Ποια είναι η αλήθεια για τις τράπεζες και τα «κόκκινα» δάνεια;

Σχεδόν σε κάθε ανάρτησή μου εδώ μέσα, θα «πεταχτούν» μερικοί φίλοι σχολιαστές να κατηγορήσουν τις «κακές τράπεζες» και τους διεθνείς τραπεζίτες – τοκογλύφους και αχόρταγα όρνια – που έφαγαν τα λεφτά του κακομοίρη οφειλέτη (ιδιώτη ή κράτους αδιάφορο) και πολλά άλλα τέτοια «πιασάρικα» και πολύ «σεβαστικά» στην πιάτσα του ελαφρολαϊκού σιναφιού των δήθεν αριστερο-δέξιων κρατιστών, που έχουν πάρει εργολαβία τον κοινωνικό πόνο του αγνού δανειολήπτη, που τον ξεγέλασε ο γκάνγκστερ τραπεζίτης και με το πιστόλι στον κρόταφο, τον ανάγκασε να βάλει φαρδιά-πλατιά ακριβώς εκεί που δεν έπρεπε, το δεύτερο

Ας προσπαθήσουμε να πούμε κάποιες «αντιπαθητικές» αλήθειες και να φωτίσουμε κάποιες επίτηδες σκοτεινές πτυχές του θέματος των «κακών» τραπεζών στο εσωτερικό της χώρας σε σχέση με τους «καλούς» οφειλέτες τους. Κι αυτό, αφού ξεκαθαρίσουμε εκ προοιμίου, πως πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, κυριολεκτικά μια καυτή πατάτα, το θέμα με τα «κόκκινα» δάνεια που πλησιάζουν το 25% στα στεγαστικά και στο 33% στο συνολικό ποσόν των δανείων. Μιλάμε για ένα ποσόν κοντά στα 70 δις με τους μετριότερους υπολογισμούς. Χρήματα που βρίσκονται σε μόνιμη καθυστέρηση και αφορούν σχεδόν διπλάσια κεφάλαια από τα κεφάλαια που έλαβαν προσφάτως οι τράπεζες με την διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησής τους!

Αρχικά, να σημειώσουμε πως αυτοί που λένε πως οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν χάσει μία, την ώρα που ο λαός έχει χάσει τα πάντα, λένε ένα καραμπινάτο ψέμα. Η αλήθεια είναι πως οι εγχώριες τράπεζες, που ποτέ δεν είχαν την συμπεριφορά ή τα ανοίγματα των καζινο-τραπεζών τύπου Lehman Brothers και των άλλων «ευγενών» τραπεζιτών τζογαδόρων, έχουν χάσει κυριολεκτικά τα αυγά και τα πασχάλια! Πρώτα-πρώτα εξαιτίας του PSI που κούρεψε σύριζα τα κρατικά ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους, καθώς τόσα χρόνια δάνειζαν αδιαμαρτύρητα το ελληνικό δημόσιο αγοράζοντας αβλεπί τους τίτλους του.

Τα λεφτά αυτά, που δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο από τις τράπεζες, ελάχιστα τα χρησιμοποίησε παραγωγικά (λ.χ. για το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων). Τα περισσότερα τα μετέτρεψε σε ευνοϊκές εθελούσιες εξόδους υπαλλήλων (ΟΤΕ, Ολυμπιακή, κλπ), σε υψηλότατες συντάξεις των ευγενών ταμείων, σε παχυλά κι αδικαιολόγητα εφάπαξ (έως 400.000(!) για υπαλλήλους της Βουλής), σε επιδόματα πρόνοιας για τυφλούς ταξιτζήδες, παράλυτους μαραθωνοδρόμους και μουγκούς τενόρους, σε υπέρογκες, αδικαιολόγητες κι επικίνδυνες φαρμακευτικές δαπάνες, σε προκλητές και δυνάμει επικίνδυνες ιατρικές εξετάσεις και πράξεις, σε μίζες για υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα «τυφλά» και αντιαεροπορικά που σκουριάζουν στις αποθήκες, σε κρατικές προμήθειες για ημέτερους τιμολογημένες επί τρία (Χ 3) σε σχέση με τις διεθνώς αποδεκτές τιμές, σε δημόσια διαφήμιση στους μπετατζήδες με τα ΜΜΕ, τους ίδιους που φτιάχνανε τους δρόμους με τις ανάποδες κλίσεις, τα γυμναστήρια που έμπαζαν νερά και τα αντιπλημμυρικά έργα που πλημμύριζαν στην πρώτη βροχούλα, σε τιμές πενταπλάσιες (!) αυτών των τσίλικων και καλοφτιαγμένων που έφτιαχναν οι «κουτόφραγκοι» στην εσπερία που δεν σκάμπαζαν «νιέντε» από την ατσιδοσύνη, την καπατσοσύνη και την ακριβοπληρωμένη μαγκιά των εγχώριων νταβατζήδων της συμφοράς. Αυτά τα δανεικά λοιπόν, γυρίσανε γύρω-γύρω, λαδώσανε την δήθεν παραγωγική μηχανή, «γρασάρανε» την «ατμομηχανή» των κατάμαυρων ακινήτων, λαδώσανε το εντεράκι του κάθε εργολάβου της πλάκας που πούλαγε το τριάρι στις κουκουβάουνες λίγο φθηνότερα από τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και του κάθε «εισαγωγέα» της συμφοράς που πούλαγε την γραβάτα για κοστούμι, το πουκάμισο για παλτό και το ιταλικό τζακούζι για πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Αυτά βλέποντας, ο κάθε άλλο παρά αφελής Πάγκαλος, αμόλησε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», αλλά ποτέ δεν διευκρίνισε πόσα έφαγε ο ίδιος και πόσα έφαγε ο κακομοίρης ο εμποροϋπάλληλος, που του πούλαγε τις γραβάτες και τις έξτρα λάρτζ ζώνες των ιταλικών κοστουμιών του.

