Περί της ελληνικής γλώττης

Μετά φόβου λαού αποτολμώμεν την εισπήδησιν εις τα επικίνδυνα ύδατα της γλωσσολογικής επιστήμης, γνωρίζοντες μεν ότι βρίθει σαρκοβόρων καρχαριών (ο θεός ή ο ζευς να σε φυλάει από τους σχολιαστές των ιστολογίων), ελπίζοντες δε ότι θα ανιχνεύσομεν ακροθιγώς εάν η αρχαία ελληνική γλώττη έχει διέλθει τον Αχέροντα ποταμόν ως ισχυρίζονταί τινες και κατά συνέπειαν πρέπει να κηδεύσομεν περί των μνημοσύνων και των επικηδείων λόγων αυτής. Δεν τρέφομεν αυταπάτας ότι θα υποκαταστήσομεν τους κολοσσούς της γλωσσολογίας εν Ελλάδι και αλλαχού. Ου μην αλλά θα προσπαθήσομεν μέσω ακραδάντων επιχειρημάτων

Όσοι διατείνονται ότι η αρχαία ελληνική γλώττη είνε ζωντανή σφάλλουν. Και θα προσπαθήσομεν ουχί μετά λόγων αλλά μετά εναργών παραδειγμάτων να αποδείξομεν το σφάλλειν της υποθέσεως αύτης. Λόγου χάριν. Εις τις φίλος του αθλήματος του λακτίζειν, ευρισκόμενος εις την κερκίδαν του σταδίου παρακολουθών την αγαπημένην του ομάδαν, εις περίπτωσιν όπου ο βοηθός διαιτητού υποδείξει λανθασμένα εκτός θέσεως των επελαύνοντα επιθετικόν, δε θα σηκωθεί να ανακράξει πλήρης αγανακτίσεως:

- Πού είδες την εκτός πεδιάς θέσιν, ω μαλθακέ! αλλά μάλλον

- Που το είδες το οφσάιντ ρε μαλάκα.

Είνε φανερόν ότι η αρχαία γλώττη δεν είνε αδύνατον να εκφράσει την οργήν του φιλάθλου εμφατικώς.

Το δεύτερον παράδειγμά μας έρχεται από την σφαίραν της λαϊκής μας παραδόσεως. Θα ενθυμούνται κάποιοι παλαιότεροι τον γνωστόν λαϊκόν αοιδόν Μιχαήλ τον Αχαρνέα. Ούτος ανήρ είχε μια μεγάλην επιτυχίαν μέλπων το ακόλουθο άσμα:

Πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα τόχτισα…

Τι ζητούν δηλαδή οι γλωσσαμύντορες. Να μέλπωμεν ως ακολούθως;

Μικρόν λίθον, μικρόν λίθον, δι εσέ ανήγειρον;

Αν είνε δυναμόν; (ποδοσαφαιρική παραφθορά του δυνατόν)

Δε θα σταθώμεν εντούτοις εις αυτά και μόνον τα παραδείγματα. Θα καταδυθόμεν εις μεγαλύτερα βάθη, άπτοντα των κοινωνικών γνωρισμάτων του φαινομένου, αποδεικνύοντες ότι δεν είνε αναγκαία πολλές φορές αυτή αύτη η εκμάθηση της γραφής.

Όπως είνε γνωστόν, ο λαός έκπαλαι ενδιαφέρεται δια τέσσαρα πράγματα. Βρώσιν, πόσιν, γεννετήσιον ικανοποίησιν και τηλεόρασιν. Εάν εκλείψουν τα δύο πρώτα ενθυμείται τα επαναστατικά του φρονήματα και ανατρέπει καθεστώτα, αναδεικνύοντας άλλα τα οποία θα του καλύψουν τα φυσικάς τούτας ανάγκας, ήτοι να παρέχουν δωρεάν ή δαπάναις της φιλοστόργου του μητρός, του κράτους, βρώσιν και πόσιν. Η φύσις έχει προβλέψει επίσης δια την περίπτωσιν μη ικανοποιήσεως της γεννετησίου ορμής, αντικαθιστώντας αύτην με την αυτοϊκανοποίησιν ήτις εξασκείται νυχθημερόν ιδίως εις οικονομικάς κρίσεις. Δεν έχει βρεθεί υποκατάστατον ακόμα δια την περίπτωση ελλείψεως τηλεοράσεως. Το διαδίκτυον δε, δεν δύναται να καλύψει όλας τας ανάγκας του φιλοπροόδου λαού.

