Συγχωνεύσεις νοσοκομείων: μύθος και πραγματικότητα

 

Η Πραγματικότητα

Στη χώρα μας υπάρχουν αναπτυγμένες περί τις 35.000 νοσοκομειακές κλίνες αριθμός που πλησιάζει αναλογικά αυτόν των αναπτυγμένων κρατών της Ευρώπης, ενώ υπάρχουν και γύρω στους 20.000 ιατρούς που υπηρετούν στο ΕΣΥ. Παρόλα αυτά, αν δούμε το χάρτη ροών ασθενών εντός της χώρας, θα διαπιστώσουμε πως η ροή αυτή είναι θετική μονάχα στους νομούς Αττικής, Θεσσαλονίκης, Έβρου, Ιωαννίνων, Λάρισας, Πάτρας και Ηρακλείου. Αυτό θεωρείται εύλογο μιας και στους νομούς αυτούς λειτουργούν τα

Πανεπιστημιακά και τα άλλα νοσοκομεία τριτοβάθμιας φροντίδας. Εκείνο που δεν είναι φυσιολογικό όμως, είναι η ύπαρξη 24 νομών (σχεδόν οι μισοί) όπου η ροή των ασθενών προς τα κέντρα είναι μη αποδεκτή (> 26%) σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα. Σε 12 ακόμη νομούς της χώρας, η ροή είναι υψηλή και ως εκ τούτου θα πρέπει να διερευνηθεί. Συνολικά φαίνεται πως πάνω από 500.000 συμπατριώτες μας (στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την περιφέρεια) μετακινούνται κάθε χρόνο εντός της χώρας για λόγους νοσηλείας!

Δεδομένου ότι τα 154 νοσοκομεία του ΕΣΥ είναι ανεπτυγμένα αρκετά ομαλά σε σχέση με τον αντίστοιχο πληθυσμό στις υγειονομικές περιφέρειες, ο λόγος αυτής της εξαιρετικά μεγάλης μετακίνησης ασθενών για νοσηλεία εντός της χώρας θα πρέπει να αναζητηθεί στις δυνατότητες και την αντίστοιχη ποιότητα υπηρεσιών υγείας που προσφέρουν κυρίως τα νοσοκομεία της περιφέρειας. Μελετώντας την πληρότητα κλινών των μικρών επαρχιακών νοσοκομείων, βλέπουμε πως είναι σύνηθες φαινόμενο να κυμαίνεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και πολλές φορές βρίσκεται πολύ κάτω από το όριο του 70% που θεωρείται διεθνώς μια «κόκκινη γραμμή» κάτω από την οποία θα πρέπει να γίνεται άμεση παρέμβαση στις συγκεκριμένες δομές ώστε να εναρμονίζεται η προσφορά υπηρεσιών υγείας με τις πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού. Φαίνεται λοιπόν, πως οι παρεμβάσεις που σχεδιάζονται σε αυτόν τον τομέα, είναι εντελώς αναγκαίες και θα ήταν απαραίτητες και χωρίς την ύπαρξη του μνημονίου και της βαθιάς δημοσιονομικής κρίσης.

Ο Μύθος

Είναι λοιπόν μύθος πως οι συγχωνεύσεις και οι άλλες αλλαγές που σχεδιάζονται για τα περιφερειακά νοσοκομεία του ΕΣΥ είναι απότοκα οικονομικών περικοπών και έλλειψης πόρων μονάχα. Αντίθετα, είναι μάλλον μια αναγκαία και σοβαρή παρέμβαση προς την κατεύθυνση της καλύτερης εκμετάλλευσης των πόρων που απορροφά η δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια φροντίδα υγείας και της βελτίωσης της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας, παρά μια οικονομίστικη και περιοριστική πολιτική.  Μέσω αυτών των αλλαγών, μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος της πληρέστερης δυνατόν φροντίδας υγείας το πλησιέστερο δυνατόν στους τόπους κατοικίας των ληπτών αυτής της φροντίδας.  Φυσικά θα υπάρξουν στο τέλος και οικονομίες κλίμακας, αλλά αυτό δεν είναι το κυρίως ζητούμενο, παρ όλο που είναι ευπρόσδεκτο. Η δημιουργία ισχυρών ή εξειδικευμένων νοσοκομειακών μονάδων στην περιφέρεια που θα μπορούν να προσφέρουν πλήρη περίθαλψη  και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες, περνά αναπόφευκτα μέσα από την επαναχωροθέτηση, τη