλονίσει με την αφήγησή της, για το πόσα μέλη από την οικογένειά της είχε χάσει και πως κατάφερε να φτάσει μέχρι τα σύνορα. Μέσω του μεταφραστή μας κρατήσαμε μια επαφή μαζί τους, προσπαθώντας να βοηθήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο, την οικογένεια των Σύριων προσφύγων κρατώντας μια επικοινωνία επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Πριν από 4 μήνες ο μεταφραστής μας εκεί, μας ενημέρωσε ότι χάθηκαν τα ίχνη τους. Είχαν ζητήσει νωρίτερα τα τηλεφωνά μας στην Αθήνα. Πριν λίγες μέρες έγινε ένα τηλεφώνημα από την Τουρκία που με συγκλόνισε.

Ο Ανάς και η οικογένειά του βρισκόταν στα παράλια της Τουρκίας με σκοπό να βρουν τρόπο για να περάσουν απέναντι σε κάποιο Ελληνικό νησί. Περίμενα με ανυπομονησία ένα δεύτερο τηλεφώνημα για να συναντηθώ με την οικογένεια για να μάθω περισσότερα γι΄αυτή τους την περιπέτεια και να βοηθήσω όσο μπορώ. Τα τηλέφωνα έχουν σιγήσει. Μία ακόμα τραγωδία στο Αιγαίο; Δεν θέλω να το πιστέψω για πρόσωπα που γνώρισα και έζησα τον αγώνα επιβίωσης τους. Ίσως η περιπέτεια-τραγωδία να συνεχίζεται. Απλά να ευχηθώ να μην έχει τραγικό τέλος.

Ξέρω πως για τους περισσότερους από σας, είναι απλά άνθρωποι σε μια φωτογραφία, στη σελίδα ενός site ή μιας εφημερίδας ή μερικά δευτερόλεπτα μιας είδησης στην τηλεόραση (αν τύχει και πούνε κάτι οι ειδήσεις) που μπορεί και να προσπεράσουν την ώρα που ετοιμάζονται για το βραδινό δείπνο για να μη τους χαλάσει και η όρεξη. Κι αν δεν την προσπεράσουν, άντε να πουν κι ένα «τους καημένους.»
Δε θα σας πω λοιπόν για όλους εκείνους που κατορθώνουν και περνάνε καθημερινά τα σύνορα με δύο, τρία μωρά στην αγκαλιά και μια πλαστική σακούλα με ό,τι μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Για εκείνες τις 35 γυναίκες με τα παιδιά τους, οι περισσότερες χήρες, που ζούνε ουσιαστικά στην ύπαιθρο με ένα κουνουπίδι και λίγες πατάτες την ημέρα, για τις μανάδες που έχουν ένα, δύο χρόνια να μάθουν νέα από τους γιούς τους, για τα παιδιά που ζούνε σε σκηνές ή πλημμυρισμένα ερείπια και είναι συνέχεια άρρωστα.

Δε θέλω να χαλάσω την όρεξη κανενός. Όταν όμως υπάρχει ένα μόνο μπουκαλάκι παιδικό Depon και το χρειάζονται τρεις οικογένειες που τα παιδιά τους ψήνονται από τον πυρετό, πως αποφασίζεις ποιος θα το πάρει; Είναι εκεί που συνειδητοποιείς, πως γίνεται να καταντά η ανθρώπινη ύπαρξη τόσο φτηνή, όσο ένα μπουκαλάκι με αντιπυρετικό του ενός ευρώ;

Όχι, δε μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο. Μπορούμε όμως να τον κατανοήσουμε λίγο καλύτερα. Και να σταματήσουμε να είμαστε πια τόσο υποκριτές και αδιάφοροι για όσα συμβαίνουν δίπλα μας. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ζούνε στη δική μας γειτονιά. Κι έρχονται κατά χιλιάδες πια κι εδώ, στο δικό μας σπίτι.
Δε μας ζηλεύουν, δε θέλουν να είναι εδώ. Θέλουν να γυρίσουν στην πατρίδα τους, αν μπορούσαν και σήμερα. Αλλά δε μπορούν. Τους λέμε μετανάστες αλλά είναι πρόσφυγες, που το μόνο που ζητάνε είναι ασφάλεια για εκείνους και τις οικογένειες τους -κάτι τόσο δεδομένο για εμάς- όπως προτάσσουν οι διεθνείς κανόνες. Τίποτε άλλο. Ας δείξουμε λίγη ανθρωπιά, ποτέ δεν ξέρεις!