Κυπριακό: Η δύναμη της πυγμής και η «ενάρετη διεθνής δικαιοσύνη»

Μια απ' τις πιο οδυνηρές εμπειρίες που αποκομίσαμε εμείς οι Έλληνες από χρόνια, ζώντας στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου, είναι η κυνική διαπίστωση ότι σ' αυτό το περιβάλλον επικρατεί αταλάντευτα το Δίκαιο της Πυγμής των ισχυρών, που νοιάζονται μόνο για τα συμφέροντά τους. Κι ότι δεν τηρούνται οι συμμαχίες ούτε υπάρχουν διεθνείς διαπροσωπικές πολιτικές που στηρίζονται σε φιλίες...

Έτσι κι αλλιώς ο χώρος στον οποίο ζούμε ήταν, από αρχαιοτάτων χρόνων, χώρος εντάσεων και μια αποθήκη ενέργειας που ήθελε ένα σπίρτο μονάχα για να εκραγεί. Η Ελλάδα,

''το γωνιακό και προνομιούχο οικόπεδο του Θεού'', γινόταν μόνιμα αποδέκτης των ισχυρών κραδασμών που δημιουργούσε η γειτνίασή της με όμορες χώρες όπως η Τουρκία, η οποία έπασχε ανέκαθεν απ' το σύνδρομο της ''σουλτανικής βουλιμίας''.

Τα τελευταία χρόνια όμως οι κραδασμοί αυτοί κορυφώθηκαν λόγω ενεργειακών διεκδικήσεων των ισχυρών της Γης, σε ρόλο τοποτηρητή της Μεσογείου, αλλά και των εσωτερικών πολιτικών συγκρούσεων - ενίοτε και θρησκευτικών - μεταξύ των γειτόνων μας, όπως η Τουρκία (που διεκδικεί εμμονικά την αναθεώρηση διεθνών συνθηκών και συμβάσεων) ή η Αλβανία και τα Σκόπια, που σφετερίζονται την ιστορία μας διεκδικώντας απ' τον Μεγαλέξανδρο μέχρι τα ελληνικά εδάφη σε Ήπειρο και Μακεδονία αντίστοιχα.

Πολύ λογικά, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς: Κι εμείς ως Ελλάδα τι κάνουμε μπροστά στις προκλήσεις αυτές που αμφισβητούν ευθέως την εδαφική μας ακεραιότητα; Θα μου πείτε, διασφαλίσαμε την ισότιμη σχέση με τους εταίρους μας στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι την αποκαταστήσαμε (κυρίως με την Τουρκία) στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας μας μέσα στους κόλπους της Συμμαχίας...

Τρανό παράδειγμα η Κύπρος, που παραμένει υπό τουρκική Κατοχή εδώ και 45 χρόνια. Στο όνομα της δικαίωσής της εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε ως σημαία το επιχείρημα ότι ''η ειρήνη και η σταθερότητα σε κάθε περιοχή πρέπει να εδράζονται στο διεθνές δίκαιο και στην ελευθερία των λαών, γιατί δε νοείται ειρήνη, ελευθερία, ευημερία και δικαιοσύνη όταν υπάρχει εξάρτηση''...

Όμως για ποια δικαιοσύνη μιλάμε με δεδομένη τη ρευστή γεωπολιτική κατάσταση της περιοχής μας; Μπορεί να επαφίεται η Ελλάδα μόνο στο διεθνές δίκαιο και το κατεστημένο των γνωστών συμμαχιών (ΝΑΤΟ, Ε.Ε), χωρίς να έχει διασφαλίσει ενεργούς μηχανισμούς αποτροπής και συμμαχίας;

Χωρίς να έχει, στον ανώτατο βαθμό ετοιμότητας, ισχυρές και εκσυγχρονισμένες ένοπλες δυνάμεις, που θα ''εξυπηρετούν'' μια ευέλικτη, προνοητική, διαχρονική και διακομματική στρατηγική εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας; Χωρίς να έχει αποδεσμευτεί, έστω εν μέρει, απ' τις υποχρεώσεις του ''μοντέρνου'' προτεκτοράτου, στο οποίο την μετέτρεψαν οι ''κηδεμόνες'' φίλοι και σύμμαχοί της;

Όχι, βέβαια. Για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να τρέφουμε φρούδες ελπίδες ενόψει της επανέναρξης των συνομιλιών για το Κυπριακό. Αντίθετα να είμαστε διπλά και τριπλά καχύποπτοι, όταν προσέλθουμε και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, από το οποίο δεν πρέπει να φύγουμε ηττημένοι σαν από μάχη, όπως έγινε στις Πρέσπες, αλλά να εμμείνουμε στην επίλυση του Κυπριακού με βάση την προϋπόθεση της υποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί και την εφαρμογή της αρχής της πλειοψηφίας, αντί της διζωνικής και δικοινοτικής ομοσπονδίας που προτείνει η Τουρκία εκ μέρους των Τουρκοκυπρίων.

