Ώρα να αντιστρέψουμε τα δεδομένα, πριν βρεθούμε μπροστά σε τετελεσμένα...

Αν κάποιοι επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους μετά την επιτυχημένη απόκρουση της ''υβριδικής εισβολής'' της Τουρκίας στη Θράκη δια της εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού της στρατού, έκαναν λάθος.

Γιατί, αυτή - σε πείσμα εκείνων που εκτιμούσαν ότι θα έβαζε νερό στο κρασί της και θα κοιτούσε να μειώσει την ένταση στα ελληνοτουρκικά - αναβάθμισε την επιθετικότητά της και, αφήνοντας τις παραβιάσεις στο παρελθόν, επέλεξε τις υπερπτήσεις πάνω από μεγάλα νησιά του Αιγαίου.

- Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ξεπλύνει την νίλα της στον Έβρο..., θα 'λεγε κανείς μειδιώντας, αν και η όλη κατάσταση

Κι αυτό δεν είναι υπερβολικό ή επιτηδευμένα κινδυνολογικό. Η φρενίτιδα εξοπλισμών της Τουρκίας αποδείχτηκε τελικά ότι μόνο τυχαία δεν ήταν, αφού της έδωσε περίσσιο αέρα θρασύτητας, που σάρωσε δια μιας τις ελπίδες για συνεννόηση και καλή γειτονία με την Ελλάδα, για σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στα θαλάσσια σύνορά της.

Μόλις προχθές τα τουρκικά μαχητικά έκαναν άλλη μια υπερπτήση στο Αιγαίο πετώντας πάνω από τα Ψαρά, τα Αντίψαρα, την Παναγιά. και τις Οινούσσες σε ύψος 23.000 ποδών. Η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, αν και κάνουμε (ως ελληνική κυβέρνηση) πως δεν καταλαβαίνουμε επιλέγοντας την τακτική της μη αντίδρασης ως καταλληλότερη λύση...

Οι ελπίδες του Νίκου Παναγιωτόπουλου - τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους - ότι η επανέναρξη των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με τον επιθετικό γείτονα εξ Ανατολών ''θα μείωναν την ένταση στην περιοχή'' (όπως ευχήθηκε στον Τούρκο ομόλογό του Χουλουσί Ακάρ εδώ στην Αθήνα), αποδείχθηκαν φρούδες.

Και αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες του υπουργού Άμυνας, γιατί - όχι μόνο δεν υποχώρησε η επιθετικότητα της Τουρκίας χάρη στα ΜΟΕ - αλλά αντίθετα οξύνθηκε περαιτέρω, δεδομένης της ανοχής μας η οποία καίει αργά και βασανιστικά τα εθνικά αντανακλαστικά που είχαμε επιδείξει στον Έβρο...

Τα τουρκικά φτερά, δυστυχώς - που ήταν για μεγάλο διάστημα αποδεκατισμένα μετά το πραξικόπημα του 2016 κατά του Ταγίπ Ερντογάν - επανήλθαν δριμύτερα και επιδίδονται φρενιασμένα σε μπαράζ παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Αιγαίο.

Ήδη έχουν καταγραφεί σε μια μέρα (29/04/'20) 81 παραβιάσεις και πέντε υπερπτήσεις με ''μαχητικά αεροσκάφη F-16, F-4 και αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου CN-235''.

Η επιμονή της Τουρκίας να μας αναγκάσει να συρθούμε στη Χάγη, για να εξαναγκαστούμε να υπογράψουμε την ''μοιρασιά'' του Αιγαίου είναι πλέον αφόρητη και δίνει απάντηση στην ψευδαίσθηση του πρωθυπουργού ότι η προσφυγή μας σ' αυτήν θα διασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας μας στο ελληνικό Αρχιπέλαγος (οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ), όταν οι Τούρκοι διεκδικούν την συνεκμετάλλευση του φυσικού πλούτου του και την αλλαγή κυριαρχίας σε 18 από τα νησιά του.

Το ''καζάν καζάν'' του Τούρκου Προέδρου θα οδηγήσει προοδευτικά σε δυσμενείς αποφάσεις σε βάρος μας, καθώς οι ''λύσεις αμοιβαίου συμφέροντος'' (win-win) είναι άγνωστες στην Τουρκία διαχρονικά, με αποτέλεσμα να μην υποχωρεί ούτε γραμμή απ' τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της.

Επιπλέον, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι δεν κάθεται ποτέ σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων, αν δεν έχει εξασφαλίσει προηγουμένως την ικανοποίηση των περισσότερων αιτημάτων της. ''Αν δεν έχει εξαναγκάσει τον αντίπαλο σε συνεχή υποχώρηση μέχρι την τελική συντριβή''.

