Το μεγάλο στοίχημα για τον Σαμαρά

Από μικρός δε μου άρεσαν τα υπερβολικά συνθήματα των πολιτικών και των κομμάτων. Ήταν καταφανώς ψεύτικα και οδηγούσαν σίγουρα σε αδιέξοδο.

«Μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα» έλεγαν το 1981 και είδαμε που την κατάντησε την Ελλάδα ο Ανδρέας.

«Ήρθε η ώρα του Καραμανλή» έλεγαν πριν μερικά χρόνια, αλλά μάλλον για λάθος Καραμανλή το φώναζαν.

«Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής» βροντοφώναζαν πριν δύο-τρία χρόνια και τώρα είμαι σίγουρος

ότι αν γινόταν το θαύμα και σηκωνόταν ο Ανδρέας θα έλεγε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.

Εδώ και δύο χρόνια άρχισαν οι οπαδοί του Αντώνη Σαμαρά να φωνάζουν «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς», και τρόμαξα.

Είπα: Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζουν έναν πολιτικό με την ιδέα της Ελλάδας; Και γιατί αυτός ο πολιτικός ή όποιος άλλος, να πάρει στην πλάτη του όλη τη χώρα;

«Μπα, υπερβολές», σκέφτηκα. «Μια ακόμη λάθος συνθηματολογία των οπαδών».

Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο πανίσχυρος Παπανδρέου έγινε ένα κομμάτι κρέας που σκυλεύουν πάνω του οι μνηστήρες του ΠΑΣΟΚ.

Η Ελλάδα διαλύθηκε και κινδυνεύει να αφανιστεί και ο κόσμος έχει πάθει τέτοιο σοκ που δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι.

Κι ο Σαμαράς ο οποίος επί 20 χρόνια ήταν σχεδόν εξαφανισμένος από τον πολιτικό χάρτη, ξαφνικά έγινε ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Πήρε ένα κόμμα διαλυμένο, με τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία, με κάτι απίθανους τύπους που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η τσέπη. Βρήκε μητσοτακικούς, καραμανλικούς, ακροδεξιούς, κεντρώους, οργισμένους, απογοητευμένους. Ένα συνονθύλευμα πολιτικών στελεχών και οπαδών ενός κόμματος που μόνο το όνομά του έδειχνε ότι υπάρχει, ότι δεν είναι νεκρό.

Το κατέκτησε αυτό το κόμμα με αγώνα κι όχι με… πριγκηπικούς όρους και βαρονίες. Απευθύνθηκε στον παραδοσιακό δεξιό, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: Τι θέλετε; Ένα κόμμα που ο καθένας θα κάνει ότι γουστάρει ή ένα κόμμα για την πατρίδα και μόνο;

Έτσι, έχει φτάσει πλέον, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να προηγείται με 15 μονάδες διαφορά και απλά να περιμένει πότε ο κόσμος θα καταλάβει το παιχνίδι που παίζει ο Παπαδήμος.

Επανέρχεται λοιπόν το σύνθημα «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς» αλλά με άλλους όρους. Με την πίεση για να σωθεί η χώρα από τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης και από την καταστροφική διετία του ΠΑΣΟΚ.

Πρέπει όμως να σωθεί μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, με τους όρους του παιχνιδιού να καθορίζονται στο Βερολίνο και με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη να έχει πάει περίπατο.

Τι ζητά λοιπόν ένας μέσος πολίτης από τον Σαμαρά; Όχι αυτός που τον αποθεώνει, όχι ο φανατικός οπαδός του, όχι αυτός που τον υψώνει στον Όλυμπο, αλλά μετά τον πετάει στα Τάρταρα, επειδή έκανε κάτι που τον δυσαρέστησε, αλλά κάποιος που περιμένει κάτι καλύτερο για το μέλλον του.

Μιλάμε για τον μέσο πολίτη που δεν τον ενδιαφέρουν οι ατέλειωτες και βαθυστόχαστες αναλύσεις για το αν το χρέος είναι βιώσιμο και όχι και το ποιός είναι “αντιμνημονιακός πολιτικός”, ή ποιος φωνάζει περισσότερο κατά της Τρόικας και