Ο ελληνικός Ρουβίκωνας

Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει τίποτε από αυτό που της συμβαίνει και κυρίως αδυνατεί να αντιληφθεί που ακριβώς βρίσκεται και ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα της. Ο Πρωθυπουργός και οι συν αυτώ, οι μόνοι που έχουν ρεαλιστική εικόνα του προβλήματος, δεν θα μπορέσουν να εφαρμόσουν την σκληρή και πικρή θεραπεία, αν πρώτα η κοινωνία δεν αποδεχτεί την θανατηφόρο φύση της ασθένειάς της και αν οι παλαβοί αντιπολιτευόμενοι κυρίως της αριστεράς δεν σταματήσουν να υπονομεύουν τον μονόδρομο που πρέπει να τρέξει απνευστί και ταχύτατα η χώρα.

Σκεφτείτε την εικόνα, ως

Έθνος και κράτος έχουμε φτάσει στην όχθη του ορμητικού Ρουβίκωνα της πολιτικοοικονομικής μας κατάντιας. Η μόνη λύση είναι να τραβήξουμε εμπρός, δηλαδή να περάσουμε απέναντι, με άλλα λόγια να αλλάξουμε τα πάντα όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Είναι βέβαιο πως για να γίνει αυτό θα πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμιστικά άλματα και όχι μικρά-μικρά δοκιμαστικά και διστακτικά βήματα που μας φέρνουν όλο και βαθύτερα στο ορμητικό ρέμα με κίνδυνο να παρασυρθούμε από κάποιο ατύχημα ή κάποιο στραβοπάτημα δικό μας. Μονάχα με άλμα αλλαγών στα πάντα είναι δυνατόν να νικήσουμε την δύναμη του νερού της κρίσης που αλλιώς θα μας καταπιεί οπωσδήποτε.

Το κρίσιμο είναι να πιστέψει η κοινωνία πως για να σωθούμε πρέπει να περάσουμε τον οικονομικό μας Ρουβίκωνα. Επειδή υπάρχουν και οι παλαβοί της αριστεράς, οι ψεκασμένοι της δεξιάς, τα χρυσά αυγά, οι κομμουνιστές και αυτοί που έχουν προσωπικά και διαπλεκόμενα συμφέροντα, οι οποίοι μας λένε κραυγάζοντας πως όχι μονάχα δεν πρέπει να περάσουμε τον ποταμό, αλλά πρέπει να γυρίσουμε πίσω στα γνωστά, στην τίμια φτώχια, στην δραχμή, στην ύποπτη διατροφική αυτάρκεια στην ανασφάλεια της εθνικής μας μοναξιάς. Αν οι Έλληνες προκρίνουμε μια τέτοια λύση και υποστρέψουμε τώρα ως κοινωνία γυρίζοντας την πλάτη στον μοναδικό δρόμο που μπορεί να μας βγάλει από τα βαθιά, τότε θα καταδικάσουμε την κοινωνία, το Έθνος και τους εαυτούς μας μαζί, στην χειρότερη μοίρα που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Εδώ λοιπόν, στην απότομη όχθη του Ρουβίκωνα της Ελλάδας στεκόμαστε βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στο ορμητικό ρέμα. Κάποιοι μετά βίας κρατιούνται όρθιοι, κάποιοι έχουν παρασυρθεί, κάποιοι κινδυνεύουν κάθε στιγμή να πνιγούν. Είναι φανερό, όσοι δεν έχουν θολωμένο μυαλό το βλέπουν καθαρά. Αν προχωρήσουμε έτσι, με ασταθή βήματα και πισωγυρίσματα δεν έχουμε καμιά τύχη. Δύο είναι οι επιλογές μας. Η πρώτη, να τραβηχτούμε λιγάκι πίσω και αφού πάρουμε φόρα να πηδήξουμε και κάνοντας άλμα πιο γρήγορα και πιο ψηλά από την φθορά, να βρεθούμε απέναντι. Η δεύτερη, να ακούσουμε τους τρομαγμένους, τους θυμωμένους και τους βολεμένους και να μην περάσουμε το ποτάμι. Να μείνουμε αιωνίως στην μιζέρια και την οπισθοδρόμηση της μακροχρόνιας φτώχιας, να πεινάσουμε, να κινδυνεύσουμε να χάσουμε αμαχητί, όλα όσα κατακτήσαμε μέχρι τώρα ως λαός και ως χώρα.

Η πρώτη επιλογή είμαι βέβαιος πως είναι η επιλογή του Πρωθυπουργού και ενός μικρού αλλά αποφασισμένου τμήματος του πολιτικού κόσμου, όχι απαραίτητα του ιδίου κόμματος ή της ίδιας περιοχής του πολιτικού φάσματος. Ο τρόπος που πρέπει να γίνει αυτό το ριψοκίνδυνο άλμα είναι και αυτός γνωστός. Καταρρακτώδεις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, ρηξικέλευθες αλλαγές στην φορολογία και το τραπεζικό σύστημα, κατακλυσμιαίες αλλαγές στην δικαιοσύνη, ραγδαίες αποκρατικοποιήσεις, μείωση σε μια μέρα των δημοσίων εξόδων στο μισό και πέρασμα των κεφαλαίων που θα περισσέψουν στην ανάπτυξη και στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, με χρηματοδότηση ελληνικών επενδύσεων. Δηλαδή, βίαιο και ταχύτατο πέρασμα από την κρατική ή ημι-κρατική οικονομία σε ελεύθερη οικονομία αγοράς, με παράλληλη ενδυνάμωση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Δεν είναι μια εύκολη επιλογή και είναι αδύνατο να αποτολμήσει κάποιος να την ακολουθήσει αν δεν είναι σίγουρος πως και η κοινωνία ακολουθεί, καταλαβαίνει και πιστεύει. Είναι όμως ο μοναδικός τρόπος να περάσουμε απέναντι. Αν είναι να συνεχίσουμε να τσαλαβουτάμε άτσαλα στο θολό νερό, με κίνδυνο με το παραμικρό λάθος ή το ελάχιστο στραβοπάτημα (κάποιων βουλευτών;) να πνιγούμε ξαφνικά, καλύτερα να παραδώσουμε από τώρα τα κλειδιά της χώρας στα τρελά παιδιά του Αλέξη να μας οδηγήσουν εκ του ασφαλούς στην συλλογική ανυποληψία και στην εθνική μας πείνα. Δεν θα πεθάνουμε βέβαια, αλλά είναι βέβαιο πως θα έχουμε χάσει την μοναδική ευκαιρία να διαβούμε τον εθνικό μας Ρουβίκωνα και να περάσουμε έστω και λαβωμένοι και κομματιασμένοι απέναντι. Επειδή όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος νομίζω, «τα πάντα ρει, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης».

Akenaton