Μήπως υποτιμάτε τον Αλέξη;

Είναι γνωστό ότι η πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας έχει κάποια ψιλοκουσούρια εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν θα ανατρέξουμε όμως στο παρελθόν όσο και αν είναι απόλυτα επιβεβλημένη η μελέτη του και η πιθανή εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Θα περιοριστούμε στην τρέχουσα πραγματικότητα και στην σημερινή αντιπαράθεση εστιάζοντας στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους που υποδύονται ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Δεν υποτιμούμε τις άλλες

Η κυρίαρχη αντιπαράθεση λοιπόν έχει διαμορφωθεί σήμερα στην προσωπική αντιπαράθεση Αλέξη-Κυριάκου με τους εκατέρωθεν συμβούλους να συνιστούν την πόλωση, τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς, τον πόλεμο εξόντωσης χαρακτήρων, την εμπλοκή του οικογενειακού περιβάλλοντος και γενικά κάθε μέσου αποδόμησης και διασυρμού του αντιπάλου. Τα δυο μεγάλα κόμματα φαίνεται να ακολουθούν αυτές τις συμβουλές πιστεύοντας ότι θα επωφεληθούν από την φθορά του αρχηγού του αντιπάλου και θα καρπωθούν το μεγάλο έπαθλο, δηλαδή την κυβερνητική εξουσία.

Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε το ζήτημα από την μεριά της Νέας Δημοκρατίας που είναι η αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα και πιθανώς αλλά όχι σίγουρα η μελλοντική κυβέρνηση μετά από τις επόμενες εκλογές. Η δεξιά (μαζί με κεντρο- και ακρο- δεξιούς) από το 74 μέχρι σήμερα μόνο δύο φορές κατόρθωσε να αποτελεί οιωνεί πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, στις πρώτες εκλογές μετά την μεταπολίτευση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το 1990 με τον Κώστα Μητσοτάκη. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι για την εξήγηση αυτού του φαινομένου αλλά δεν θα επεκταθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας σύμφωνα με τον ιδρυτή της είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός. Η επιλογή του σημαντικού και πολύπειρου πολιτικού ηγέτη μόνο τυχαία και επιπόλαιη δεν ήταν. Κατανοούσε πλήρως το γεγονός ότι μετά από την μεταπολίτευση και την κατάρρευση της 7χρονης δικτατορίας μόνο μια δεξιά με «κοινωνικές» ευαισθησίες θα μπορούσε να επικρατήσει και να επιβιώσει από το αντιχουντικό κλίμα που κυριαρχούσε εκείνες τις πρώτες ενθουσιώδεις λαϊκές «επαναστατικές» στιγμές. Τα κατάφερε σχετικά μέχρι το 1981 που ήρθε στην εξουσία το λαϊκίστικο μόρφωμα του ΠΑΣΟΚ με συνθήματα «εθνική ανεξαρτησία», «λαϊκή κυριαρχία» και απευθείας αναφορές στην αριστερά, στα συνθήματά της, στην ιστορία και στα αιτήματά της. Ήταν η μεγαλύτερη ίσως πολιτική πλαστογράφηση όπως αποδείχτηκε πολύ σύντομα για να καταλήξει στο 1989 διωκόμενος και κατηγορούμενος όπως και η υπόλοιπη ηγετική ομάδα που τον περιέβαλλε.

Ποια ήταν όμως τα κοινωνικά στρώματα, οι κοινωνικές ομάδες που συστρατεύτηκαν και υποστήριξαν τον φανερά δημαγωγικό και ψευδεπίγραφα «προοδευτικό λόγο» του Ανδρέα Παπανδρέου ;

Ήταν το λούμπεν προλεταριάτο, οι φτωχοί εργάτες και αγρότες, οι μικρομεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι, η μεγάλη μάζα των δημόσιων υπαλλήλων και ένα σημαντικό τμήμα των νέων επιστημόνων της «γενιάς του πολυτεχνείου» που διέβλεπαν ότι αυτή ήταν η ευκαιρία τους για γρήγορη και άκοπη ανέλιξη στις κοινωνικά ανώτερες βαθμίδες και τον συνεπαγόμενο πλουτισμό.

Ταυτόχρονα ένα μέρος της αστικής τάξης, το πιο δραστήριο, το πιο νέο, τα «νέα τζάκια» άρχισαν να κατανοούν ότι νέες θαυμαστές ευκαιρίες πλουτισμού και επενδύσεων ακόμα και χωρίς κεφάλαια, ξανοίγονταν μπροστά στα μάτια τους και πάνω στα πτώματα και τους σκελετούς των πεθαμένων ή χρεωκοπημένων παλιών επιχειρήσεων και επιχειρηματιών.

Η διεθνής νομενκλατούρα και οι κυρίαρχες συνιστώσες του αμερικάνικου και γερμανικού κεφαλαίου πολύ γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι ο αντιαμερικανισμός και η αντίθεση στην ΕΟΚ των μονοπωλίων ήταν άλλοθι για να καλύψουν την μία και μοναδική επιδίωξη της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και να παραπλανήσουν λαϊκά στρώματα που ακόμα διατηρούσαν αν μη τι άλλο συμπάθεια προς αυτή την αριστερή συνθηματολογία.