Από την άλλην πλευρά, το κράτος ενδιαφέρεται να εισπράττει φόρους ινα παχαίνουν οι υπάλληλοί του και να πλουτίζουν οι διάκονοί του ρήτορες. Αλλά για να εισπραχθούν φόροι, πρέπει οι φορολογούμενοι να ημπορούν να συμπληρώσουν έντυπα τινά τα καλούμενα φορολογικαί δηλώσεις. Τι χρείαν έχομεν λοιπόν των αρχαίων ελληνικών δια την συμπλήρωσιν των οικονομικών στοιχείων ενός εκάστου εις τας εν λόγω δηλώσεις; Αφήτε δε που εάν καταβάλει τις μικρόν ποσόν εις τινά λογιστή δεν είναι απαραίτητη αυτή άυτη η συμπλήρωσις. Όθεν, δεν χρειάζεται κανείς να γνωρίζει ούτε γραφήν. Χρειάζεται, αντιθέτως, δυνατότης αναγνώσεως δια να ημπορεί κανείς να αναγιγνώσκει το καλούμενο εκκαθαριστικόν σημείωμα. Περαιτέρω, μερικά απλά μαθήματα της νεοτάτης ελληνικής αρκούν ίνα παρακολουθήσει κανείς τα δελτία ειδήσεων. Εάν τις είχεν την αγαθήν πρόθεσιν να εισαγάγει την διδασκαλίαν ετέρας γλώττης, αυτή δεν θα ημπρούσε να είνε άλλη από την οθωμανικήν, ώστε να ημπορεί η μαντάμ Κούλα να παρακολουθεί άνευ προβλημάτων τας καθημερινάς σαπωνοειδείς όπερας της τηλοψίας.

Θα πρέπει να τονίσομεν επίσης ότι είνε μύθος ότι η αρχαία ελληνική είναι πλουσιοτέρα της νεοτάτης ομιλουμένης ελληνικής. Λόγου χάριν, είνε αδύνατον αν αποδοθούν εις την αρχαίαν λέξεις όπως ευρωλιγούρης, ευρωλάγνος, ευρωναζί, γερμανοτσολιάς, τσαχπινογαργαλιάρης, νεοταξίτης, εαμοβούλγαρος, μοναρχοφασίστας, μπουρούχα, τσόλι, τηλεπερσόνα, μερκελιστής, prime time, ματζέβελος, θρυλάρα κλπ.

Όθεν φρονώ ότι καταφέραμεν να αποδείξομεν εις κάθε κακόπιστον ότι η αρχαία ελληνική γλώττη είναι πλέον νεκρά και ουδεμίαν χρήσιν μπορεί να έχει την σημερινήν εποχήν. Καλώς δε, υποστηρίζουν την πλήρην κατάργησίν της οι φιλοπρόοδοι συμπολίτες μας. Και όπως αποδείξαμεν, δεν χρειάζεται ούτε καν εκμάθηση της νέας ελληνικής. Η αρχαία γλώττη ομοιάζει με την εγκαταλελειμένη εκ του Διός Ευρώπη (πως ρηθεί εις την αρχαίαν, Την άφησε μπουκάλα. Άφηκεν αύτη φιάλη; Συντακτικώς δε στέκει) εις την οποία έκανε παρέα η μυθική σκύλα Λαίλαπα μέχρι αφήκε το πνεύμα. Και ο άγνωστος Σιμωνίδης γνωρίζον ήδη τα του θανάτου της αρχαίας ελληνικής, ξυνέγραψεν το κάτωθι επίγραμμα:

Λαίλαψ ολύτο και μούνη εθρήνη

Γιάννης Φαίλτωρ

(Διατηρείται αυτούσιον το συντακτικόν και η γραμματική της μεταπολιτεύσεως)