Ξαναζούμε ημέρες αποστασίας

Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή. Πώς η ιστορία παίζει τρελά παιχνίδια αλλά πάντα επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

48 ολόκληρα χρόνια πίσω γύρισε η Ελλάδα και το τελευταίο διήμερο ζούμε εποχές… αποστασίας. Μόνο που είναι χειμώνας και όχι καλοκαίρι, κατά τα λοιπά, υπάρχουν τόσες διαβολικές αλλά και ταυτόχρονα γελοίες συμπτώσεις.

Το προσκλητήριο αποστασίας του Αλέξη Τσίπρα

στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η κόντρα με τα Νέα και γενικώς το νέο… ήθος που εισαγάγει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πολιτικά πεπραγμένα της χώρας, θυμίζουν εκείνες τις μαύρες μέρες του ’65. Τότε που ένα ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς, ο Ηλίας Τσιριμώκος, έπαιρνε εντολή από τα Ανάκτορα να σχηματίσει κυβέρνηση αποστατών, αλλά ποτέ δεν το κατάφερε. Κατάφερε όμως να στιγματίσει το όνομά του και το παρελθόν του.

Σαν να είναι τώρα, μας ηχούν οι φωνές του λαού που φώναζε στο Νόβα «Γαργάλατα, γαργάλατα». Ή που έλεγε στον Κοκό «δε σε θέλει ο λαός πάρ’ τη μάνα σου και μπρος».

Λες και ξαναζούμε το βρόμικο παρασκήνιο που παίχτηκε εκείνη την εποχή. Μάλιστα, κάποιοι λένε ότι και σήμερα οι… βαλίτσες πάνε κι έρχονται αναζητώντας παραλήπτες. Διότι αποστασία χωρίς αποστάτες δε γίνεται. Έτσι κι εκείνες τις ημέρες του άθλιου 1965, οι βαλίτσες επιχειρηματιών που είχαν συμφέροντα, ήταν γεμάτες από δραχμές και δολάρια.

Σήμερα, Τσιριμώκοι της Αριστεράς υπάρχουν, ο κ. Τσίπρας έδειξε το δρόμο. Αποστάτες σίγουρα μπορούν να βρεθούν, όπως και … βαλίτσες

Τον ποιητή Νόβα ή κατά τον λαό «Γαργάλατα» μπορεί να τον αντικαταστήσουν πολλά νούμερα που το παίζουν άνθρωποι του πολιτισμού. Μόνο τη Φρειδερίκη δεν υπάρχει καμιά να αντικαταστήσει

Τι λείπει, τι λείπει; Το 1965, πριν από 48 χρόνια, αρχιαποστάτης ήταν κάποιος… Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ω του θαύματος, εδώ είναι πάλι ο κ. Μητσοτάκης, ακμαιότατος με παρεμβάσεις και πάντα έτοιμος. Έχει φυσικά και τη διάδοχό του, την Ντόρα την Εξερευνήτρια η οποία διαθέτει το… τυχερό γονίδιο.

Και κάπως έτσι, πορεύεται η Ελλάδα και εμείς πιστεύουμε ότι προοδεύει. Όταν εν έτει 2013 μιλάμε για αποστασίες, ονειρευόμαστε αποστάτες και ο κ. Τσίπρας προσβάλλει το χώρο της Αριστεράς, τότε τι άλλο μένει να πούμε; “O Τσίπρας στον δρόμο του Μητσοτάκη”;