Λεφτά υπάρχουν λες, κι ύστερα δεν υπάρχουν

Η κυβέρνηση του πρώτου Μνημονίου έθεσε υψηλά τον πήχη για τις επόμενες. Όλα τα μοτίβα της μνημονιακής ρητορικής συναντώνται εδώ στην πρώτη τους, αθώα μορφή

Ήταν Σεπτέμβριος του 2009 όταν ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, αρχηγός πια του κόμματος του αείμνηστου πατρός του, ανέβαινε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, έναν μήνα πριν από τις εκλογές. Ο Κώστας Καραμανλής, μετά από δύο επιτυχείς εκλογικές αναμετρήσεις, έχοντας επαναφέρει το κύρος της συντηρητικής παράταξης ύστερα από τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες από το 1993 μέχρι το 2004, ετοιμαζόταν για μια σκληρή μεν, αλλά αναπόφευκτη ήττα. Η ίδια η ρητορική του, ηττοπαθής, χωρίς να τάζει το παραμικρό, με συναίσθηση του τι μέλλει έρχεσθαι, ήταν η απόλυτη συνταγή αποτυχίας. Και τι καλύτερο για τον Παπανδρέου πάνω σε αυτόν τον καμβά από την επαγγελία μιας απίστευτης ευωχίας: «Δεν είναι απλώς το πού θα βρούμε τα λεφτά, αλλά το πού πηγαίνουν τα λεφτά, γιατί λεφτά υπάρχουν. Έχουμε 31 δισ. ανείσπρακτους φόρους».