Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη Νέα Δημοκρατία είναι ο … εαυτός της

Εδώ και δυο τουλάχιστον χρόνια, η χώρα πάει κατά διαόλου, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Στο εσωτερικό, η οικονομική κρίση που μαστίζει τους πάντες και τα πάντα, πέρασε πλέον και σε πολιτικό επίπεδο, με πάρα πολλούς συμπατριώτες μας να έχουν γυρίσει τη πλάτη στο πολιτικό σύστημα.

Οι πολιτικοί, τα κόμματα, η γενικότερη πολιτική τάξη, έχουν απαξιωθεί. Και ίσως δικαίως. Και αυτό αντικατοπτρίζεται στις διάφορες δημοσκοπήσεις, βάσει των οποίων η αποχή, η λευκή ψήφος, κλπ. συνιστούν

πλέον συντριπτική πλειοψηφία. Ένα άλλο στοιχείο που αναδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις είναι η ραγδαία, αλλά … φυσιολογικότατη πτώση του ΠΑΣΟΚ.

Το πιο αξιοπερίεργο όμως στοιχείο που προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις είναι η μικρή σχετικά άνοδος της Νέας Δημοκρατίας;

Γιατί άραγε;

Έχει ως ηγέτη της έναν πολιτικό  «πουλέν», που αν μη τι άλλο, σε ποδοσφαιρική αναλογία θυμίζει Μέσι, με αντιπάλους επιπέδου … Τσικιντζέλα.

Και για να μην πολυλογώ, η ΝΔ στη συγκεκριμένη συγκυρία έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα, με τα οποία θα έπρεπε να απογειωθεί (καθέτως)!

Συνεπώς τι φταίει;

Γιατί δεν πιάνει τουλάχιστον 40% στις δημοσκοπήσεις;

Γιατί δεν αποτελεί την απόλυτη και μοναδική αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο σημερινό μπάχαλο;

Μήπως ο κόσμος θέλει Καρατζαφέρη, Τσίπρα, και Παπαρήγα; Μήπως θέλει Ντόρα; Μπρρρρ….

Μήπως θέλει ακυβερνησία;

Δεν το νομίζω.

Άρα;

Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω με το φτωχό μου μυαλό, είναι ότι η ΝΔ κινδυνεύει από τον κακό εαυτό της.

Και όταν λέω τον εαυτό της, εννοώ τον «παλαιοδεξιό» της εαυτό.

Καλώς η κακώς, η ΝΔ είναι το κατ εξοχήν κεντροδεξιό πολιτικό σχήμα της Ελλάδας.

Και όντας η έκφραση της ελληνικής κεντροδεξιάς παράταξης, ελκύει στις τάξεις της δεξιούς διαφόρων αποχρώσεων.

Και εκεί έγκειται το πρόβλημα.

Οι παλαιοκομματικής αντίληψης και νοοτροπίας “δεξιοί” της ΝΔ, δεν την αφήνουν να ανοιχτεί. Δεν της επιτρέπουν να ανασάνει.

Οι πολιτικές εξελίξεις, και το μεγάλο ενδεχόμενο πως οσονούπω θα γίνει κυβέρνηση, έφεραν πολλούς (φευγάτους) πίσω στη ΝΔ, και συσπείρωσαν άλλους τόσους που είχαν μείνει (εντός των τειχών). Πολλοί όμως από αυτούς, τους «αναμπάμ  μπαμπαντάμ» δεξιούς, αποτελούν τροχοπέδη στην ανοδική της πορεία.

Άλλοι με τα κολλήματα τους σε ρεβανσιστικές πολιτικές, άλλοι με τις αναχρονιστικές συντηρητικές τους αντιλήψεις, και άλλοι με τις νεοφιλελεύθερες μπούρδες τους. (Για να μην αναφερθώ σε νοσταλγούς του Πατακού, ή σε αυτούς του Ντεγκρέτσια).

Δεν είναι όλοι οι Νεοδημοκράτες σώφρονες οικογενειάρχες με ξεκάθαρες φιλελεύθερες σκέψεις, που πάνω απ όλα βάζουν την πατρίδα και την παράταξη.

Πολλοί διατηρούν μια (πολιτική) νοοτροπία νεάντερνταλ, η οποία δεν τους επιτρέπει να δουν τη δυναμική που έχει το κόμμα τους, και που οφείλεται κυρίως  στην χαρισματικότητα, αλλά και στις θέσεις του ηγέτη της. Και όσοι βλέπουν την δυναμική αυτή, την φοβούνται.

Η κρίση έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς μη δεξιούς να συμφωνήσου