Σε κάτι παρόμοιο προσπαθεί να μας εξαναγκάσει και τώρα με τις υπερπτήσεις της πάνω από μεγάλα νησιά, που στόχο έχουν να μας οδηγήσουν στη λήψη βεβιασμένων αποφάσεων όπως εκείνη του Κυριάκου Μητσοτάκη για καταφυγή μας στη Χάγη, αν συνεχιστεί το μαρτύριο της παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο.

Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι (γεωπολιτικός) παίκτης... μακράς πνοής, με άριστη διορατικότητα, στρατηγική ευφυΐα, επεκτατικούς σκοπούς και προσωπικούς στόχους. Ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω μετά το στραπάτσο στον Έβρο, αλλά επανήλθε δριμύτερος μεταφέροντας στη θάλασσα τις ''πολεμικές'' επιχειρήσεις του, στην προσπάθειά του να αμφισβητήσει ευθέως την ελληνικότητα των νησιών και των βραχονησίδων μας.

Κι αυτή η αποθράσυνση διαρκείας του Τούρκου δεν αντιμετωπίζεται σίγουρα με λεκτική κατευνασμού και εικονικές αερομαχίες θρασύτητας και αυτοσυγκράτησης μεταξύ τουρκικών και ελληνικών μαχητικών αντίστοιχα.

Ούτε αντιμετωπίζεται με επαναλαμβανόμενες ανοησίες του ΥΠΕΞ μας περί ''νευρικότητας'' της Τουρκίας, όταν είναι φανερό πως αυτή δεν καταλαβαίνει ούτε από ''πολιτισμένη'' αποτροπή ούτε από πολιτική περιορισμού των απειλητικών για μας συμπεριφορών της.

Άρα, σε κάθε περίπτωση, θα κοιτάξει να μας αιφνιδιάσει εκμεταλλευόμενη την πανδημία του κορονοϊού που μας έχει αποπροσανατολίσει, ώστε να μην ασχολούμαστε επισταμένα με τα θέματα Άμυνας και Εξωτερικής πολιτικής μας.

Τα εθνικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης, όπως και του ελληνικού λαού - που είχαν αφυπνιστεί με τα γεγονότα στον Έβρο - επανήλθαν δυστυχώς και πάλι στα παλιά νεφελώδη επίπεδα, αποπροσανατολισμένα απ' τη ροή των γεγονότων που αφορούν την μάχη επιβίωσής μας απ' την θανατηφόρα πανδημία.

Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό έως και επικίνδυνο. Όπερ σημαίνει ότι την παρούσα χρονική στιγμή αυτό που προέχει είναι η αφύπνιση των αντανακλαστικών αυτοπροστασίας μας, που θα διασφαλίσει τα κυριαρχικά δικαιώματά μας.

Η ανάγκη για εγρήγορση, επαγρύπνηση, αφοσίωση επί το έργον και ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεών μας είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική. Γι' αυτό θα πρέπει να απεμπλακούν οπωσδήποτε απ' τις ευθύνες που έχουν αναλάβει στη υπόθεση των μεταναστών και των προσφύγων σε επίπεδο διαχείρισης των Κέντρων φιλοξενίας τους.

Ο ρόλος τους δεν είναι αυτός, αλλά το να μπορούν να ανταποκριθούν κατά τον καλύτερο τρόπο στη διασφάλιση των συνόρων μας και την ακεραιότητα των εδαφών μας. Παράλληλα με το χρέος των στρατευμένων προς την πατρίδα, όμως, έχει και η Πολιτεία το δικό της χρέος απέναντί τους, που έχει να κάνει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, υλικών και ηθικών.

Απ' τους κύριους στόχους της βέβαια θα έπρεπε να είναι εξ αρχής η κάλυψη των κενών δωδεκαετίας και βάλε στις ΕΔ της χώρας, τόσο σε πολεμικό υλικό και εξοπλισμό, όσο και στην εν γένει αναδιάταξη και αναδιοργάνωσή τους.

Γιατί τίποτε δεν προδικάζει την επανάληψη της ''νικηφόρας'' αμυντικής τακτικής μας στον Έβρο, αν αφήσουμε ακάλυπτα τα κενά και βρεθούμε εκτεθειμένοι αμυντικά αδυνατώντας να προασπίσουμε τα κεκτημένα μας, σε περίπτωση που η Τουρκία μεταφέρει αιφνιδιαστικά στο Αιγαίο το θέατρο των ''πολεμικών'' της επιχειρήσεων.

Και πάλι όμως θα είναι ελλειμματική η αμυντική πολιτική μας, αν δεν στηρίξουμε την ισχυρή αποτροπή στα σύνορα - σε επίπεδο ΥΠΕΞ και ΥΠΕΘΑ - με ενίσχυση της διπλωματίας μας και αύξηση της στρατιωτικής θητείας, ώστε να υπάρχει ικανή παρουσία των Ενόπλων Δυνάμεων στις ''άκρες'' της χώρας, που είναι οι πυλώνες άμυνας της εθνικής της ακεραιότητας και ασφάλειας.

