Το Μνημόνιο,ο επαναπροσδιορισμός της…”πάλης των τάξεων” και η νέα Κεντροδεξιά

Η οικονομική κρίση στη χώρα μας  διαμόρφωσε ένα εντελώς καινούριο σκηνικό σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς τομείς της ζωής. Το παλαιό σκηνικό καταρρέει μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας και αλήθειες και ψέματα που δεν τολμούσαμε να δούμε ή να αποδεχτούμε τόσα χρόνια βγαίνουν προκλητικά στο φως της πραγματικότητας. Μια τέτοια αλήθεια (ή ένας μύθος αν προτιμάτε) που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πλέον καθαρά, είναι ο στρεβλός και ανώμαλος  τρόπος που λειτούργησε και λειτουργεί ακόμη η «πάλη των τάξεων» στην «ανάδελφη»

Για μια σειρά λόγων που δεν είναι της παρούσης, στην Ελλάδα ποτέ δεν ευτυχίσαμε να αποκτήσουμε αμιγώς αστική τάξη, αλλά ούτε και αμιγώς εργατική ομοίως. Η κοινωνία μας απαρτίζεται στη συντριπτική της πλειοψηφία από έναν ετερογενή και πολυποίκιλο  πολτό ανθρώπων που σε οικονομικό επίπεδο αλλά κυρίως σε επίπεδο ταξικών χαρακτηριστικών, παρουσιάζει μια οριζόντια πολύχρωμη διαστρωμάτωση που προσομοιάζει σε πάτσγουορκ κοινώς «κουρελού»! Δεν υπάρχει βάθος, δεν υπάρχει συνείδηση, δεν υπάρχει κλασσικός διαχωρισμός. Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι λίγο απ’ όλα: ολίγον εργάτες, ολίγον υπάλληλοι, ολίγον παραγωγοί, ολίγον αφεντικά, ολίγον διανοούμενοι, ολίγον κεφαλαιούχοι, ολίγον άνεργοι. Οι περισσότεροι δηλαδή συμπατριώτες μας συγκεντρώνουν σε μια υπόσταση περισσότερα του ενός οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά ακυρώνοντας κάθε εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας, ξεφτιλίζοντας κάθε κλασσική πολιτική ανάλυση, «τρελαίνοντας» κάθε στατιστικό μοντέλο και αναδεικνύοντας αυτό που στον καθημερινό  λόγο των πολιτικών και οικονομικών αναλυτών αναφέρεται ως «ελληνική ιδιαιτερότητα».

Προϊούσης της πολυδιάστατης κρίσης που βιώνουμε όμως, αρχίζει να γίνεται ορατός ένας άλλος πολύ σημαντικός διαχωρισμός, ένας διαχωρισμός που λίγοι ως τώρα τόλμησαν να αναδείξουν, μια κάθετη και βαθιά τομή, ένα τεκτονικό ρήγμα που διατρέχει ολόκληρο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας και χωρίζει όπως φαίνεται όλο και καθαρότερα τους Έλληνες σε δύο κοινωνικές τάξεις, με ξεκάθαρα οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, με αντίθετους προσανατολισμούς, με συγκρουόμενα συμφέροντα, με διακριτές και ασύμμετρες ευθύνες για την ίδια την πολύμορφη κρίση στην οποία περιδινείται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία.

Από τη μια μεριά, βρίσκονται όλοι  αυτοί που όχι μόνο δεν φέρουν καθοριστική ευθύνη για την κατάντια των Δημόσιων Οικονομικών αλλά τουναντίον, έχουν απόλυτο και θεμιτό συμφέρον στην εκ βάθρων ανατροπή του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης που μέχρι τώρα ακολουθήθηκε και στην πλήρη αναπροσαρμογή, αυστηροποίηση και απλούστευση των κανόνων της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης. Είναι τα λεγόμενα «κορόιδα» που βρίσκονται σε όλους τους κλάδους της οικονομικής και κοινωνικής δομής. Είναι αυτοί που εργάζονται ακόμη και διατηρούν στη ζωή την παραγωγική και διοικητική «μηχανή» της χώρας. Είναι αυτοί που δίνουν πολλά και παίρνουν λίγα. Είναι αυτοί που τηρούν τους νόμους και τους κανόνες και υποφέρουν αγόγγυστα τις διακρίσεις και τις ανισότητες