Μετεξεταστέοι στη ‘’φοροδιαφυγή’’ (πάλι)

Όταν πήγαινα στο δημοτικό θυμάμαι έναν από εκείνους τους παράξενους δασκάλους, που είχαν συναίσθηση της σοβαρότητας του έργου τους.  Που έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις εγκυκλίους του προοδευτικού υπουργείου παιδείας (δεκαετία ’80) και πρόσεχε πολύ τα θέματα ήθους και τάξης.  Που μας έβγαζε για μάθημα στο δάσος και ήταν ταυτόχρονα αυστηρός και προστατευτικός.  Αυτός ο άξιος Έλληνας μου είχε διδάξει πρώτος, ότι όταν έχω ένα σοβαρό πρόβλημα είναι προτιμότερο να ασχολούμαι με την πρόληψη παρά με τη θεραπεία.  Να εντοπίζω τους μηχανισμούς που το δημιουργούν.

Ήταν κάτι που με βοήθησε

πολλές φορές μεγαλώνοντας να αντιληφθώ πότε τα πράγματα δουλεύουν ρολόι και πότε όχι.  Όταν αντιμετωπίζεις χιλιάδες θανάτους από καρκίνο, δίνεις χρήματα για την έρευνα του φαινομένου και όχι για να ανοίγεις καινούριους τάφους.

Ακούγοντας ακόμα μια φορά την πιπίλα της φοροδιαφυγής, όχι μόνο από την χαρούμενη κυβέρνηση, αλλά από όλο το φάσμα της πολιτικής, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του δασκάλου.  Κατανοώ απολύτως ότι η έννοια της φοροδιαφυγής αποτελεί το τέλειο άλλοθι του πολιτικού, αφού ότι και αν πάει στραβά, δε φταίει ο ίδιος, αλλά ο πολίτης που φοροδιαφεύγει.  Και ο εκάστοτε υπεύθυνος, αντί να ερευνήσει τους λόγους της φοροδιαφυγής ανακοινώνει νέα εξοντωτικά μέτρα για την καταπολέμησή της.  Ανοίγει νέους τάφους για τους μελλοθάνατους αστούς.

4-4-2

Όταν ο απίθανος κ. Σπινέλλης ‘’έδωσε’’ το 4-4-2, για να δικαιολογήσει ακόμα μια αποτυχία επιφανούς τεχνοκράτη στον τομέα των εσόδων, οι φυλλάδες ενθουσιάστηκαν με τη σούπερ αποκάλυψη και έγινε ο κακός χαμός.  Αυτοί οι τύποι έχουν μεγάλη πλάκα όταν καμώνονται τους έκπληκτους, λες και δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με λογιστή, λες και η καθημερινή τους διαδρομή είναι Γενεύη – Ζυρίχη και τούμπαλιν.

Προσπαθώντας να εξηγήσουν το ‘’φαινόμενο’’, οι πιο ευφάνταστες φυλλάδες υπαινίχθησαν ότι αφορούσε σε φόρους, ότι δηλαδή ο φορολογούμενος επιχειρηματίας ερχόταν σε επαφή με το ‘’σύστημα’’ και αντί να πληρώνει τους φόρους του στο κράτος, λάδωνε τους διεφθαρμένους εφοριακούς.  Δεν ξέρω αν το ψέμα ήταν εσκεμμένο ή όχι.  Αν κρίνω πάντως από το επίπεδο πληροφόρησης και αντιληπτικότητας του μέσου δημοσιογράφου, κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή.  Γιατί το 4-4-2 δεν αφορά φόρους, αλλά πρόστιμα.

Την εποχή των μεγάλων αφανών σκανδάλων, τότε που στην πολιτική σκηνή μεσουρανούσε ο κ. Σημίτης και τα νομισματικά θέματα χειριζόταν ο μαιτρ κ. Παπαδήμος, ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες εκλάμψεις του κράτους, που τελικά είχε ως κατάληξη το 4-4-2.

Πώς στήθηκε το κόλπο και γιατί;

Ως γνωστόν, η μεγαλύτερη πρεμούρα της κυβέρνησης Σημίτη, εκτός από τα παιχνιδάκια στο χρηματιστήριο, ήταν η τακτοποίηση των ξέφραγων δεικτών της οικονομίας μας, προκειμένου η χώρα να προλάβει την εκκίνηση της ευρωζώνης.  Αυτό όμως έπρεπε να γίνει, όχι με μια βίαιη προσαρμογή, μια προσαρμογή που θα έμοιαζε με το σημερινό μας χάλι, αλλά με τακτ, με το μαλακό, ώστε να κερδηθούν και οι εκλογές.  Έτσι επιστρατεύθηκαν λύσεις