Παίξτε μπάλα ρεεεε…

Η μεταστροφή της κοινωνίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται έτσι κι αλλιώς…

Οι ασήκωτοι φόροι, οι ασφυκτικές ασφαλιστικές εισφορές, οι αλλεπάλληλες περικοπές εισοδημάτων, η εξαφάνιση των κερδών, η κατάλυση του κράτους από το …«παρακράτος των μπαχαλάκηδων», η εκτός ελέγχου εισβολή των λαθρομεταναστών και η διάψευση όλων, μα όλων, των ψεμάτων που είπε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά

Ταυτόχρονα η επιδείνωση της διεθνούς οικονομικής κατάστασης δουλεύει κι αυτή εναντίον του και ματαιώνει τις όποιες ελάχιστες ελπίδες υπήρχαν για κάποια «εξωγενή» βελτίωση…

Συν η μεταστροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς τα δεξιά που λειτουργεί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και τον απομονώνει ακόμα περισσότερο.

Γι’ αυτά λοιπόν, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε οι αντίπαλοί του.

Οι «αντικειμενικές συνθήκες» που έλεγαν οι παλαιοί αριστεροί είναι εναντίον τους και επιδεινώνονται συνεχώς…

Αλλά για να μεταστραφεί η ίδια η Ελληνική κοινωνία όχι «συγκυριακά», αλλά αποφασιστικά, τόσο αποφασιστικά, ώστε πρώτον να μην πιάνουν τα επικοινωνιακά του τεχνάσματα, δεύτερον να μην υπάρχει γι’ αυτόν οδός διαφυγής, τρίτον να ξεκουμπιστούν όσο γίνεται πιο γρήγορα και τέταρτον να μην υπάρχει κίνδυνος επιστροφής τους, χρειάζεται να αλλάξουν και οι «υποκειμενικές συνθήκες» (που έλεγαν οι παλαιοί αριστεροί πάντα…).

Πρέπει, δηλαδή, να κάνουν κάτι και οι αντίπαλοι του Τσίπρα!

Όχι να… περιμένουν τα πάντα από τις «αντικειμενικές συνθήκες»!

Κι εκεί υπάρχει - ακόμα - πρόβλημα…

Το πρόβλημα είναι πως οι νεοδημοκράτες έχουν μάθει, επί δεκαετίες, να συμπεριφέρονται ως «παρατηρητές» της πολιτικής σύγκρουσης, όχι ως «πρωταγωνιστές»!

Ως «φίλαθλοι» που παρακολουθούν το ματς από την εξέδρα. Όχι ως «παίκτες» που πρέπει να «βρέξουν τη φανέλα» και να σκοράρουν μέσα στο γήπεδο…

Θυμάμαι βουλευτές και στελέχη της ΝΔ πριν έξη μήνες, να μου εξηγούν «γιατί ο Τσίπρας θα κυβερνά για χρόνια»!

Μιλάω για έξυπνους ανθρώπους, έντιμους, χωρίς καμία διάθεση να συνεργαστούν ή να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Με πλήρη εικόνα ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η πιο καταστροφική που πέρασε ποτέ στην Ελλάδα…

Στην αρχή προσπαθούσα να τους πείσω λογικά, πως η φθορά του Τσίπρα είχε ήδη αρχίσει και προχωρούσε πολύ γρήγορα.

Τα επιχειρήματα αυτά τα έβρισκαν απολύτως λογικά. Αλλά παρέμεναν ηττοπαθείς. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα μπορέσουν… να νικήσουν κι ότι η νίκη είναι κοντά.

Τους υπενθύμιζα ότι τα ίδια έλεγαν και στις αρχές του 2011. Και τότε πίστευαν ακόμα πως ο ΓΑΠ «θα κυβερνούσε για χρόνια! Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η κυβέρνησή του, ήδη από τότε, είχε φτάσει σε αδιέξοδα και σύντομα θα άρχιζε η κατάρρευσή της.

Η υπενθύμιση αυτή τους κλόνιζε κάπως. Όντως ως τους πρώτους μήνες του 2011 ελάχιστοι περίμεναν ότι σε ένα χρόνο περίπου η ΝΔ θα είχε… διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και θα είχε κερδίσει τις εκλογές!

Αλλά κι αυτό δεν αρκούσε για να κλονίσει την «ηττοπάθειά» τους.

Τότε αναγκάστηκα να τους πω αυτό που – από ευγένεια – απέφευγα ως τότε:

- Κοίτα φίλε δική σου δουλειά δεν είναι να κάνεις καφενειακές «αναλύσεις» για το πόσα… τέρμινα θα μείνει στην εξουσία ο αντίπαλός σου…

Δική σου δουλειά είναι πως ακόμα κι αν μοιάζει «πανίσχυρος» (που ΔΕΝ μοιάζει πια), ακόμα κι αν όλοι γύρω σου αυτό πιστεύουν (που ΔΕΝ το πιστεύουν πλέον), εσύ πρέπει να δουλεύεις για να τον διώξεις!

