Τι επιτεύχθηκε στην σύνοδο των G-20;

Η σύνοδος των G20 ολοκληρώθηκε, χωρίς να μπορέσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να προχωρήσουν το σχέδιο επίλυσης της κρίσης χρέους, και χωρίς να μπορέσουν να προσελκύσουν κάποια οικονομική βοήθεια από χώρες εκτός της ευρωζώνης. Όσο για επιπρόσθετα μέτρα μέσω του ΔΝΤ, το μόνο στο οποίο συμφώνησαν ήταν να συνεχιστούν οι συνομιλίες.

Όπως λέει η οικονομολόγος της HSBC Karen Ward, «μια ακόμη σύνοδος τελείωσε, με πολλές υποσχέσεις  να δίνονται, πολλές από τις οποίες έχουν δοθεί και στο παρελθόν, χωρίς όμως ποτέ να τηρηθούν».

Κάτι σίγουρο που προέκυψε από την συνάντηση είναι το ότι η Ιταλία, πηγή άγχους για τις αγορές, συμφώνησε να επιτρέψει στο ΔΝΤ να επιτηρεί την πρόοδό της όσον αφορά στις δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμόσει. Σύντομα, θα μεταβούν στην Ιταλία οικονομικοί επιθεωρητές του ΔΝΤ, οι οποίοι και θα παρακολουθούν τις προόδους μείωσης του κρατικού χρέους,  αναφέροντας επ αυτών κάθε  τρίμηνο. Το ιταλικό χρέος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην ευρωζώνη, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, μετά από αυτό της Ελλάδας. Ο μεγάλος φόβος της ΕΕ είναι μη τυχόν και πάψουν οι αγορές να δανείζουν στην Ιταλία, κάτι που θα προκαλούσε μια οικονομική κατάρρευση την οποία η ΕΕ δεν θα μπορούσε να ελέγξει.

Η ελληνική κρίση είναι αυτή που τάραξε τα νερά της συνόδου. Το δημοψήφισμα που ζήτησε ο Παπανδρέου και στη συνέχεια ανακάλεσε προκάλεσε αναστάτωση στην ευρωζώνη, και εσωτερική επανάσταση στο κόμμα του.

Η σύνοδος ήταν μια ωραία ευκαιρία για την ευρωζώνη να προωθήσει τα σχέδια της για τον νέο μηχανισμό EFSF, και να προσελκύσει κεφάλαια για αυτόν από τρίτες χώρες. Καμία όμως δεν προσφέρθηκε. Η ΕΚΤ αρνήθηκε να παράσχει την απαραίτητη χρηματοδότηση για να καλυφτούν τα €440 δις του ταμείου, οπότε η ΕΕ στράφηκε προς τρίτες χώρες με πλεονάσματα μετρητών, όπως είναι η Κίνα.

Οι συζητήσεις πάντως ενέτειναν τις παγκόσμιες ανησυχίες σε σχέση με την ευρωπαϊκή αντίδραση στη κρίση, και ανέδειξαν τους διαφορετικούς πολιτικούς σκοπούς των αναδυόμενων οικονομικών δυνάμεων, και των ήδη αναπτυγμένων χωρών, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας νέας ύφεσης.

Για ανερχόμενες οικονομίες όπως είναι η Βραζιλία, και η Κίνα, ένας μεγαλύτερος ρόλος μέσα στο ΔΝΤ θα τους έδινε και μεγαλύτερο πολιτικό βάρος στη διεθνή σκηνή, καθώς και μια ευκαιρία να βρουν εναλλακτική λύση στο δολάριο, για να τοποθετήσουν τα ατελείωτα συναλλαγματικά τους αποθεματικά.

Κάποιες χώρες όμως που στερούνται μετρητών, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία, προσπάθησαν να διατηρήσουν το καθεστώς βοήθειας από πλευράς του ΔΝΤ, ως ενίσχυση των ευρωπαϊκών πόρων, με σκοπό να δελεάσουν τους αξιωματούχους της ευρωζώνης να πλησιάσουν προς τη δική τους λύση.

Στο φινάλε, οι ηγέτες της G-20 συμφώνησαν απλά στο να εξερευνήσουν πιθανές επιλογές, όπως είναι η εθελοντική συνεισφορά κρατών στο ΔΝΤ. Υπάρχουν όμως σοβαρές αντιρρήσεις σε αυτά τα σχέδια από αρκετά κρίσιμα κράτη, και δεν προβλέπεται να βρεθεί κάποιος κοινός τόπος τουλάχιστον μέσα στους επόμενους μήνες.

Η ευρωκρίση μονοπώλησε τις συζητήσεις,