Τη μέρα που κάναμε τον Παρθενώνα να κλάψει!..

''Τα σπίτια μας είναι χτισμένα πάνω σ' άλλα σπίτια

ευθύγραμμα, μαρμάρινα...

Κι εκείνα πάνω σε άλλα

Τα θεμέλια τους κρατιούνται

πάνω στα κεφάλια όρθιων αγαλμάτων δίχως χέρια...''

Διάβαζα Ρίτσο χθες βράδυ κι όλως τυχαίως η ματιά μου σκάλωσε στον πέμπτο στίχο της ''Προοπτικής'' του, που μου έφερε στο μυαλό την ιστορία ντροπής στη σκιά της Ακρόπολης και του Παρθενώνα, του παγκόσμιου συμβόλου της Δημοκρατίας και το μνημείου-σύμβολου της Ελλάδας!.

Ένας μικρός μαθητής, λέει, με αναπηρία - από τη Νέα Ραιδεστό Θεσσαλονίκης - μετείχε σε εκδρομή του σχολείου του στην Ακρόπολη κινούμενος σε αναπηρικό αμαξίδιο και συνοδευόμενος από τον πατέρα του. Με ύφος αδημονίας ο μικρός μαθητής πλησίασε με λαχτάρα το ανεβατόριο, που είχε εγκαινιαστεί με παράτες και μουσικές λίγο πριν απ' τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Ανυπομονούσε να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στο ιστορικό μνημείο, για το οποίο είχε διαβάσει τόσα πολλά, που έπαιρναν μυθικές διαστάσεις στη φαντασία του !..

Μα, ω του θαύματος, το ανεβατόριο (που μετέφερε στα καλά του ως και είκοσι ανάπηρους επισκέπτες στον Ιερό Βράχο) ήταν εκτός λειτουργίας!.. Εκ των υστέρων - με αφορμή την καταγγελτική επιστολή του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ραιδεστού, όπου πήγαινε ο 12χρονος μαθητής (Ερμής Καμπερίδης) - έγινε γνωστό ότι αυτό δε λειτουργούσε απ' τον Σεπτέμβριο του 2018!..

Ήταν μεγάλο το χτύπημα αυτό για τον Ερμή και δεν μπορούσε να το αντέξει. Έσκυψε το κεφάλι του και κοίταξε τα πόδια του με απελπισία. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσε πόσο κακό πράγμα είναι να είσαι διαφορετικός, να είσαι ανάπηρος. Το πρόσωπό του συσπάστηκε νευρικά για ένα λεπτό κι ύστερα χαλάρωσε απότομα αφήνοντας τα μάτια του να ξεχειλίσουν.

Η καρδιά του πατέρα, που τον συνόδευε, έγινε χίλια κομμάτια. Με τη βοήθεια των άλλων γονιών, που έδειχναν το ίδιο εξοργισμένοι, πήρε τον γιο του στην πλάτη του και τον έφτασε σ' ένα σημείο της ανηφοριάς. Ύστερα τον άφησε να καθίσει ξανά στο αμαξίδιό του απ' όπου τον σήκωσαν με το καροτσάκι οι άλλοι γονείς, για ν' ανέβουν μαζί του στον Παρθενώνα...

Έκλεισα τα μάτια από ντροπή για το απάνθρωπο κράτος μας, που αντιμετωπίζει την αναπηρία σαν φυσικό αποτέλεσμα της κακίας. Έκλεισα τα μάτια μου από ντροπή για την ανάπηρη Πολιτεία μας που, - ένα χρόνο μετά απ' τη βλάβη του ανεβατορίου - δε βρήκε το χρόνο για να το φτιάξει και να συνδιαμορφώσει μαζί με τους ειδικούς της τεχνολογίας το κατάλληλα δομημένο περιβάλλον στον Ιερό Βράχο, που να μπορεί να περιορίσει ή και να άρει τις δυσκολίες πρόσβασης στον αρχαιολογικό χώρο των ατόμων με αναπηρία.

Αυτή είναι μια διαχρονικά απαράδεκτη κατάσταση, που δε μας τιμά, μας ντροπιάζει. Δεν τιμά την Ελλάδα, την κοιτίδα της δημοκρατίας, να στερεί τα δικαιώματα από τα άτομα με αναπηρία, λόγω... οικονομικής κρίσης ή λόγω... ιδεολογίας. Η αναπηρία δεν έχει χρώμα ούτε ''κόμμα''. Είναι όμως ζήτημα πολιτικής, όπως και τα περισσότερα θέματα. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης των κρατούντων, για να ακριβολογούμε. Κι αυτή δε φαίνεται να υπάρχει διαχρονικά στο ανάλγητο και απρόθυμο να εξυπηρετήσει τους βαριά φορολογούμενους πολίτες του κράτος.

Σκέφτομαι την Ευρώπη και τα προηγμένα κράτη της, που έχουν από χρόνια απλώσει μια προστατευτική ομπρέλα για τα άτομα ΑμεΑ, όπως συνηθίσαμε να τα λέμε. Η εικόνα του Σόϊμπλε στο αναπηρικό αμαξίδιο ζωντανεύει στα μάτια μου σαν χαρακτηριστικό δείγμα.

''Ήταν τυχερός'', σκέφτομαι, ''γιατί δε γεννήθηκε στην Ελλάδα, για να τραβάει αυτά που τραβάνε ο ένας στους δέκα πολίτες της που είναι άτομο με αναπηρία''... Μου έρχονται, ασυναίσθητα, σκόρπιες εικόνες στο μυαλό απ' τις χλευαστικές αναρτήσεις που διάβαζα στα χρόνια του Σαμαρά - υπό τη σκιά των μνημονίων και των δανειστών μας - για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας...