Όταν είσαι μάχιμο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιστεύεις πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφει κάθε μέρα τη χώρα, δουλειά σου είναι να μας πεις πως θα τους απομακρύνουμε μιαν ώρα αρχύτερα. Νομίμως φυσικά. Αλλά να τους διώξεις! Όχι να περιμένεις να «σαπίσουν»!

Αν είσαι «παίκτης» μιας ομάδας που οι αντίπαλοι την έχουν κλείσει στην «περιοχή» της και βομβαρδίσουν την εστία της, δουλειά σου είναι πως θα πάρεις τη μπάλα, θα τους αιφνιδιάσεις, θα εκμεταλλευτείς τον κενό χώρο που σου έχουν αφήσει και θα σκοράρεις εσύ στην εστία τους.

Όχι να… «στοιχηματίζεις» πόσα γκολ θα φας!

Δουλειά σου είναι – διάολε – πώς να γυρίσεις το ματς!

Όχι να περιμένεις να… τελειώσει με το μικρότερο σκορ σε βάρος σου!

Πολύ περισσότερο που, τώρα πια, ΔΕΝ σε έχουν κλείσει στην περιοχή σου.

Πολύ περισσότερο που τώρα η κοινωνία περιμένει από σένα, πώς θα τους διώξεις το ταχύτερο. Ακόμα και άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις…

Δεν μπορεί – δεν γίνεται, είναι αφύσικο – η «εξέδρα» να πιστεύει περισσότερο στη νίκη της ομάδας απ’ ό,τι οι ίδιοι οι «παίκτες» της!

Στο υποσυνείδητο των στελεχών της ΝΔ είχε σφηνωθεί για χρόνια η λεγόμενη θεωρία του «ώριμου φρούτου»…

Να μη φανεί ότι εμείς είμαστε γαντζωμένοι στην εξουσία όταν κυβερνάμε.

Και να μη μας πουν ότι βιαζόμαστε να ξανάλθουμε στην εξουσία όταν βρισκόμαστε στην αντιπολίτευση.

Να μη μας πουν το ένα, να μη μας πουν το άλλο, διάχυτες ενοχές και ενοχικά σύνδρομα παντού…

Βέβαια, οι αντίπαλοί μας, ποτέ δεν νοιάζονταν «μη τους πουν εκείνο ή το άλλο». Ποτέ δεν είχαν τέτοια «ενοχικά σύνδρομα»…

Και γι’ αυτό είχαν πάντα τακτικό πλεονέκτημα απέναντί μας.

Γιατί προσπαθούσαν να κερδίσουν, είτε τα πράγματα πήγαιναν καλά γι’ αυτούς, είτε όχι. Φέρονταν πάντα ως «υποκείμενα», ως πρωταγωνιστές της πολιτικής σύγκρουσης, όχι ως «παρατηρητές»…

Είτε πρόκειται για το παλαιό ισχυρό ΠΑΣΟΚ, είτε πρόκειται για το ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, οι αντίπαλοί μας όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, μας χτυπάνε αλύπητα (και συνήθως άδικα). Ενώ όταν είναι στην κυβέρνηση, είναι αδίστακτοι και κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο.

Αυτό μπορεί να τους καθιστά πιο ανεύθυνους, πιο κυνικούς, αλλά συσπειρώνει τον κόσμο τους, ανεβάζει το φρόνημά τους, και κερδίζουν συμμάχους από τον «ενδιάμεσο χώρο».

Αυτή η αποφασιστικότητα διεκδίκησης της νίκης εκ μέρους τους, σε κάθε περίσταση, είναι που κερδίζει το «μέσον όρο» της κοινωνίας…

Όχι τα σωστά επιχειρήματα ή τα ορθά προγράμματα!

Τελικά, η ελληνική κοινωνία έμαθε ότι τα καλύτερα προγράμματα τα έχει η ΝΔ, αλλά τα εφαρμόζουν μόνον οι αντίπαλοι της ΝΔ όταν έλθουν στα πράγματα.

Γιατί η ίδια η ΝΔ τους δίνει «χώρο»…

Επίσης η θεωρία του «ώριμου φρούτου», στηρίζεται στη λογική – σωστή κατά τα άλλα – πως κάθε παράταξη όταν κυβερνά πρέπει να της δοθεί η ευκαιρία «να κάνει τον κύκλο της» και να δείξει τις αντιφάσεις της. Να καταλάβουν όσοι την ψήφισαν πως ο λαϊκισμός στον οποίο «τσίμπησαν», τελικά γύρισε εναντίον τους.

