Καλή η αισιοδοξία του κ.Σαμαρά, αλλά καλύτερη η προσγείωση στην πραγματικότητα

Βλέποντας τον Πρωθυπουργό να μιλά στο Στρασβούργο, είδα έναν αισιόδοξο άνθρωπο. Προφανώς το πιστεύει αυτό το project. Πιστεύει πως όλα θα πάνε καλά και το υποστηρίζει με σθένος.

Θεωρεί δεδομένο ότι η οικονομική κρίση περνά και η Ελλάδα βγάζει το κεφάλι από το βαρέλι. Πιστεύει ότι οι προσπάθειες της κυβέρνησής του θα κεφαλαιοποιηθούν στην κάλπη κι εκτιμά ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα.

Πιθανότατα να έχει και κάποια στοιχεία στα χέρια του σχετικά

με τη… δυναμική της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας. Αν κι όπως όλοι γνωρίζουμε, οι δημοσκόποι και οι σύμβουλοι είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας. Ειδικά σήμερα που στο Μέγαρο Μαξίμου υπάρχει μεγάλη έλλειψη ιδεών, λύσεων και οράματος.

Εν πάση περιπτώσει, εκτιμούμε το γεγονός πως ο κ. Σαμαράς θέλει να είναι αισιόδοξος ότι η Ελληνική Προεδρία θα αποτελέσει την απαρχή μιας νέας πορείας για την κοινωνία και τη χώρα.

Όμως, μας ήρθε κατευθείαν στο μυαλό, μετρώντας την αισιοδοξία της κυβέρνησης ένα παλιό αλλά καλό που έχει ειπωθεί: «Μια μέρα καθόμουν και σκεφτόμουν σχεδόν απελπισμένος. Ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου και μια φωνή είπε με βεβαιότητα: ΄΄Ευθύμησε, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα”. Ευθύμησα, λοιπόν, και τα πράγματα στ’ αλήθεια έγιναν χειρότερα».

Οπού απελπισμένος είναι ο ελληνικός λαός και το χέρι που ακουμπά στον ώμο του είναι ο Σαμαράς, η κυβέρνηση, οι υπουργοί, το σύστημα στην τελική που έχει σήμερα την εξουσία.

Καλή είναι επομένως η αισιοδοξία αλλά απλά είναι μια καλή προσπάθεια των κυβερνώντων να πάρουν παράταση ζωής. Όταν δίνεις ελπίδα στον σχεδόν πεθαμένο, αυτόν που βρίσκεται με τα σωληνάκια στο νοσοκομείο, ακριβώς δίπλα από το νεκροκρέβατο, έχεις δύο επιλογές. Το πρώτο είναι να έχεις βρει το τέλειο φάρμακο που θα του δώσει ζωή. Το δεύτερο είναι να του δίνεις κουράγιο προκειμένου να αντέξει μέχρι να… μεταλάβει.

Ό,τι και να συμβαίνει, στο Μαξίμου θα πρέπει να προσέξουν το εξής: Η μοναδική αισιόδοξη είδηση που δίνουν στους Έλληνες είναι το… πρωτογενές πλεόνασμα. Το οποίο αν κάτσουμε να το αναλύσουμε πιο οικονομικίστικα θα δούμε πως δεν είναι ούτε πλεόνασμα, ούτε πρωτογενές. Από την άλλη, όταν κάποιοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού και κυβερνητικά στελέχη πιστεύουν ότι καθημερινά ο κόσμος κοιμάται και ξυπνά με το πότε θα δει τον Χρήστο Σταϊκούρα να ανακοινώνει το πλεόνασμα, τότε δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και καλό είναι να βγάλουν τον πρωθυπουργό στο δρόμο για να δει τις αντιδράσεις του κόσμου. Όχι να διαρρέουν μόνο τις νυχτερινές βόλτες του κ. Σαμαρά στο κέντρο, ή τον εναγκαλισμό του με τον σερβιτόρο στο Στρασβούργο εν είδει… φιλολαϊκού προφίλ.

Απέναντι, λοιπόν, στην αισιοδοξία του πρωθυπουργού, εμείς δεν έχουμε παρά να προτάξουμε τα προφανή: Απίστευτη ανεργία που δε μειώνεται, ανάπτυξη που δεν έρχεται, επενδύσεις που δεν πλησιάζουν, ρευστότητα που λείπει από την αγορά. Επίσης, νέες περικοπές με έμμεσο τρόπο όπως π.χ. η διάλυση του συστήματος Υγείας που οδηγεί στον ιδιωτικό τομέα. Ή οι μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις ή ακόμη και το ευρώ για κάθε συνταγή. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την καθημερινότητα του πολίτη και πώς βιώνει την κρίση, αλλά απέναντι στη στρατηγική που επιλέγει η κυβέρνηση, δηλαδή χαμόγελα, αισιοδοξία, ελπίδα και η ουσία στο μέλλον έχουμε να προτάξουμε ένα ακόμη πολύ σημαντικό γεγονός που δεν έχει καταγραφεί. Την σιωπηλή οργή του κόσμου.

Ούτε διαδηλώσεις έχουμε, ούτε συγκεντρώσεις, ούτε Αγανακτισμένους, ούτε επεισόδια, ούτε καν μια εκδήλωση του θυμού που λογικά αισθάνεται ο ελληνικός λαός. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να μας ανησυχεί διότι το βλέπουν οι ξένοι και λένε ότι στην Ελλάδα περνούν καλά και δεν διαμαρτύρονται.

Εμείς, όμως, ξέρουμε καλά: Ο βουβός πόνος και θυμός είναι πολύ χειρότερος από την οργή που εκτονώνεται στους δρόμους και τις πλατείες. Και θα εκφραστεί στις κάλπες. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά για την κυβέρνηση να αντιδράσει. Ο κόσμος μπορεί να μη μιλάει, αλλά έχει γνώση, κρίνει και θα μιλήσει την ώρα που πρέπει.

Ελπίζουμε από καρδιάς να διαψευστούμε. Και ότι η κυβέρνηση αυτή θα διαψεύσει ότι η αισιοδοξία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια ευκαιριακή πολιτική στόχευση.

Αριστερός Ψάλτης