Τελευταίο χαρτί που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ως ενισχυτικό της επιθετικότητας και αναξιοπιστίας των Τούρκων είναι το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός παραβίασε το status quo στα Στροβίλια, σε μια προσπάθεια να προωθήσει τις θέσεις του στο ελεύθερο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κι αυτό μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν είναι για τους γνωρίζοντες καλά την Τουρκία. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως αυτή όχι μόνο δεν έχει αναθεωρήσει τις βλέψεις της για την Μεγαλόνησο και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της, αλλά απειλεί ευθέως την ακεραιότητα της Ελλάδας, αφού διεκδικεί τη Θράκη, και τμήμα της Ανατολικής Μακεδονίας ως τον Στρυμόνα ποταμό. Ήδη προς τον σκοπό αυτό εργάζεται μυστικά και ανενόχλητα εδώ και χρόνια το Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή, το οποίο αποτελεί κράτος εν κράτει στη Θράκη και δεν λέει να συμμορφωθεί με τους διπλωματικούς κανόνες και να περιορίσει τις προξενικές υποχρεώσεις του.

Όσο για το Αιγαίο, την υπεράσπιση του οποίου έχουν άρει προ πολλού οι ημεδαποί διεθνιστές της κυβέρνησης με το σύνθημα ''Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του'' ή ''Δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, για να διαφυλαχθούν'', αυτό απειλείται με διαμελισμό απ' τη στιγμή που θα τεθεί επί τάπητος το θέμα της συγκυριαρχίας Ελλάδας-Τουρκίας.

Κι αυτό θα σημάνει τη διχοτόμηση του Αιγαίου και την συνεκμετάλλευση των υπόγειων ''χρυσοφόρων'' κοιτασμάτων υδρογονανθράκων του Αιγαίου, το οποίο είναι η καρδιά της Ελλάδας και γι' αυτό κάθε απειλή εναντίον του πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα και δυναμικά.

Όσο για τους πολιτικούς και τους πολίτες που συνεχίζουν να ζουν με αυταπάτες ελπίζοντας στην επίτευξη δίκαιης λύσης στο Κυπριακό με πρωτοβουλία της ''ενάρετης'' διεθνούς δικαιοσύνης, της οποίας διαπρύσιος κήρυκας είναι οι ΗΠΑ, τους θυμίζω τον λόγο του Πλάτωνα στην ''Πολιτεία'', πως'' το άκρον άωτον της αδικίας είναι να θεωρείται δίκαιος κάποιος, ενώ δεν είναι''.

Κι οι Αμερικανοί απέδειξαν στην περίπτωση της Κύπρου το '74, και όχι μόνο, ότι δεν ήταν δίκαιοι. Αυτό, άλλωστε, το ομολόγησε και ο τότε υπουργός Εξωτερικών τους Χένρι Κίσσιγκερ, όταν - μιλώντας για το... Δίκαιο της Πυγμής της Τουρκίας στην περίπτωση της κυπριακής τραγωδίας ( ημέρα συνέντευξης 13 Αυγούστου 1074) - μας ''βοήθησε'' να συνειδητοποιήσουμε την αξία που μας έδιναν οι φίλοι και σύμμαχοί μας Αμερικανοί λέγοντας, μεταξύ άλλων:

''Εμείς, φυσικά, δε θέλουμε έναν πόλεμο μεταξύ των δύο (Ελλάδας-Τουρκίας), αλλά εάν φτάσουμε σ' αυτόν, η Τουρκία είναι πιο σημαντική για εμάς και οι Τούρκοι έχουν μια πολιτική δομή η οποία μπορεί να παράξει έναν Καντάφι...''

''... Μερικοί από τους συναδέλφους μου θέλουν να κόψουν τη βοήθεια στην Τουρκία. Αυτό θα ήταν μια καταστροφή. Δεν υπάρχει κανένας αμερικανικός λόγος, για να μην έχουν οι Τούρκοι το ένα τρίτο της Κύπρου...''

Νομίζω ότι τα λόγια του μιλούν από μόνα τους... Ως εκ τούτου, τα συμπεράσματα είναι αυταπόδεικτα... Είναι δικά σας...

Διαβάστε περισσότερα