Το σφάλμα στη λογική αυτή είναι πως μια λαϊκίστικη κυβέρνηση μπορεί η ίδια να καταρρέει, αλλά αν δοθεί η ευκαιρία στο λαϊκισμό να δημιουργήσει δικό του καθεστώς, αλλοιώνεται στο μεταξύ και η ίδια η κοινωνία!

Κι όταν έλθουν οι «σωστοί», διαπιστώνουν πως είναι ναρκοθετημένο το έδαφος και δεν μπορούν να κυβερνήσουν. Οπότε σύντομα επανέρχεται ο λαϊκισμός στην εξουσία.

Ο Αβέρωφ στο πρώτο μισό της δεκαετία τους ’80 δεν είχε υιοθετήσει την θεωρία του «ώριμου φρούτου». Πήγαινε μετωπικά εναντίον του ΠΑΣΟΚ, αναδεικνύοντας τη «συντηρητική ατζέντα» της παράταξης. Ανασυγκρότησε την παράταξη γρήγορα, την έκανε «μάχιμη», είχε δίκιο σε όλα σχεδόν, αλλά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο του...

Ο Μητσοτάκης στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80, ούτε κι αυτός είχε υιοθετήσει τη θεωρία του «ώριμου φρούτου». Πήγαινε κι αυτός «μετωπικά» εναντίον του Ανδρέα, αναδεικνύοντας όμως τη φιλελεύθερη ατζέντα. Αυτός κατάφερε τελικά να τον νικήσει...

Αλλά στο μεταξύ ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ είχαν αλλάξει την ίδια τη δομή της κοινωνίας, είχαν επιβάλει τον κρατισμό! Κι όταν ο Μητσοτάκης προσπάθησε να κυβερνήσει σε συνθήκες χρεοκοπίας, πολύ σύντομα κατάλαβε πως οι προσδοκίες της κοινωνίας ήταν για αποκατάσταση του κρατισμού, όχι για κατάργησή του…

Δεν κατάλαβαν τότε ότι η παράταξη είχε ανάγκη και τις δύο «ατζέντες»: Και τη συντηρητική και τη φιλελεύθερη! Όχι τη μία εναντίον της άλλης.

Για χρόνια οι νεοδημοκράτες ήταν χωρισμένοι σε… «παλαιοδεξιούς» και «νεοφιλελεύθερους», σε «λαϊκή δεξιά» και «φιλελεύθερη παράταξη», ενώ το μυστικό ήταν πως για να νικηθεί ο λαϊκισμός έπρεπε η παράταξη να είναι και τα δύο ταυτόχρονα! Όχι μόνο το ένα από τα δύο…

Ο Κώστας Καραμανλής κατάφερε κι ένωσε τις δύο πτέρυγες της παράταξης! Αλλά δεν ξεπέρασε το «διχασμό» τους. Τις «συγκόλλησε», δεν τις ενοποίησε. Ενώ προσχώρησε και στη θεωρία του «ώριμου φρούτου»! Χρειάστηκε επτά χρόνια από την εκλογή του στην Προεδρία της ΝΔ για να γίνει Πρωθυπουργός...

Επικράτησε τότε η αντίληψη: Άσε το Σημίτη να συγκρουστεί με το λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ και να τον αποδυναμώσει από μέσα, για να έλθουμε εμείς μετά, να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε την αποκαθήλωσή του.

Ο Σημίτης έκανε πράγματι αρκετές ρωγμές στο λαϊκισμό, αλλά ο κρατισμός έμεινε ανέπαφος! Κι όταν κέρδισε η ΝΔ τις εκλογές, ο κρατισμός ήταν ισχυρός παντού.

Κι εδώ βλέπουμε κάτι ακόμα: Το ένα λάθος να φέρνει το επόμενο λάθος:

Η λογική της ΝΔ όταν είναι στην αντιπολίτευση, δηλαδή η λογική του ώριμου φρούτου, οδήγησε στην λογική της «ήπιας προσαρμογής» όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση …

Ο Καραμανλής με το που ανέλαβε το 2004, απόλυτα παντοδύναμος ο ίδιος εκείνη τη στιγμή, με τους καλύτερους «οιωνούς» για τον ίδιο, για την παράταξη και για τη χώρα, αντί να τα φέρει «τούμπα όλα», υιοθέτησε ρητά και διακηρυγμένα την «ήπια προσαρμογή»!

