Μια ακόμη βρετανική αηδία

Αφού είδαμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, πιστέψαμε ότι τα… είδαμε όλα. Η Βρετανική ποπ υποκουλτούρα και ο δήθεν πολιτισμός της… μεγάλης αποικιοκρατικής δύναμης μας έκαναν να νοσταλγήσουμε όχι μόνο τους Αγώνες στην Αθήνα και

το Πεκίνο αλλά και κάθε Ολυμπιάδα που έγινε σε χώρες οι οποίες σεβάστηκαν στο πανανθρώπινο μήνυμα του πολιτισμού και της συναδέλφωσης των λαών μέσω της μεγάλης αυτής γιορτής.

Η τελετή έναρξης στο Λονδίνο σχολιάστηκε αρνητικά από όλο τον κόσμο, εκτός από τους Βρετανούς στους οποίους άρεσε ο Μίστερ Μπιν. Πιστεύαμε ότι θα διορθωθούν στην Τελετή Λήξης, αλλά αυτοί εκεί. Το είπαν κι έγινε: Θα έκαναν πάρτι, πάρτι, πάρτι. Μια μεγάλη συναυλία δηλαδή με διάφορους πεθαμένους βρετανούς καλλιτέχνες (Λένον, Μέρκιουρι) και άλλους «πεθαμένους» τραγουδιστές όπως ο Τζ. Μάικλ, οι Σπάις Γκέρλς, ο Π. Μακάρντνει, ο Ντ. Μπάουι, οι Γιουρίθμικς  και άλλοι περίεργοι.

Ολος ο βρετανικός «πολιτισμός» παρήλασε, ακόμη και σχεδιαστές μόδας και  τα μοντέλα της πασαρέλας που κατάγονται από τη χώρα αυτή όπως η Κέιτ Μος, η Ν. Κάμπελ κ.λπ. Αυτά είχαν να δείξουν οι άνθρωποι, αυτά έδειξαν. Κατάντησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες πασαρέλα μόδας.

Διότι για τη Βρετανία η Ολυμπιάδα ήταν μια ακόμη ευκαιρία να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Μια συναυλία και τίποτε παραπάνω.

Αναπολήσαμε το κοριτσάκι που σβήνει τη φλόγα στην Αθήνα, το μήνυμα του πανανθρώπινου ελληνικού πολιτισμού που τίμησε τους Αγώνες όπως ταιριάζει.

Τότε η Ολυμπιάδα επέστρεψε σπίτι της, σήμερα απλά πέρασε από το Λονδίνο και δεν ακούμπησε.

Ακόμη και σε αθλητικό επίπεδο, αν δεν ήταν ο περφόρμερ Γ. Μπολτ δε θα θυμόμαστε ότι έγιναν αγώνες.  Ή μάλλον θα θυμόμαστε τις γκάφες τους, μέχρι και η φλόγα τους έσβησε.

Συμπερασματικά: Ήταν μια ακόμη βρετανική γιορτή που ποσώς ενδιαφέρει τον πλανήτη και ειδικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλο είναι το νόημα των Αγώνων κι όχι η βρετανική αηδία που ξαναείδαμε στην τελετή λήξης.