Ποιος και πως θα επιβάλει το αυτονόητο για να σωθεί η Ελλάδα;

Να εφαρμοστούν οι αυστηρές αρχές της οικονομίας της αγοράς στην τραπεζική κρίση

Το δημοσίευμα του Spiegel που αναρτήσαμε χθες στο Antinews (Μια αριστερή πρόταση από τη Γερμανία (!) για διάσωση του Ευρώ) έθεσε νέα δεδομένα στον δημόσιο λόγο, κρίσιμα για την Αθήνα.

Πολλοί αναλυτές έχουν ήδη εξηγήσει τα παγκόσμια αιτία της κρίσης και το πώς εκδηλώθηκε κατά τόπο.

Εδώ, μεταξύ άλλων

α)

πριν ψηφιστεί το 1ο Μνημόνιο, είχαμε επισημάνει ότι με τις μεθοδεύσεις Παπανδρέου η ελληνική οικονομία εισέρχεται σε σπειροειδή πτωτική πορεία, ανέλπιδα εάν διεθνώς και εγχώρια δεν ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα

β) αργότερα, είχαμε τονίσει πιο εμφατικά αυτό που ο Spiegel λέει ευγενικά : τέρμα στον τζόγο.

Σήμερα, στο οικονομικό επίπεδο, το βασικότερο αίτιο της Κρίσης έχει αποσαφηνιστεί : είναι η χωρίς κανόνες γιγάντωση του παρασιτισμού στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Ασχέτως του αν για τον μέσο πολίτη η υπαιτιότητα αναμειγνύεται με ομιχλώδεις προσεγγίσεις συνωμοσιολογικού τύπου.

Στο πολιτικό όμως επίπεδο σοβεί παγκοσμίως η λυσσαλέα διαμάχη μεταξύ εικονικής και πραγματικής οικονομίας.

Η έκβαση της μάχης θα καθορίσει σε ποια πορεία θα οδεύσει η ανθρωπότητα από πλευράς τρόπου ζωής, δηλαδή θα καθορίσει ποια μέτρα θα ληφθούν, συνεπώς ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Κυριολεκτικά.

Το τι πρέπει να γίνει είναι σχεδόν κοινά αποδεκτό από πολιτικούς και οικονομολόγους : απαγόρευση των αδιαφανών πρακτικών και των εξωτικών χρηματοοικονομικών «προϊόντων», θέσπιση κανόνων, ενεργοί ελεγκτικοί μηχανισμοί, ενιαίο πλαίσιο φορολόγησης δραστηριοτήτων. «Ξεφούσκωμα» της «φούσκας».

Το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο εστιάζεται στο ποιος και πως θα επιβάλει το αυτονόητο.

Μέχρι σήμερα, η ισχύς του χρηματοπιστωτικού τομέα αγόραζε ή φίμωνε κάθε πολιτικά αντίθετη φωνή που πρέσβευε τον έλεγχο και τον περιορισμό του.

Ο δε δυτικός κόσμος, παρά την πολιτική ενότητά του, είναι διασπασμένος στο θέμα.

Οι Αγγλοαμερικανοί, όντας κατά πλειοψηφία οι περιβόητες «αγορές», απέτρεπαν επεμβάσεις στη δραστηριότητά τους.

Το σημαίνον λοιπόν με το δημοσίευμα δεν είναι μόνο τι λέει.

Είναι κυρίως ποιος και πότε τα λέει.

Η ουσία των προτάσεων, συγκρινόμενη με όσα επικρατούσαν μέχρι σήμερα στον δημόσιο λόγο, είναι τόσο ριζοσπαστική που, πασπαλισμένη με μαχητική ορολογία, θα μπορούσε να διαβαστεί σε εφημερίδα τοίχου, κολλημένη στα Εξάρχεια από αριστερό γκρουπούσκουλο.

Αλλά ο Spiegel ΔΕΝ είναι εφημερίδα τοίχου.

Είναι φωνή συμφερόντων της Γερμανίας.

Ποια μερίδα συμφερόντων όμως εκφράζει εδώ;

Από την προβολή της πρότασης υποδηλώνεται ότι η παραδοσιακή γερμανική ισχύς, η βαριά και εξαγωγική βιομηχανία, κρίνει πλέον θανάσιμη την ασφυξία που προκαλεί η εικονική οικονομία στην πραγματική.

Και «πατώντας» στην πρόταση μιας πολιτικού της Αριστεράς, με άλλοθι ότι έχει …νεοφιλελεύθερο πυρήνα, επιτίθεται στην επενδυτική τραπεζική, για την οποία δεν ζητά τίποτα λιγότερο από εξάλειψη.

Βασικές επισημάνσεις<