Το Iron Lady και η «νέα μόδα Θάτσερ»

Καί ξαφνικά, οι πωλήσεις τών αγγλόφωνων βιβλίων σχετικά μέ τήν Μάργκαρετ Θάτσερ εκτοξεύονται στά ύψη, νέες εκδόσεις οπτικοακουστικού υλικού βγαίνουν στήν διεθνή αγορά, τό youtube γεμίζει μέ βίντεο ομιλιών τής Θάτσερ ή σχετικών ντοκυμανταίρ… Τί στό καλό συμβαίνει;

 Τόν χορό πρωτοέσυρε η περυσινή ταινία The Iron Lady μέ τήν Meryl Streep.

Η ταινία θά λέγαμε παρουσιάζει μάλλον αρνητικά τήν Θάτσερ. Στην ταινια παρουσιάζεται ως τρελόγρια πού τά’χει χαμένα, μέ Alzheimer (πού όντως πλέον έχει) καί παραισθήσεις, ενώ οι σκηνές από τήν πρωθυπουργία της είναι διαρκώς και επίμονα διανθισμένες μέ στιγμιότυπα ακραίας αστυνομικής βίας εναντίον διαδηλωτών. (Η ίδια η Meryl Streep δήλωσε πως δεν ήθελε να παίξει τον ρόλο της Θάτσερ, διότι διαφωνούσε με την πολιτική της.) Πώς λοιπόν έδρασε η ταινία ως αιτία ή αφορμή γιά μιά θετική επανανακάλυψη τής Maggie;

 Η λύση μάλλον εντοπίζεται σέ μιά «ανακάλυψη» τής προσωπικότητας τής Θάτσερ από μιά γενιά πού δέν τήν γνώρισε από πρώτο χέρι. Η ακραία δαιμονοποίησή της από τήν Αριστερά τήν είχε «θάψει», τήν είχε ταυτίσει σέ μεγάλο κομμάτι τής νεανικής κοινής γνώμης μέ τόν Μεφιστοφελή, μέ τό Απόλυτο Κακό – καί μόνο στό άκουσμα τού ονόματος παρατηρούντο μορφασμοί αποτροπιασμού. Η Αριστερά δέν μπορεί παρά νά μάχεται εις αιώνας αιώνων τήν Θάτσερ, διότι ποτέ δέν θά τής συγχωρήσει ότι τήν νίκησε (μιά παρόμοια εκδικητικότητα παρατηρούμε καί στήν Ελλάδα). Παλαιότερα, στην Ελλάδα μόνο μεμονωμένοι διανοούμενοι, πάλαι ποτέ αριστεροί τόλμησαν νά διατυπώσουν ότι η Θάτσερ δέν είναι ο «απόλυτος εχθρός» όπως νόμιζαν παλαιότερα. Σήμερα, αυτή η νεώτατη γενιά αντίκρυσε συγκροτημένα μέ αφορμή τήν ταινία μία έστω εκδοχή τής Θάτσερ γιά πρώτη φορά: κλήθηκε νά κρίνει αυτόνομα γιά πρώτη φορά. Η παρουσίαση τής προσωπικότητας τής Θάτσερ, ακόμα καί μέ αρνητική χροιά αλλά μέ τό απαράμιλλο ταλέντο ενσάρκωσης τής Streep, αποκάλυψε μιά προηγουμένως «κεκρυμμένη ιστορία» σέ ένα νέο ακροατήριο. Καί μιά προσωπικότητα μέ τόν δυναμισμό τής Θάτσερ προξένησε ένα πραγματικά εντυπωσιακό κύμα διαδικτυακού ενδιαφέροντος, το οποίο μεταφράζεται σε διαδικτυακή virality και ενασχόληση της διαδικτυακής κοινότητας με χιλιάδες «κλίκ», νέα προϊόντα, νέα ντοκυμανταίρ, νέες ζυμώσεις και νέες ιδέες.

Δέν πρέπει νά παραβλέψουμε εδώ ως πιθανή αιτία αναζωπύρωσης τήν μαλθακότητα ή ακόμα καί ανικανότητα τών σημερινών ευρωπαϊκών ηγεσιών, ή τό «ψωμοτύρι» τών κάθε λογής συμβιβασμών: η ανάκληση της εικόνας τής Θάτσερ λειτουργεί ενδεχομένως μέ τήν στιβαρότητα τής ηγεσίας της ως σύμβολο γιά τά ακριβώς αντίθετα. “I am not a consensus politician. I am a conviction politician”: αυτή η διακήρυξη ίσως αρχίζει νά λειτουργεί ως οδοδείκτης γιά όσους θέλουν νά ξαλαψηλαφίσουν τήν πολιτική ως εφαρμογή ιδεών, αρχών καί αξιών – ακόμα καί διαφορετικών από αυτών τής Θάτσερ, μά πάντως ιδεών, αρχών καί αξιών. Καί τηρουμένων πάντοτε τών αναλογιών, διότι δέν είναι όλες οι χώρες πανομοιότυπες μέ τήν κατάσταση τής Μεγάλης Βρε