Στα συντρίμμια του Νότου «χτίζεται» η ηγεμονία του Βερολίνου

Το 4ο Ράιχ, που προσπαθεί να «χτίσει» η Γερμανία πάνω στα κοινωνικά και τα οικονομικά ερείπια του ευρωπαϊκού Νότου, ίσως να μπορεί να εξηγηθεί μόνο από τις συλλογικές φοβίες του πολυπληθέστερου ευρωπαϊκού λαού.

Όχοι τόσο από τα «πρόσφατα» τραύματα του 20ού αιώνα όσο από το αρχέγονο αίσθημα περικύκλωσης και ανασφάλειας λόγω έλλειψης φυσικής οχύρωσης που βίωναν ανέκαθεν οι Τεύτονες. Η ιστορική Γερμανία, μια τεράστια πεδιάδα στο βόρειο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης, ήταν ευάλωτη σε επιδρομές από Ανατολή και Δύση (Ναπολέοντας, Τσαρική Αυτοκρατορία) καθώς δεν διαθέτει προστασία ορεινών όγκων,

Έτσι γεννήθηκε η θεωρία του «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) στο τέλος μιας εποχής, όπου η Γερμανία είχε υποστεί… στρατιωτική κατοχή στο Σάαρ από τους Γάλλους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι καταλήστευαν ταυτόχρονα τον εθνικό ορυκτό της πλούτο.

Την «τιμωρία», που προσπαθεί να επιβάλει σήμερα η Μέρκελ στους «σπάταλους» και «τεμπέληδες» της ευρωζώνης, την είχαν επιβάλει στη Γερμανία οι Σύμμαχοι με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919. Γι’ αυτή την κοντόφθαλμη πολιτική των Αγγλογάλλων, που εξαθλίωσε μεγάλο τμήμα του γερμανικού λαού και γέννησε έναν κτηνώδη ρεβανσισμό με τα γνωστά αποτελέσματα, ο Γάλλος στρατηγός Φος είχε πει προφητικά: «Αυτό δεν είναι ειρήνη. Απλώς, εξασφαλίσαμε μια 20ετή εκεχειρία από τους Γερμανούς».

Όσο κι αν είναι ρητορικοί οι φόβοι του Σαρκοζί για επιστροφή στις μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δύσκολα κρύβουν την απόγνωση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών για τα επιθετικά σχέδια της γερμανικής τραπεζικής και βιομηχανικής ελίτ (με κύριους εκφραστές την Deutsche Bank, την ThyssenKrupp και τη Siemens).

Δεν ήταν ο… Μανώλης Γλέζος, αλλά ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που ύψωσε τη Δευτέρα ανάστημα στη Μέρκελ λέγοντας ότι «κανείς στην Ε.Ε. δεν μπορεί να μας δίνει μαθήματα». Δεν ήταν ο… Μίκης Θεοδωράκης, αλλά ο άχρωμος εκπρόσωπος του Ολι Ρεν, Αμαντέο Αλταφάζ (αποκληθείς και «βλάκας» από το BBC), που απέκλεισε το ενδεχόμενο επιβολής εποπτείας σε ευρωπαϊκές χώρες -για να τον γράψει αμέσως η Μέρκελ στα παλαιότερα των υποδημάτων της- και στο πρόσωπό του όλη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και δεν ήταν η… Αλέκα Παπαρήγα, αλλά ο Νικολά Σαρκοζί, που ψέλλισε ότι «δεν είναι δημοκρατικό να παίρνουν η Γαλλία και η Γερμανία αποφάσεις για λογαριασμό άλλων χωρών».

Μια «Γερμανική Ευρώπη», λοιπόν, με τέσσερις-πέντε προνομιούχους «συμμάχους-ζώνες ασφαλείας», που θα εξαιρούνται από τη σκληρή λιτότητα (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο, ίσως και το Βέλγιο), δίπλα σε μια τεράστια ζώνη φθηνού εργατικού κόστους και υποδοχής των γερμανικών εξαγωγών, από τη Βαλτική, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο έως τον Ατλαντικό (στο «τσουβάλι» ακόμη και η Γαλλία με την Ιταλία), είναι ένα όραμα τερατώδες. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από κανέναν ευρωπαϊκό λαό – ούτε καν από σημαντικά τμήματα της γερμανικής κοινωνίας, των κομμάτων και της διανόησης.

Ακόμη και ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην υπουργός Οικ