Σ' αυτό το προσωπικό των ΕΔ, που ορίστηκε να φυλά τις Θερμοπύλες της Επικράτειάς μας, θα ήθελα να επανέλθω - σαν χρέος τιμής - μέσα από μια ερώτηση προς την κυβέρνηση, που είναι - νομίζω - στα χείλη των περισσότερων Ελλήνων και δεν έχει να κάνει με μίζερη, αντιπολιτευτική υποδήλωση ή λαϊκιστική υστεροβουλία, αλλά με το χρέος της χώρας σ' αυτούς που φυλάνε τις Θερμοπύλες της Επικράτειάς της.

- Αλήθεια, αντί για τα πολλά εκατομμύρια που ξόδεψε αφειδώς και εν μέρει καλοπροαίρετα για την καμπάνια του κορονοϊού στα ΜΜΕ της χώρας, δε θα μπορούσε άραγε να διαθέσει εγκαίρως και αξιοπρεπώς (κι όχι με μέτρα άρπα κόλα της τελευταίας στιγμής) ένα μέρος τουλάχιστον απ' αυτά για την οικονομική ενίσχυση του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, πέραν εκείνου των Στρατιωτικών Νοσοκομείων;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, τόσο το στρατιωτικό όσο και το πολιτικό προσωπικό των ΕΔ παίζει τα τελευταία χρόνια κομβικό βοηθητικό ρόλο στο μεταναστευτικό. Σήμερα, με τα δεδομένα της πανδημίας του Covid 19, έχει επιστρατευτεί επιπλέον στο πλευρό της πολιτικής προστασίας άλλοτε στήνοντας σκηνές για τα κρούσματα στο Κρανίδι και τα νησιά κι άλλοτε κάνοντας αεροδιακομιδές (ενίοτε και χωρίς μέτρα προστασίας) των προσβληθέντων από τον ιό ατόμων.

Στον Έβρο, μόλις πριν ένα μήνα, έτυχε καθολικής και συγκινητικής αναγνώρισης η σθεναρή, αμυντική παρουσία τους, όπως και η αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν το απαραβίαστο των συνόρων μας ενόψει της μεταναστευτικής επιδρομής που μας επεφύλασσε ο εξ Ανατολών γείτονάς μας.

Κοντά δυο μήνες απ' την αρχή των πρώτων επεισοδίων εκεί, φαίνεται να ξεχάστηκαν όλα και να περιέπεσαν σε δεύτερη μοίρα λόγω κορονοϊού. Όμως η απειλή είναι μια ανάσα από μας και λέγεται Τουρκία. Μια Τουρκία που έχει υποτάξει τον φόβο της πανδημίας στο ανθελληνικό μένος της και συνεχίζει να μας προκαλεί με μπαράζ υπερπτήσεων πάνω από το Αιγαίο.

Μια Τουρκία που συνεχίζει να εξοπλίζεται στρατιωτικά (86%αύξηση των στρατιωτικών δαπανών της την τελευταία δεκαετία) και να κινείται σε ποσοστά τετραπλάσια απ' αυτά της Ελλάδας, κάτι που την κάνει επιθετικότερη και προδήλως επικινδυνότερη, με αποτέλεσμα να προωθεί αταλάντευτη την καλοσχεδιασμένη στρατηγική της, σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τις εντυπώσεις απ' την αναδίπλωσή της στον Έβρο και την λύση πολιορκίας στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Στα εν λόγω δυσάρεστα δεδομένα (στα οποία πρέπει να προστεθούν και οι προκλήσεις των Τούρκων στην Κύπρο, που ανάγκασαν την Exxon Mobil να ''παγώσει'' ως τον Σεπτέμβριο του 2021 τις δραστηριότητές της στην κυπριακή ΑΟΖ) η Αθήνα απαντά με νωθρότητα λόγω της επανάπαυσης στις ποταμίσιες δάφνες της και της... κορονοποίησης (με την έννοια των φοβικών συνδρόμων) της Εξωτερικής πολιτικής της.

Και τα δυο αυτά μαζί όμως απειλούν να αφήσουν έκθετο τον εθνικό κώδικα τιμής μας, καθώς επιτρέπουν να γιγαντώνεται η τουρκική απειλή αντί να αναχαιτίζεται, με αποτέλεσμα να νομιμοποιούνται δια των υπερπτήσεων οι αμφισβητήσεις και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας επί των εθνικών μας κεκτημένων.

Τα όρια υποχωρητικότητάς μας ήδη έχουν ξεπεραστεί. Ώρα να αντιστρέψουμε τα δεδομένα, πριν βρεθούμε μπροστά σε τετελεσμένα...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Διαβάστε περισσότερα