Ανατριχιάζω σαν τα θυμάμαι ακόμα, γιατί ήταν απάνθρωπα, ελεεινά!..: ''τιμωρήθηκε να γίνει σακάτης επειδή είναι κακός'', έγραφε μια γραφίδα ρατσιστική, μεταξύ άλλων, που αρνιόταν ν' αποδεχτεί τη διαφορετικότητα, κι ας ήταν αυτή αποτέλεσμα απόπειρας δολοφονίας...

Σκέφτομαι πως δίκαια η Ελλάδα καταδικάστηκε τον Μάρτιο του 2017, γιατί παραβίαζε τη σύμβαση του ΟΗΕ (Ν 4074/12) για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Κι εκείνη η αδιάφορη στάση της, δυστυχώς, συνεχίζεται ακόμα και τώρα, κι ας έγιναν ιστορία - έστω και τυπικά - απ' τον Αύγουστο του 2018 τα μνημόνια...

Το βλέμμα μου διατρέχει πάλι την είδηση στο διαδίκτυο κι ύστερα μια άλλη παρεμφερή, παραδίπλα, που επεκτείνει το βάθος της πρώτης. Την ίδια μέρα που συνέβη το περιστατικό με τον μαθητή απ' τη Ραιδεστό, αναγκάστηκε να μεταφερθεί και μια μαθήτρια ενός γαλλικού σχολείου στον Παρθενώνα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!..

Σκέφτομαι με θλίψη πως οι απαντήσεις του κράτους, επί όλων των κυβερνήσεων, είναι το πολύ αστείες μέσα στην τραγικότητά τους. Στα χρόνια των μνημονίων, αλλά και τώρα, έδειξαν και δείχνουν μεγάλη προθυμία στο να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ για τη μείωση ή το κόψιμο των επιδομάτων αναπηρίας απ' τους άτυχους συνανθρώπους μας που έχουν ένα χέρι ή ένα πόδι κι αδυνατούν να αποκαταστήσουν τη βλάβη τους με ένα τεχνητό μέλος, γιατί δεν το επιδοτεί στη χώρα μας κανείς ασφαλιστικός φορέας ως ασύμφορο οικονομικά.

''Να γιατί μετέτρεψαν τα ΚΕΠΑ σε τόπους... σφαγής των ποσοστών αναπηρίας αυτών που δικαιούνται αναπηρικά επιδόματα...'', σκέφτομαι, οικτίροντας τη θέση των αναπήρων που ζουν περιθωριοποιημένοι σε ένα αφερέγγυο κράτος με μόνιμη υποχρηματοδότηση των κοινωνικών υπηρεσιών του.

''Οι Ανάπηροι είναι Stars!..'', είχε γράψει παλιά κάποιος έφηβος σε σχολική εφημερίδα αιτιολογώντας το με έναν αφοπλιστικά ειλικρινή λόγο-προτροπή στους ανάπηρους μαθητές των σχολείων:«Μην κάθεσαι σπίτι, βγες μια βόλτα να πάρεις και λίγο αέρα… Σε έπρηξε και ο άλλος, ευκαιρία είναι να του κάνεις το χατίρι. Άσε που μόλις βγεις, θα δεις ότι είσαι μεγάλος star! Τι γιατί; Δεν το ξέρεις ότι στην Ελλάδα εμείς οι ανάπηροι είμαστε κάτι σαν stars; Ναι, αμέ! Πρόσεξέ με: Όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάνε όλοι (ή, OK, σχεδόν όλοι); Ναι! Το ίδιο δεν γίνεται και με τις διασημότητες; Ναι!..''

Χαμογελάω πικρά κι αναρωτιέμαι με το βλέμμα στην Ακρόπολη, που έχω μπροστά μου:

''Θα φτάσει, άραγε, η ώρα και η στιγμή που θα επιτρέψουμε τον εαυτό μας να ονειρεύεται ότι είμαστε άξιοι απόγονοι αξίων προγόνων; Θα φτάσει η ώρα και η στιγμή που θα αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως αξίζει να είμαστε κληρονόμοι ενός παγκόσμιου κλέους, σαν τον Παρθενώνα, γιατί έχουμε διασφαλίσει - έστω κι ετεροχρονισμένα - τα δικαιώματα του ανθρωπισμού για τα άτομα με ειδικές ανάγκες;

Μέχρι να 'ρθει αυτή η στιγμή, όμως, θα είμαστε μάρτυρες της σκληρής ελληνικής πραγματικότητας που άγεται και φέρεται από προκαταλήψεις, από ξένες προς το ελληνικό φιλότιμο συμπεριφορές και κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές αποφάσεις. Θα είμαστε μάρτυρες της αδυναμίας του κράτους μας να υπερασπιστεί το θεμελιώδες δικαίωμα της ισότιμης αντιμετώπισης των ατόμων με αναπηρία.

Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών, θα δίνουμε χώρο στις τύψεις και τις ενοχές μας, για να σκεπάζουν τον νοητικό και συναισθηματικό μας ορίζοντα, αφήνοντάς μας μια πικρή γεύση στο στόμα στην ανάμνηση παρόμοιων περιστατικών με εκείνο το οποίο βίωσε ο μικρός Ερμής στην Ακρόπολη, που έκαναν και τον Παρθενώνα να σκύψει το κεφάλι από ντροπή και να κλάψει...

Διαβάστε περισσότερα