H Ιστορία θα θυμάται τὸν Λευτέρη Βερυβάκη για το μονοτονικό

Ἀπεδήμησε στὶς ἀρχὲς Αὐγούστου, στὰ 77 του χρόνια, ὁ Λευτέρης Βερυβάκης, ἀγωνιστὴς ἐνάντια στὴν δικτατορία καὶ μετέπειτα ὑπουργὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ. Εἴθε νὰ ἀναπαύεται ἐν εἰρήνῃ.

Ἄραγε, γιατί θὰ θυμᾶται ἡ Ἱστορία τὸν Λευτέρη Βερυβάκη; Πραγματικὰ μακροπρόθεσμα, ὄχι σὲ ἕναν ὁρίζοντα 30-50 χρόνων. Γιὰ τὴν συμμετοχή του στὸν ἀγώνα ἐνάντια στὴν Χούντα, μᾶλλον ὄχι: ἡ Ἱστορία μὲ κεφαλαῖο ἰώτα, ἡ «μακροπρόθεσμη», θὰ καταγράψει σίγουρα εὐκλεῶς τὸ γεγονὸς

καὶ τοὺς βασικώτερους πρωταγωνιστές, μὰ ὄχι ὅλους ὀνομαστικά. Οὔτε γιὰ διάφορους ἄλλους σταθμοὺς τῆς ζωῆς του θὰ καταγραφεῖ στὴν Ἱστορία, μὲ ἰώτα κεφαλαῖο.

Ὅμως, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς περισσότερους ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ περπάτησαν στὴν γῆ, τὸ ὄνομα τοῦ Λευτέρη Βερυβάκη θὰ καταγραφεῖ σίγουρα στὴν Ἱστορία γιὰ ἕνα περιστατικό.

Ἐπὶ ὑπουργίας του (Ὑπουργὸς Παιδείας ἀπὸ τὸ 1981) ἀλλάζει μετὰ ἀπὸ περίπου δύο χιλιάδες χρόνια ἡ γραπτὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Καταργεῖται ἡ ὀπτικὴ ἀποτύπωση τῆς γλώσσας τῆς τελευταίας δισχιλιετίας (ἄρα, καὶ ἡ βιωματική της ἀποτύπωση), γιὰ νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ μιὰ μορφὴ γραφῆς σχεδιασμένη ἀπὸ ἕναν μικρὸ ἀριθμὸ φιλολόγων καὶ πολιτικῶν.

Καταργεῖται τὸ «πολυτονικὸ» σύστημα γραφῆς (λέξη ποὺ δὲν ὑπῆρχε προηγουμένως, δημιουργήθηκε μὲ τὸ αἴτημα νὰ καταργηθεῖ τὸ περιγραφόμενο) καὶ ἀντικαθίσταται μὲ ἕνα «μονοτονικὸ» σύστημα γραφῆς, οἱ λεπτομέρειες καὶ οἱ κανόνες τοῦ ὁποίου «θὰ καθορισθοῦν», σύμφωνα μὲ τὸ τότε ΦΕΚ.

Καταργεῖται «γιὰ τὴν ὀρθογραφία τῶν μαθητῶν», οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστὸν εἶναι καὶ σήμερα διαβόητοι γιὰ τὴν ὀρθογραφία τους, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ «κάτεργα τῶν τόνων».

Καταργεῖται «γιὰ λόγους εὐκολίας» στὴν ἐποχὴ τῆς Θρησκείας τῆς Εὐκολίας, ἡ ὁποία καλὰ κρατεῖ.

Καταργεῖται «διότι δὲν ἀποτυπώνει τὴν σημερινὴ προφορικὴ γλωσσικὴ πραγματικότητα, ἐλλείψει προσῳδίας», μιὰ σκέψη ποὺ περιέργως δὲν πέρασε ἀπὸ πολλοὺς ἐδῶ καὶ πολὺ πάνω ἀπὸ μιὰ χιλιετία ποὺ εἶχε οὔτως ἢ ἄλλως χαθεῖ ἡ προσῳδία. Καὶ μιὰ σκέψη ποὺ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν πολύτιμη ἐτυμολογικὴ πληροφορία ποὺ χάνεται μὲ τὴν κατάργηση τῶν τόνων.

(Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἂν συμφωνοῦμε μὲ τοὺς δύο παραπάνω λόγους, τῆς εὐκολίας καὶ τῆς προφορικῆς πραγματικότητας, τότε δὲν ὑπάρχει κανένας ἄλλος λόγος διατήρησης τῶν ὁμόηχων φωνηέντων πέρα ἀπὸ τοὺς χαζοσυναισθηματισμούς).

Ὑπενθυμίζουμε γιὰ τοὺς πολὺ-πολὺ νεαροὺς ἀναγνῶστες ὅτι οἱ τόνοι καὶ τὸ γλωσσικὸ ζήτημα ἀποτελοῦν δύο ἀνεξάρτητα, διαφορετικὰ θέματα: στὸ πολυτονικὸ ἔγραφαν οἱ περισσότεροι μεγάλοι δημοτικιστές, ἐνῷ δὲν φάνηκαν νὰ τὸ θεωροῦν περιττὸ δημοτικιστὲς ὅπως ὁ Σεφέρης ἢ ὁ Ἐλύτης. Σήμερα ποὺ ἔχουν ἐκλείψει τὰ ἄλλοτε τεχνικὰ προβλήματα καὶ κόστη, ἕνας ἐντυπωσιακὸς ἀριθμὸς ἐκδοτῶν ἐπιμένει πολυτονικὰ (παραδείγματος χάριν, τὰ βιβλία τοῦ Ἴρβιν Γιάλομ ἐκδίδονται στὸ πολυτονικό, λόγῳ τῶν ἐκδόσεων Ἄγρα) ἐνῷ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα ὅσων πολιτῶν ἀποφεύγουν τὴν μονοτονία (ἀνεξαρτήτως, φυσικά, ἡλικίας) γράφουν σὲ φρέσκια ἑλληνικὴ δημοτικὴ γλῶσσα.

Ὑπενθυμίζουμε ἐπίσης ὅτι τὸ μονοτονικὸ ἐπιβλήθηκε μεταμεσονυκτίως τὴν 11η Ἰανου