Έπειτα, ελάτε στην θέση των μετόχων των εγχώριων τραπεζών, που συνολικά έχουν χάσει πάνω από το 90-95% των κεφαλαίων τους. Και μην μου πει κανείς έξυπνος, καλά να πάθουν! Δεν μιλάμε μονάχα για τους πλούσιους τραπεζίτες με τα χοντρά μετοχικά πακέτα, αλλά και τον απλό κοσμάκη που ατύχησε να επενδύσει σε (blue chip!) τραπεζικές μετοχές το υστέρημά του και τώρα το κεφάλαιό του δεν αξίζει ούτε το 1/20 του αρχικού! Κι αν συνεχίσει η κατρακύλα με την αύξηση των «κόκκινων» δανείων, οι τράπεζες θα απαξιωθούν κι άλλο, ενώ την ίδια στιγμή η τραπεζική πίστη όπως και οποιαδήποτε κίνηση για ανάκαμψη της αγοράς μέσω καινούριων δανείων, θα εξατμιστούν εν τη γενέσει τους, ιδίως αν μιλάμε για στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας.

Πολλοί μιλούν με ευκολία για γενική σεισάχθεια, διαγραφή δηλαδή των οφειλών των «καημένων» και «παραπλανημένων» δανειοληπτών. Συσκοτίζουν όμως και αφήνουν στην σκιά το γεγονός, πως για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει αμέσως μετά να προχωρήσει το τραπεζικό σύστημα σε bail-in εις βάρος των καταθέσεων. Κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως ευεργετικό για κάποιους που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους χωρίς την θέλησή τους, αλλά θα ήταν ταυτόχρονα, εκτός από βαθιά ανήθικο και η οριστική ταφόπλακα της τραπεζικής πίστης στην χώρα για πολλά-πολλά χρόνια. Δεδομένου πως η οικονομία στην σύγχρονη εποχή θεωρείται κλινικά νεκρή χωρίς τραπεζική πίστη, να είναι βέβαιοι όσοι ευαγγελίζονται γενική σεισάχθεια και κούρεμα των δανείων των οφειλετών, πως αυτή θα εξελιχθεί σε bail out εις βάρος των ήδη αγρίως φορολογούμενων μικρο-μεσαίων και νοικοκυραίων. Κάτι τέτοιο όμως είναι αμφίβολο αν θα το αντέξει η ήδη εξαντλημένη φοροδοτικώς ελληνική κοινωνία. Αντιλαμβάνεται κανείς το αδιέξοδο του πράγματος και τον λόγο που αναφέραμε στην αρχή του σημειώματος πως πρόκειται μακροχρονίως για την πιο καυτή πατάτα που έχει στην μασχάλη της η ελληνική κυβέρνηση, ασχέτως από τα αποτελέσματα των βραχυχρόνιων συμφωνιών με την τρόικα.

Συμπερασματικά, οι εγχώριες τράπεζες, οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι, οι στελεχάρες και οι υπάλληλοί τους, βγήκαν κι αυτές/αυτοί ζημιωμένοι από την κρίση. Στην πράξη, είναι «παρκαρισμένες» στο ΤΧΣ, με τις μετοχές τους να παραδέρνουν και το μέλλον τους ζοφερό και κατάμαυρο, λόγω κυρίως των «κόκκινων» δανείων. Δυστυχώς αυτή η μαυρίλα, είναι νομοτέλεια πως θα εγκυμονήσει κι άλλες καταιγίδες εις βάρος των νοικοκυραίων και της μεσαίας τάξης, είτε καλυφθεί η διαφαινόμενη επιπλέον χασούρα με bail out (νέα ανακεφαλαιοποίηση εις βάρος των φορολογούμενων) είτε καλυφθεί με bail in (κούρεμα των καταθέσεων). Πάντως το να επιχειρηθεί να «βγει» η ζημιά από τον μαζικό εκπλειστηριασμό εκατοντάδων χιλιάδων ακινήτων, φαίνεται πως δεν το θέλει κανείς και το ξορκίζουν μετά βδελυγμίας απαξάπαντες, με πρώτους και καλύτερους την κυβέρνηση και τους ίδιους τους τραπεζίτες.

Akenaton