Ο «απογαλακτισμός» της Γαλλίας από την Γερμανία θα σώσει το ευρώ

Ο όρος Mercozy χρησιμοποιείται κατά κόρον, για να χαρακτηρίσει τον Γαλλογερμανικό διπολισμό της λήψης των αποφάσεων στην ΕΕ, στη διάρκεια της κρίσης. Στην πραγματικότητα όμως, οι δυο χώρες δεν συμφωνούν σε όλα και πάντα γίνεται τελικά το χατίρι της Γερμανίας.

Η συνταγή του Βερολίνου ήταν και είναι να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερα, όσο το δυνατόν πιο αργά. Κι όμως πάντα γίνεται το δικό της, άσχετα αν οι απόψεις της είναι τις περισσότερες φορές η μειοψηφία μέσα στην 17μελή ευρωζώνη, και μάλιστα πολλές φορές η μόνη απέναντι σε 16 αντίθετες φωνές.

Σε διεθνές επίπεδο, η Γερμανία

είναι ιδιαίτερα απομονωμένη. Σε φόρουμ όπως αυτό των G20 και σε δηλώσεις ή αναλύσεις οργανισμών όπως το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, είναι φανερή η αγανάκτηση απέναντι στις μινιμαλιστικές γερμανικές τοποθετήσεις.

Η απομόνωση αυτή συνήθως καμουφλάρεται από την γαλλική θέληση να στηρίξει το Βερολίνο, ακόμη κι όταν το Παρίσι διαφωνεί σε διμερές επίπεδο.

Ο Nicolas Sarkozy έχει θέσει ως προτεραιότητα την διατήρηση της Γαλλογερμανικής συνοχής, πάνω απ όλα. Οι συμμαχίες όμως αξίζουν, μόνο εφόσον φέρνουν αποτέλεσμα. Η γαλλική υποταγή στην Γερμανία, δεν βοηθά ούτε την ίδια, αλλά ούτε και την Ευρώπη. Μια αλλαγή στάσης από πλευράς Παρισιού, θα βγάλει στην φόρα την γερμανική απομόνωση και θα πιέσει το Βερολίνο να κάνει επιτέλους ότι μπορεί για να διασωθεί το ευρώ και η ευρωζώνη.

Το ότι κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα είναι περίεργο, αν αναλογιστούμε την ιστορική  γαλλική τάση να υπερβάλλει τον ρόλο της στα διεθνή ζητήματα. Η άρνησή της να δεχτεί το τέλος της αποικιοκρατίας οδήγησε σε δυο αιματηρούς πολέμους στην Ινδοκίνα, και στην Αλγερία. Η άρνησή της να αποδεχτεί την ηγεσία των ΗΠΑ σε θέματα ασφάλειας, υπονόμευσε την προσπάθεια της Δύσης να περιορίσει τη σοβιετική απειλή. Και τέλος, τα εμπόδια που έθεσε στην ένταξη της Βρετανίας και της Ιρλανδίας στην τότε ΕΟΚ, κατά  τη δεκαετία του ‘60, δυσχέραιναν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Υπό την ηγεσία του Sarkozy, η Γαλλία υποβάθμισε τον ρόλο της, και έτσι  έκανε και κάνει ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος. Ένας λόγος για να ερμηνευτεί αυτή η γαλλική ηπιότητα, είναι μάλλον η λανθασμένη εκτίμηση των οικονομικών δυνατοτήτων των δυο χωρών.

Η Γερμανία αποτελεί την ευρωπαϊκή οικονομική ατμομηχανή εδώ και έναν αιώνα και έχει πολλές δυνατότητες, οι οποίες όμως σήμερα υπερτιμούνται, όπως υποτιμούνταν πριν από την κρίση. Υπάρχουν τρία διακριτά θέματα:

Πρώτον, οι σχετικά υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της Γερμανίας από το 2009, είναι παραπλανητικοί. Αντανακλούν ένα φαινόμενο rebound, μετά την μεγάλη «κοιλιά» της Γερμανίας στη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης του 2008-2009. Αντίθετα, η Γαλλία υπέστη μικρότερης έντασης ύφεση. Έτσι, πιο μικρό πέσιμο, σημαίνει και πιο μικρό rebound. Το γενικό αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο και για τα δυο κράτη. Τώρα, οι δυο αυτές οικονομίες έχουν επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδά τους και η διαφορά στην απόδοση τους, όπως μετριέται από το ΑΕΠ των τελευταίων τεσσάρων ετών, είναι αμελητέα.
Δεύτερον,  σ