Το Μεγάλο Πουθενά

Ας αρχίσουμε με ένα quiz:

Ποια θα έπρεπε να είναι μια συνηθισμένη νοικοκυρά, αλλά επειδή η τηλεόραση αναδεικνύει τις αξίες, εξακολουθεί να εμφανίζεται στις οθόνες μας;

Η Σαρλίζ Θερόν;Η Νταίζη Ντακ;Η Μάρα Ζαχαρέα;

Θέλουμε ανθυγιεινά, θέλουμε βαρέα, εμείς δεν παντρευτήκαμε τη Μάρα Ζαχαρέα. Ουουουου

Η Δημοκρατία είναι σαν το σεξ. Ένας είναι μοναρχία, δύο είναι στείρος δικομματισμός. Από τρεις και πάνω δικαιώνεται ο λαός.

Πρέπει λοιπόν να τιμωρηθεί σκληρά ο κυρ-Φώτης στις επερχόμενες εκλογές.

Αντί να δικαιωθούμε κι εμείς ως λαός, μας έριξε πίσω στην βαρεμάρα του οικογενειακού σεξ - συγνώμη , δικομματισμού ήθελα να πω.

Κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά δεν σπάει. Ούτε ο τοίχος. Αυτό λέγεται αδιέξοδο. Σαν να έχεις πρωθυπουργό τον Σαμαρά και να σε κυβερνά ο Βενιζέλος. Το βλέπω να γυρίζεται σε λίγο ως νέο κόμικ της MARVEL. Ποια SIN CITY και πράσινα άλογα. Εδώ μιλάμε για την χώρα του τέλειου παραλογισμού (κατά το “τέλεια καταιγίδα”).

Πολλοί ρίχνουν την ευθύνη για την κατάσταση αυτή στον Σαμαρά. Επειδή δεν υλοποίησε όσα μεγαλεπήβολα και τρανταχτά υποσχέθηκε προεκλογικά. Λες και περίμενε κανείς ότι ο ΓΑΠ θα πήγαινε φυλακή, οι «νταβατζήδες» θα σταματούσαν να κάνουν κουμάντο στους πάντες και τα πάντα και η Τρόικα θα επανόρθωνε με ένα μεγάλο συγνώμη.

Θέλετε καταπολέμηση της διαπλοκής; Θέλετε τιμωρία των ενόχων; Θέλετε να γίνει εκείνη η μία και μοναδική εξεταστική επιτροπή;

Μάλιστα. Θα σας απαντήσω με ένα απλό, απλούστατο, ερώτημα:Πως μπορείς να καταπολεμήσεις κάτι στο οποίο πιστεύουν όλοι;

Δεν με ενοχλεί λοιπόν που κάποιοι παλιοί φίλοι εγκατέλειψαν το «κυνήγι μαγισσών» και άραξαν στο Μαξίμου και την Βουλή για να παίζουν παιχνιδάκια με ξεδοντιασμένους νταβατζήδες

Αδιαφορώ τελείως για τα χοντρά παιχνίδια των νταβατζήδων που διεκδικούν τα ασημικά των αποκρατικοποιήσεων, το ενεργειακό Ελντοράντο , τον φυσικό πλούτο και τα λιμάνια.

Δεν ασχολούμαι με τον πόλεμο των τραπεζών και των καρτέλ, τα αλισβερίσια με τους ημετέρους, τον Κορυδαλλό που έγινε παράρτημα της Μυκόνου και το Εργατικό Δίκαιο που έγινε Εργοδοτικό Δίκαιο.

Με αφήνουν, παγερά αδιάφορο τα προβλήματα επιβίωσης του Βενιζέλου και του κυρ- Φώτη οι καβγάδες στη διαλυμένη ΝΔ, η αναταραχή στην Παιδεία και το τραστ των καθηγητάδων, τα φάρμακα που δεν μπορώ να βρω στον ΕΟΠΥΥ και θα πεθάνω για να απαλλαγείτε από μένα, ο πόλεμος για τα ασημικά της χώρας, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.

Αδιαφορώ τελείως για την ημερομηνία των εκλογών, τον Πολύδωρα, τον Καμμένο και την Χρυσή Αυγή, τους τρομοκράτες που έγιναν κι αυτοί πειθήνια όργανα της κρίσης, το πλεόνασμα και το έλλειμμα.

Είναι αυτή η σύγχυση που με ενοχλεί. Αυτή η έλλειψη παιδείας, πολιτισμού και επιπέδου. Αυτή η γενικευμένη μετριότητα που την αποκαλούν μετριοπάθεια. Αυτή η επικίνδυνη μονομέρεια στους «προβληματισμούς» και τις «σκέψεις» τους. Που θεωρούν δεδομένη την προσαρμογή στις απαιτήσεις των δανειστών, επειδή τους λείπουν το θάρρος και τα οράματα και υποτάχθηκαν στην παντοδυναμία των δημοσκοπήσεων. Στη δικτατορία δηλαδή του οποιουδήποτε ηλίθιου που μπορεί να πατάει το κουμπί της τηλεόρασης, να σηκώνει το τηλέφωνο και να απαντά με ένα «ναι», ή ένα «όχι» ή ένα «ίσως».

Αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής μας. Μια μεγάλη δημοσκόπηση το παρόν και κάθε προσδοκία στο αόρατο μέλλον. Πάντα, μετά τις επόμενες εκλογές θα φτιάξουν όλα.

Δεν μπορώ λοιπόν να σας ευχηθώ “Καλή Χρονιά”, γιατί θα είναι μαύρη κι άραχνη όταν ο κόσμος πεινάει και κοιμάται στα πεζοδρόμια.

Ούτε μπορώ να σας πω “ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος”, επειδή δεν θα είναι.

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ (και να περιμένω μαζί σας) είναι να υπάρξει, επιτέλους, η πολιτική θέληση που θα εμπνεύσει στους Έλληνες οράματα ικανά να τους σηκώσουν από την πολυθρόνα της τηλεόρασης. Που θα ηγηθεί μιας εθνικής σταυροφορίας που θα μας βγάλει από το τέλμα και το αδιέξοδο.

Ο Αντώνης Σαμαράς, τώρα στην ανάπαυλα των ολιγοήμερων διακοπών, πρέπει να τα αναλογιστεί καλά όλα αυτά και να προχωρήσει με θάρρος και τόλμη. Επειδή αν δεν τα κάνει αυτός θα τα κάνει κάποιος άλλος στο μέλλον. Ή θα συμβεί το χειρότερο: Θα έρθει στιγμή που την Ελλάδα θα την κυβερνούν «ευρήματα» διαφημιστικών σλόγκαν και όχι πολιτικοί που εκλέχτηκαν για τα ηγετικά τους χαρίσματα, τα οράματα και την δημιουργικότητά τους

Βασίλης Ζήσης (FactorΧ)

ΥΓ. Κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν ότι τα ίδια γράφω κάθε πρωτοχρονιά. Γιατί άλλαξε τίποτα για να γράψω κάτι άλλο;