Το Κυπριακό και η πρόσδεση του ΣΥΡΙΖΑ στον αμερικανικό παράγοντα

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή που οδήγησε στο σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πήρε μέρος για πρώτη φορά στις εθνικές εκλογές του 2004, ωστόσο λίγους μήνες αργότερα το «εγχείρημα» κινδύνεψε να τιναχτεί στον αέρα εξαιτίας της στήριξης που έδωσε η τότε η ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στο σχέδιο Ανάν. Η εξέλιξη εκείνη στο Κυπριακό ήταν μια απ’ τις βασικές αιτίες που στις ευρωεκλογές του 2004 ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν μπόρεσε να συνεργαστεί

με τις άλλες συνιστώσες και κατέβηκε στις κάλπες των ευρωεκλογών ως ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και όχι ως ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά σε ότι αφορά τη στάση του έναντι των εξελίξεων στο Κυπριακό. Ωστόσο τα νέα δεδομένα στο εθνικό αυτό θέμα έχουν μια διάσταση που βάζει και πάλι σε δοκιμασία την αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας και φέρνει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις της γεωστρατηγικής αντίληψης του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα. Το πρόβλημα εστιάζεται στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον αμερικανικό παράγοντα με αιχμή την οικονομική κρίση και τις αντιθέσεις ΔΝΤ και Βερολίνου για το ελληνικό χρέος.

Απ’ την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έχουν υπάρξει τρεις επίσημες τοποθετήσεις όταν και ανέκυψε το θέμα της επανέναρξης των συνομιλιών στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Δημήτρης Παπαδημούλης μετά τη συνεδρίαση του εθνικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής στις 14 Φεβρουαρίου δήλωσε ότι «o ΣΥΡΙΖΑ θέλει λύση του Κυπριακού με ενωμένη Κύπρο, διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία χωρίς στρατεύματα κατοχής. Βρισκόμαστε στην αρχή μιας διαπραγμάτευσης που εγκαινιάστηκε με το κοινό ανακοινωθέν. Το ίδιο το ανακοινωθέν εμπεριέχει διατυπώσεις με σημεία γκρίζα, ασαφή, που έχουν και δυνατότητες αλλά και κινδύνους», αφήνοντας παράλληλα αιχμές κατά του προέδρου Αναστασιάδη ότι δεν ενημέρωσε το ΣΥΡΙΖΑ και ευχήθηκε την «επόμενη φορά που θα έρθει να είναι και η ενημέρωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όλων των ελληνικών κομμάτων μέσα στο πρόγραμμα των επαφών».

Σε αυτό το μήκος κύματος ήταν και η πρώτη τοποθέτηση απ’ την αρμόδια τομεάρχη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου στις 7 Φεβρουαρίου με αφορμή την επίσκεψη του Κύπριου προέδρου στην Αθήνα. Και η Ρένα Δούρου είχε επισημάνει ως «θεσμικά απαράδεκτους και εθνικά επικίνδυνους» χειρισμούς «αποκλεισμών, επιλεκτικών συναντήσεων και ενημέρωσης» κάνοντας λόγο για την ανάγκη πραγματικής λύσης στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και των σχετικών αποφάσεων και ψηφισμάτων του ΟΗΕ.

Πιο αιχμηρός στις διατυπώσεις του είχε εμφανιστεί μία μέρα μετά τη δήλωση της Ρένας Δούρου ο υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Πολιτικής γραμματείας του κόμματος (ανήκει στην Αριστερή Πλατφόρμα) Κώστας Ήσυχος σημειώνοντας ότι «οι διαδικασίες που δρομολογούνται πιθανόν να μεταβάλουν την Κύπρο σε ένα “καντονοποιήμενο προτεκτοράτο”, χωρίς ισχυρή διζωνική και ομοσπονδιακή δομή, με αδύναμη κεντρική κυβέρνηση αλλά με “συνιστώντα κράτη”, όπως αναφέρεται στο τελευταίο “προσχέδιο κοινού ανακοινωθέντος”».

Ο ΣΥΡΙΖΑ διδαγμένος και απ’ τα λάθη του παρελθόντος δείχνει με τις πρώτες τους τοποθετήσεις να περιμένει τη στάση του Κυπριακού ελληνισμού και της ηγεσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, την εξέλιξη γενικότερα των πραγμάτων επισημαίνοντας τις «γκρίζες ζώνες» που υπάρχουν στην πορεία των συνομιλιών. Από εδώ όμως και πέρα αρχίζουν τα προβλήματα για το ΣΥΡΙΖΑ και τις γεωπολιτικές του αναζητήσεις ύστερα απ’ την σε μεγάλο βαθμό πρόσδεση του ΣΥΡΙΖΑ με τον αμερικανικό παράγοντα στο θέμα της ελληνικής κρίσης.

