Για την αρρωστια μας...

Aπό το : blackmailmagazine
Διαβάζουμε:
Συγκινητική ήταν η ομιλία της μητέρας του αδικοχαμένου, Γιάννη Κανελλόπουλου, η οποία δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στον πόλεμο που δέχεται ο Ολυμπιακός από τον Πάνο Μπιτσαξή. "Είναι πολλοί που πολεμούν τον Ολυμπιακό και κυρίως...
οι Υπουργοί Παπουτσής, Γερουλάνος αλλά και ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού Μπιτσαξής. Σας λέω κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό και τον πρόεδρό του Βαγγέλη Μαρινάκη. Φυσικά να σταματήσουν οι φίλαθλοι άλλων ομάδων να βρίζουν τους νεκρούς μας".
Κι όμως η χαροκαμένη μάνα,γριούλα πλέον,που πριν 31 χρόνια έχασε στην τραγωδία της θύρας 7 τον 18χρόνο γιο της,βρήκε σήμερα το κουράγιο να μιλήσει στο μνημόσυνο των θυμάτων και να υπερασπιστεί την ''αρρώστια'' του γιου της και τη δική της ίσως,το Θρύλο.
Θυμίζοντας μου τη γιαγιά μου,που επίσης σε ηλικία κοντά στα 80 της χρόνια,έχασε τη ζωή της από καρδιά,γιατί στεναχωρήθηκε που έχασε ένα ασήμαντο ματς ο Ολυμπιακός!!Η αρρώστια της...
Είναι τραγικό,άδικο αλλά και μοιραία όμορφο, να πεθαίνεις για αυτό που λατρεύεις στη ζωή σου,πιο πολύ κι από τη ζωή σου.Για την αρρώστια σου...
31 χρόνια πριν σαν σήμερα, 21 παιδιά χάθηκαν για την αρρώστια τους...
Μία συγκλονιστική μαρτυρία και ένα βίντεο,μας θυμίζουν κάποιες από τις στιγμές εκείνες.Και ποιος ξέρει, αν κι εμένα η μητέρα μου με είχε αφήσει (14 χρονών τότε και με το εισιτήριο για το ντέρμπι Ολυμπιακός - ΑΕΚ στην τσέπη) να βρίσκομαι στο Καρα'ι'σκάκη εκείνη την Κυριακή,μπορεί κι εγώ να είχα πεθάνει για την αρρώστια μου...

Ο Άρρωστος γαύρος.
η μαρτυρία:
''Όλοι εμείς οι εναπομείναντες φίλαθλοι του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, σαν ελάχιστο φόρο τιμής στα 21 αδικοχαμένα αδέλφια μας που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλιά της Θύρας 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη, δημοσιεύουν μία από τις δεκάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες που έχουν ως πρωταγωνιστές του ήρωες εκείνης της ημέρας με τον Έφηβο στη καρδιά, και που από εκείνο το ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα και μετά παρακολουθούν τον πολυαγαπημένο τους Ολυμπιακό από την «γειτονιά των αγγέλων»…
Παράλληλα, παρατίθεται και φωτογραφικό υλικό από τις ημέρες εκείνες, ως μια ακόμα ιστορική μαρτυρία του τραγικού δυστυχήματος που χαράχθηκε ανεξίτηλα στην ιστορία του Ολυμπιακού ως η πλέον μαύρη στιγμή της…

Για τον Σπύρο, ο θάνατος του μέσα στο Καραϊσκάκη, έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος…
«Πάμε ρε Σπυράκι να πιούμε καμιά μπυρίτσα και να πειράξουμε καμιά ψόφια», του έλεγα.
«Τι λες ρε Μανωλιό, μυαλό κουκούτσι έχεις! Ο Θρύλος παίζει και εσύ μου λες για γυναίκες. Άσε με ρε, είμαι μικρός ακόμα για τέτοια. Έχω καιρό…», έλεγε.
Όλοι νομίζαμε ότι είχε καιρό να ζήσει την ζωή του, να χαρεί τον Ολυμπιακό του. Η οικογένεια του, οι φίλοι του, όλοι μας. Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί η έστω να περάσει από το μυαλό του, αυτό που θα γινότανε εκείνη την μέρα και τι παγίδα μας είχε στήσει ο θάνατος. Η θύρα θανάτου…
Εγώ, ο Μανωλιός, 18 χρόνων τότε, Ολυμπιακός με τις ώρες μου, είχα τον Σπύρο να με βάζει σε τάξ