Κοινωνια ωρα μηδεν...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Πολλά θα μπορούσα να γράψω σήμερα για την απραξία και αδράνεια της δοτής έξωθεν ελληνικής κυβέρνησης, ή για την απουσία της αντιπολίτευσης, αφού κυβέρνηση και αντιπολίτευση συγχωνεύθηκαν στις μέρες μας ανεπιτυχώς και εγκλωβίστηκαν...
στον όρο κυβέρνηση συνεργασίας. Θα μπορούσα να γράψω για την πολυαναμενόμενη έκτη δόση που τελικά αποδεσμεύεται, για τις εσωκομματικές ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα κυρίως στο δίπολο της αιώνιας πληγής του δικομματισμού που τραυματίζει αυτόν τον τόπο πάνω από τριάντα χρόνια και για τόσα άλλα.
Όμως όχι. Αφορμή για την παρέμβαση μου αυτή δεν είναι τίποτα από αυτά.Τα χθεσινά δημοσιεύματα των Financial Times και Der Spiegel σημαδεύουν κατά τη γνώμη μου το μυαλό, αλλά και την καρδιά μας. Τίτλοι όπως "Η βαριά σκιά του '30 πάνω από την Ευρώπη" ή "Η Ευρωπαϊκή ήπειρος βυθίζεται στην Άβυσσο-Ο φόβος εξαπλώνεται", είναι κάτι παραπάνω από αρκετοί για να δώσουν το βαρύ στίγμα της εποχής που διανύουμε. Το δυσοίωνο και απειλητικό τοπίο συμπληρώνει η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης που μέσα σε λίγες λέξεις αποτυπώνει την τραγική πραγματικότητα που μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει μέσα στα επόμενα χρόνια.Ένα δισεκατομμύριο είναι οι άνθρωποι που πεινάνε ενώ ένας άνθρωπος πεθαίνει από πείνα κάθε δευτερόλεπτο στον κόσμο. Είναι σαφές σε όλους μας πια ότι δεν μιλάμε για τις περιοχές της Αφρικής, της Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής που τις μαστίζουν η φτώχεια και η εξαθλίωση, αλλά η βαριά σκιά της ανέχειας έχει πλέον χτυπήσει την πόρτα μας και τη γειτονιά μας. Μια ματιά στους κάδους απορριμάτων στο απέναντι πεζοδρόμιο, με τους σκυμμένους και απελπισμένους ανθρώπους να ψάχνουν μια μπουκιά φαγητό είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς την άβυσσο στην οποία μας έχουν ρίξει με τις αποφάσεις τους άνθρωποι, στην καλύτερη περίπτωση, απαίδευτοι και ανεπαρκείς,στη χειρότερη δε, άπληστοι και αρχομανείς χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης και κοινωνικής ευαισθησίας. Άνθρωποι που υπηρετώντας με αυταπάρνηση τους αριθμούς και τους δείκτες, ξέχασαν ή καλύτερα αγνόησαν τον άνεργο, τον γέροντα,τον πολύτεκνο,τον συνταξιούχο και τόσους άλλους που αγωνίζονται, όχι για να ζήσουν, αλλά για να επιβιώσουν πια, σ' ένα κράτος αφιλόξενο, εκδικητικό και ανάλγητο.