Οι τρεις επιλογές του Πούτιν για την Ουκρανία

Περισσότεροι από τρεις μήνες έχουν περάσει από την θριαμβευτική ομιλία του Βλαντίμιρ Πούτιν στο ρωσικό κοινοβούλιο. Σε αυτή μίλησε με ενθουσιασμό για τη στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας, βυθιζόμενος σε ένα όργιο σοβινιστικών συναισθημάτων. Ο Πούτιν σαφώς απόλαυσε τον ενθουσιασμό και προφανώς δεν σκέφτηκε πολύ τις μεγαλύτερες, πιο μακροπρόθεσμες στρατηγικές επιπτώσεις αυτού που εξαπέλυσε. Τρεις μήνες αργότερα, εν μέσω της συνεχιζόμενης αβεβαιότητας σχετικά με το μέλλον των ρωσο-ουκρανικών σχέσεων, καθώς και του αυξανόμενου διεθνούς κόστους για τη Ρωσία,

1.Θα μπορούσε να επιδιώξει συμβιβασμό με την Ουκρανία, λήγοντας την επίθεση στην εθνική κυριαρχία της χώρας και την οικονομική ευημερία. Αυτό θα απαιτούσε σοφία και επιμονή από τη Ρωσία, καθώς και από την Ουκρανία και τη Δύση. Ένας τέτοιος συμβιβασμός θα πρέπει να περιλαμβάνει τον τερματισμό των ρωσικών προσπαθειών για να αποσταθεροποιήσει την Ουκρανία από το εσωτερικό, λήγοντας οποιαδήποτε απειλή μιας μεγαλύτερης εισβολής και κάποιο είδος κατανόησης Ανατολής-Δύσης που συνεπάγεται τη σιωπηρή αποδοχή της Ρωσίας για το παρατεταμένο ταξίδι της Ουκρανίας προς την ενδεχόμενη ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι η Ουκρανία δεν επιδιώκει, και η Δύση δεν προβλέπει, την ουκρανική ένταξη στο ΝΑΤΟ. Είναι λογικό για τη Ρωσία να αισθάνεται άβολα σχετικά με αυτήν την προοπτική.

Επιπλέον, θα καθιστούσε επίσης σαφές ότι η Ρωσία δεν αναμένει πλέον από την Ουκρανία να γίνει μέρος της «Ευρασιατικής Ένωσης», που είναι μία διαφανής κάλυψη για την αναδημιουργία ενός πράγματος που προσεγγίζει την πρώην Σοβιετική Ένωση ή την τσαρική αυτοκρατορία. Αυτό δεν θα πρέπει να αποκλείει, ωστόσο, μια ρωσο-ουκρανική εμπορική συμφωνία, δεδομένου ότι και οι δύο χώρες μπορούν να επωφεληθούν από το αυξανόμενο συνεταιριστικό εμπόριο καθώς και τις οικονομικές σχέσεις. Η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να επαναλάβει την υποστήριξή της για το αποτέλεσμα και την επανέναρξη πιο ομαλών σχέσεων με την ίδια τη Ρωσία, περιλαμβανομένης και της άρσης των κυρώσεων.

2.Ο Πούτιν θα μπορούσε να συνεχίσει να υποστηρίζει μια αραιά καλυμμένη στρατιωτική επέμβαση, σχεδιασμένη για να διαταράξει τη ζωή σε τμήματα της Ουκρανίας. Σε περίπτωση που η Ρωσία συνεχίσει αυτή την πορεία, προφανώς, η Δύση θα πρέπει να προβεί σε μια παρατεταμένη και πραγματικά αυστηρή εφαρμογή των κυρώσεων που έχουν σχεδιαστεί για να μεταφέρουν στη Ρωσία τις οδυνηρές συνέπειες της παραβίασης της κυριαρχίας της Ουκρανίας. Αυτό το ατυχές αποτέλεσμα πιθανότατα θα έχει δύο δυσάρεστα αποτελέσματα στην Ανατολική Ευρώπη: τόσο στην Ουκρανία, λόγω των καταστροφικών ενεργειών της Ρωσίας, όσο και στην ίδια τη Ρωσία.

3. Ο Πούτιν θα μπορούσε να εισβάλει στην Ουκρανία, αξιοποιώντας το πολύ μεγαλύτερο στρατιωτικό δυναμικό της Ρωσίας. Μια τέτοια ενέργεια, ωστόσο, δεν θα προκαλούσε μόνο άμεσα αντίποινα από τη Δύση, αλλά και θα μπορούσε να προκαλέσει ουκρανική αντίσταση. Αν η αντίσταση αυτή ήταν συνεχής και έντονη, θα υπήρχε αυξανόμενη πίεση στα μέλη του ΝΑΤΟ να στηρίξουν τους Ουκρανούς με διάφορους τρόπους, κάνοντας τη σύγκρουση πολύ δαπανηρή για να τον επιτιθέμενο.
Για το Κρεμλίνο, η συνέπεια αυτής της τρίτης επιλογής δεν θα είναι μόνο ένας μόνιμα εχθρικός ουκρανικός πληθυσμός άνω των 40 εκατ., αλλά και μια Ρωσία οικονομικά και πολιτικά απομονωμένη, που θα αντιμετωπίζει την αυξανόμενη πιθανότητα εσωτερικής αναταραχής. Η προφανώς σωστή επιλογή είναι να βρούμε μια φόρμουλα για συμβιβασμό, η οποία πρέπει να συνεπάγεται την εγκατάλειψη της χρήσης βίας εναντίον της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Το θέμα της Κριμαίας θα παραμείνει άλυτο προς το παρόν, αλλά θα χρησιμεύσει ως μια διαρκής υπενθύμιση ότι ο σοβινιστικός φανατισμός δεν είναι το καλύτερο σημείο εκκίνησης για την επίλυση πολύπλοκων ζητημάτων. Αυτός είναι ο λόγος που οι ενέργειες του Πούτιν είναι μια απειλή όχι μόνο για τη Δύση, αλλά, σε τελική ανάλυση, και για την ίδια τη Ρωσία.

http://www.washingtonpost.com/

Διαβάστε περισσότερα