Πιο συγκεκριμένα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα χρόνο έχει πραγματοποιήσει ένα «προκλητικό» για τα δεδομένα ενός αριστερού κόμματος άνοιγμα στον αμερικανικό παράγοντα με αιχμή τη θέση του ΔΝΤ για κούρεμα του ελληνικού χρέους (μείωση της ονομαστικής του αξίας) και έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγάγει σε σύμμαχο της αντιΜέρκελ λογικής του για μια άλλη ευρωπαϊκή πολιτική, τις ΗΠΑ. Μάλιστα πέρσι τέτοιο καιρό ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιούσε ακόμη και μυστικές συναντήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες των ΗΠΑ όπως αυτή με τον βοηθό υφυπουργό εξωτερικών Ρούμπιν. Μάλιστα εκείνη την περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας εξέφραζε ύμνους για τον Ομπάμα και την οικονομική του πολιτική ζητώντας μάλιστα και ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ». Ενώ με άρθρο που φιλοξενούσαν οι Times της Νέας Υόρκης και το υπέγραφαν οι Γκάλμπρεϊθ και Βαρουφάκης σημειωνόταν πως μόνη λύση για την Ελλάδα είναι μια «κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ».

Για τη εκείνη τη στάση της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης η Σοφία Σακοράφα είχε εξαπολύσει βολές κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για «θρησκευτικού τύπου λατρεία στις αξίες του αμερικανικού έθνους» και «αγιοποίηση του αμερικανικού καπιταλισμού» που «δημιουργεί ιδεολογικά και τακτικά προβλήματα» καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ «ενεργητικά υποτάσσεται στον ένα πόλο (τον αμερικανικό έναντι του ευρωπαϊκού) μετατρέποντας τον κιόλας σε στρατηγικό σύμμαχο».

Αυτή η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας τον φέρνει αντιμέτωπο με διλήμματα που του θέτει η συνολική στρατηγική των ΗΠΑ στην ανατολική μεσόγειο καθώς από πολλές πλευρές διαπιστώνεται ότι ο αμερικανικός παράγοντας είναι διατεθειμένος να ικανοποιήσει αξιώσεις της τουρκικής πλευράς ακόμα και σε βάρος της Ελλάδας δίνοντας στην Τουρκία διέξοδο στους φυσικούς πόρους της κυπριακής ΑΟΖ για παράδειγμα, ύστερα απ’ τη στρατηγική ήττα που έχει υποστεί το νέο-οθωμανικό δόγμα Νταβούτογλου στην Ανατολή με αιχμή την κατάσταση στη Συρία. Δεν είναι τυχαίο ότι η αρμόδια για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτώρια Νούλαντ υποστήριξε ότι ο τομέας της ενέργειας στην περιοχή δημιουργεί «νέα δεδομένα» καλώντας τις δύο κοινότητες του νησιού (διπλωματική διατύπωση για την πρόσβαση της Τουρκίας στους φυσικούς πόρους της Μεγαλονήσου) να συνεργαστούν όχι μόνο για τη λύση του Κυπριακού αλλά και για να αξιοποιήσουν μαζί τους υδρογονάνθρακες. Είναι γνωστό άλλωστε ότι με πρωτοβουλία τους οι Αμερικανοί θέλουν επαναπροσέγγιση Τελ Αβίβ και Άγκυρας κάτι που δημιουργεί προβλήματα στη στρατηγική της συνεργασίας Ισραήλ-Κύπρου και Ελλάδας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η λογική του ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει υπόψη της τη συνθετότητα των διεθνών καταστάσεων. Στην Κύπρο άλλωστε είχε δεχτεί κυριολεκτικά χαστούκι η αντίληψη της Κουμουνδούρου για δυνατότητα μιας άλλου τύπου «σκληρής» διαπραγμάτευσης με το Βερολίνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο με αφορμή το κυπριακό μνημόνιο. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα του ελληνικού χρέους αν πρέπει να έρθει σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική στην ανατολική μεσόγειο του αμερικανικού παράγοντα τον οποίο είχε αναγάγει μέσω του ΔΝΤ ως τον πιο σημαντικό του διεθνή σύμμαχο για την αλλαγή πολιτικής του Βερολίνου προκειμένου να διεκδικήσει εκτός όλων των άλλων μείωση του χρέους μέσω του κουρέματος της ονομαστικής αξίας των ελληνικών ομολόγων;

Διαβάστε περισσότερα