Το βαθύτερο όμως κίνητρο που εξώθησε αυτές τις ομάδες πληθυσμού στην υιοθεσία του ΠΑΣΟΚ και της αναγόρευσης του σε «προοδευτική» δύναμη ήταν η υποβόσκουσα αντίληψη ότι μπορούσες επιτέλους χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, χωρίς καλλιέργεια να τα κονομήσεις. Οι ηθικές και άλλες αναστολές πήγαν στον αγύριστο και η ξετσιπωσιά, η αλαζονεία και το life style κυριάρχησαν πια στην ελληνική κοινωνία.

Όσο κι αν ισχύει λοιπόν η γνωστή ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 μέχρι σήμερα ακολουθεί με μεγάλη ομοιότητα τα ίδια χνάρια επικαλούμενος ότι τα αντιλαϊκά μέτρα του επιβλήθηκαν από τους κακούς δανειστές και παρά την θέληση του. Ζητάει λοιπόν σαν μετανοούσα Μαγδαληνή την ψήφο του λαού για να μπορέσει πλέον να πάρει τα μέτρα που επιθυμεί και να τηρήσει τις νέες, κάπως προσαρμοσμένες, αλλά εξίσου απατηλές εξαγγελίες.

Ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορεί να τον στηρίξουν; Ακριβώς οι ίδιες που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ με εμπλουτισμό από κάτι χιλιάδες φοβισμένους και εγκλωβισμένους συνταξιούχους ή υποψήφιους συνταξιούχους και μικροϊδιοκτήτες που ελπίζουν να τους μειωθεί κάποτε ο ΕΝΦΙΑ.

Η ηγετική ομάδα που πλαισιώνει τον Τσίπρα και πιθανόν και ο ίδιος έχουν μελετήσει την πρόσφατη τουλάχιστον ιστορία, κινούνται με σχέδιο και αποφασιστικότητα και σε συνδυασμό με την ανυπαρξία ηθικών αναστολών μπορούν πάλι να διεκδικήσουν αν όχι τη νίκη, πάντως την ουσιαστική συμμετοχή τους στα πολιτικά δρώμενα και μετά από τις εκλογές ακόμα και σε περίπτωση «ήττας».

Για να τον αντιμετωπίσει λοιπόν η Νέα Δημοκρατία, κατά την γνώμη μας πάντα, θα πρέπει να εντείνει την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ σαν παράταξη και σαν κόμμα. Προφανώς δεν πρέπει και δεν μπορεί να μην στηλιτεύει έργα και ημέρες του πρωθυπουργού αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Θυμόμαστε οι πιο πολλοί την «θριαμβευτική» επανεμφάνιση του Ανδρέα Παπανδρέου ημιθανούς μεν αλλά αγαπημένου από τον «λαό». Βάφτισαν μάλιστα και επέβαλλαν κατά κάποιο τρόπο στην κοινωνική συνείδηση την δειλή προσπάθεια αυτοκάθαρσης σαν «βρώμικο» ’89 και συνομωσία των Φλωράκη- Κύρκου - Μητσοτάκη. Και το ακόμα γελοιωδέστερο της επιστροφής του ποδηλάτη ΓΑΠ σαν τελευταίας ελπίδας αναβίωσης του ΠΑΣΟΚΙΚΟΥ παράδεισου που τρώγαμε, πίναμε και λεφτά δεν δίναμε.

Ηττήθηκε αυτή ιδεολογία του οπορτουνισμού, της αρπαχτής και της ηθικής αναισθησίας;

Αν δεν ηττηθεί αυτή η ιδεολογία και δεν πεισθεί ο πιο πολύς κόσμος τουλάχιστον ότι η Νέα Δημοκρατία αποτελεί όντως την ελπίδα για κάτι καινούριο, ανοιχτό στην πρόοδο και την εξέλιξη, για μια Ελλάδα που να μας αξίζει και να της αξίζουμε, τότε η όποια νίκη θα είναι πύρρεια και τα αποτελέσματα περιορισμένα και παροδικά.

Δεν αρκούν λοιπόν οι προσωπικές επιθέσεις στον Αλέξη Τσίπρα και οι εκτιμήσεις ότι θα πέσει μόνος του και γρήγορα κάτω από το βάρος των ψευδών και των ανακολουθιών του. Χρειάζεται σκληρή, επίμονη και συνεχής ιδεολογική και πολιτική πάλη για να απομακρυνθούν τυχόν υγιείς κοινωνικά και πολιτικά δυνάμεις από τον ετερόκλητο συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ώστε να πάψουν πια να αποτελούν ελπίδα τα λείψανα του ΠΑΣΟΚ και να σταματήσουν οι πολίτες να θεωρούν αριστερό και προοδευτικό κόμμα την σύναξη αυτή των εξουσιολάγνων και αμοραλιστών.

Φταίνε όλοι λοιπόν και πρέπει να πληρώσουν όλοι το πολιτικό τίμημα και κυρίως να δεχτεί καίριο πλήγμα η ιδεολογία του φασίζοντος λαϊκισμού και όχι ΜΟΝΟΝ ο Τσίπρας.

Διαβάστε περισσότερα