Με αποτέλεσμα, αυτά που είχε υποσχεθεί («επανίδρυση κράτους») και ήθελε να κάνει, να μην τα κάνει όταν μπορούσε! Και τρία χρόνια αργότερα να μην μπορεί πια να τα κάνει…

Αυτά αξίζει να τα υπογραμμίζουμε, γιατί αυτές οι «θεωρίες» μπορούν πια να ξεπεραστούν. Κι είναι ήδη «πασέ». Έχουν ήδη ξεπεραστεί!

Ο Σαμαράς απέφυγε και τη θεωρία του «ώριμου φρούτου» και τη θεωρία της «ήπιας προσαρμογής». Εκλέχθηκε αρχηγός της παράταξης το Δεκέμβριο του 2009, δυο μήνες μετά από μια στρατηγική ήττα (με 11 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ). Πάντα μετά από τέτοια ήττα η ΝΔ χρειαζόταν δεκαετία τουλάχιστον για να επανέλθει στη διακυβέρνηση. Ο Σαμαράς την επανάφερε στα δυόμιση χρόνια. Διαλύοντας μάλιστα οριστικά το ΠΑΣΟΚ απέναντί του…

Ο Σαμαράς απέφυγε και τη θεωρία της «ήπιας προσαρμογής». Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν είχε και άλλη επιλογή. Με το που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, έκανε σαρωτικές αλλαγές, παρά το γεγονός ότι κυβερνούσε μαζί με το αποδυναμωμένο ΠΑΣΟΚ και υπό την ασφυκτική πίεση των μνημονίων.

Έκανε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ (διεθνώς) και τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις-αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει ποτέ (στην Ελλάδα).

Κι όταν 2,5 χρόνια αργότερα των ανέτρεψαν, η ΝΔ κράτησε το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών της: Από τη νίκη της (Ιούλιο του 2012) ως την εκλογική ήττα της (Γενάρη του 2015) έχασε μόλις 1,85%! Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ: Ούτε σε «καλές» συνθήκες, πολύ περισσότερο σε «μνημονιακές» περιστάσεις. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε διεθνώς…

Συγκρίνετε με το πόσα έχασαν ο Κοέλιο και ο Ραχόϊ μετά την διακυβέρνησή τους σε Πορτογαλία και Ισπανία αντίστοιχα. Συγκρίνετε και με το πόσα έχασε ο «μνημονιακός» ΓΑΠ σε δυόμιση χρόνια (από το 44,5% στο…13,5%). Ενώ τώρα ο Τσίπρας μέσα ένα χρόνο βρίσκεται δημοσκοπικά στο 20% περίπου (από το 35%)…

Η ΝΔ άντεξε στην κρίση, ακριβώς γιατί ο Σαμαράς και ως αντιπολίτευση δεν δέχθηκε τη θεωρία του «ώριμου φρούτου» και ως κυβέρνηση απέρριψε τη θεωρία της «ήπιας προσαρμογής».

Άντεξε στην κρίση η ΝΔ και για ένα λόγο ακόμα: Διότι ο Σαμαράς ένωσε την συντηρητική με τη φιλελεύθερη ατζέντα! Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες έβγαλε για τη ΝΔ το προφίλ που έχουν τα σύγχρονα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης (που κυβερνούν σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες).

Κι όταν κάποιοι, μετά την αποχώρηση του Σαμαρά, προσπάθησαν να την… επαναφέρουν στη λογική του «ώριμου φρούτου», απέτυχαν!

Για πρώτη φορά η ΝΔ αρχίζει να αποκτά ανακλαστικά μαχητικότητας.

Μόνο που αυτό έχει πολύ δρόμο ακόμα…

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, αυτή η περίεργη (και εγγενής στην παράταξη) «ηττοπάθεια» ήταν ακόμα διάχυτη.

Τώρα έχει αρχίσει να υποχωρεί αισθητά.

Βοήθησε σε αυτό πολύ και το γεγονός ότι ο Κυριάκος την καταπολέμησε εξ αρχής. Υιοθέτησε τη γραμμή να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο!

Και έτσι εξέφρασε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που αγωνιά και ασφυκτιά.

Η ΝΔ θα επιστρέψει στην εξουσία μόνον αν εκφράσει την κοινωνία που θέλει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι περιμένοντας να… «σαπίσει» ο ΣΥΡΙΖΑ και η κοινωνία μαζί του. Γιατί το «ώριμο φρούτο», συνήθως πέφτει στο χώμα και σαπίζει!

Και θα επιστρέψει η ΝΔ, μόνον για να τα σαρώσει όλα, όσο γίνεται ταχύτερα! Όχι με «ήπιες προσαρμογές»…

Η «εξέδρα» τους φωνάζει»: Παίξτε μπάλα! Ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Χάνουμε τη χώρα μας. Μπορείτε να τους διώξετε!

Διώξτε τους, που να πάρει ο διάολος.

Διαβάστε περισσότερα