Το φιάσκο του Eurogroup συνεχίζεται …

Κάθε Eurogroup που θυμάμαι τα δύο τελευταία χρόνια είναι και το κρισιμότερο.  Μέχρι το επόμενο.  Αν δε με απατά η μνήμη μου, το περασμένο Σάββατο έληξε το φοβερό τελεσίγραφο της Τρόικας:  Η Ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να απαντήσει θετικά στις απαιτήσεις των δανειστών της, αλλιώς θα γυρνούσε στην εποχή των σπηλαίων.  Οι πιο ευφάνταστοι έβλεπαν σκηνές πανικού στα σούπερ μάρκετ και ουρές χιλιομέτρων στα βενζινάδικα και τα ΑΤΜ.

Σήμερα είναι

Σάββατο και η Ελλάδα είναι ακόμα στην εποχή του ευρώ.  Παρόλο που το γερμανικό τελεσίγραφο γελοιοποιήθηκε ευθαρσώς από τον κ. Σαμαρά, ο οποίος είπε μετά πολλών βασάνων ένα … χλιαρό ναι μετά από πέντε μέρες, καθώς εικάζεται ότι ο πρωθυπουργός – κούριερ, απείλησε με παραίτηση.  Φευ.  Τελικά οι εταίροι μας μάλλον δυσαρεστήθηκαν από τη στάση Σαμαρά και αποφάσισαν να το παίξουν βαριά πεπόνια, ψελλίζοντας κάτι γαλλικά περί έγκρισης από τη βουλή (λες και οι τρείς αρχηγοί δεν εκπροσωπούν 260 βουλευτές) ή περί δέσμευσης των πολιτικών αρχηγών, λες και πρόκειται για τίποτα καφετζούδες.

Αυτή η ιστορία είναι αρκετά παλιά.  Έρχεται από τον Ιούλιο, τότε που ο κ. Παπανδρέου επέστρεφε ‘’θριαμβευτής’’ από τις Βρυξέλλες, έχοντας συμφωνήσει μια εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους, μια συγκλονιστική ελάφρυνση κατά 21%.

Θυμάμαι σαν χθες τα παπαγαλάκια να θριαμβολογούν και να επιχειρηματολογούν υπέρ της συμφωνίας, παρά το ότι αυτή είχε ουσιαστικά απορριφθεί από τις αγορές, ως μη βιώσιμη.  Ήταν η εποχή που στο ΠΑΣΟΚ ζούσαν το όραμα της ανάπτυξης, του πλεονάσματος και της επιστροφής στις αγορές.  Ήταν η εποχή των εμίρηδων και των συγχωνεύσεων των τραπεζικών ‘’κολοσσών της νοτιανατολικής Ευρώπης’’.

Το Antinews ήταν ένα από τα ελάχιστα μέσα στην Ελλάδα που είχε επισημάνει το χιμαιρικό χαρακτήρα της συμφωνίας και το μοναδικό στον κόσμο που αμφισβήτησε τη συγχώνευση, στηριζόμενο όχι σε προφητεία αλλά σε ενδελεχή ανάλυση.

Η παράσταση συνεχίστηκε τον Οκτώβριο, καθώς η σφαλιάρα του Ιουλίου δε φαίνεται να πτόησε τους Γερμανούς που πιστεύοντας ότι τετραγώνισαν τον κύκλο, αποφάσισαν να φάνε κι άλλο ξύλο.  Η συμφωνία του Οκτωβρίου δεν ήταν μόνο τραγική για τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά επιπλέον φάνταζε και γελοία στους παράγοντες των αγορών.

Ήταν εμφανές από τότε ότι οι Γερμανοί προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο.  Τους απασχολούσαν δύο πολύ σοβαρά προβλήματα:

Τα συνεχιζόμενα πακέτα προς τη μαύρη ελληνική τρύπα, που άρχιζαν να δυσαρεστούν το μέσο ψηφοφόροΗ έλλειψη ρευστού που δυσκόλευε την εύρεση κεφαλαίων για τον EFSF

Παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να κερδίσουν δύο σημαντικές νίκες:

Έφτασαν στα όρια την τοκογλυφική διεθνή, αναγκάζοντάς την σε μία άτακτη επιτοκιακή υποχώρησηΈφτασαν στα όρια την Ελλάδα, αναγκάζοντάς την σε μια δημοσιονομική παράδοση άνευ όρων.

Η Γερμανία δεν δείχνει να βιάζεται.  Έχει στη διάθεσή της όλο το χρόνο που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει την κρίση με βάση τα συμφέροντά της.  Ακόμα και αν η Ελλάδα εξωθηθεί σε άτακτη χρεοκοπία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδεσμεύσει ένα μέρος τ