Ισχυρότερη η Βρετανία εκτός ΕΕ;

Τα ζητήματα είναι απλά. Αυτό μας λένε συνεχώς οι ευρωσκεπτικιστές, όπου καθίσουν, κι όπου βρεθούν. Ότι οι Βρετανοί πολίτες θα πρέπει να αποφασίσουν από μόνοι τους, αν θα πρέπει να παραμείνει η χώρα τους στην ΕΕ, για δυο κύριους λόγους:

Πρώτον, επειδή όντας εντός της ΕΕ, η χώρα δεν είναι εθνικά και δημοκρατικά  κυρίαρχη, κάτι που ενδέχεται να μας δυσαρεστεί. Και δεύτερον, επειδή το 1975  απλώς μας τέθηκε το ερώτημα αν θέλουμε να γίνουμε μέλη της ΕΟΚ. Άρα εξαπατηθήκαμε.

Τώρα, θέλουμε μια ακόμη ευκαιρία να επιλέξουμε αν θέλουμε

Στα επόμενα χρόνια, δεκαετίες, μπορεί και αιώνες, αυτά θα είναι τα δυο παλούκια με τα οποία θα μας χτυπάνε στο κεφάλι οι υπέρμαχοι της εξόδου από την ΕΕ. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι ισχυρισμοί τους αυτοί είναι άκυροι, αν όχι σαχλοί.

Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική αντιπαράθεση στο BBC Newsnight, ο Jeremy Paxman καταχειροκροτήθηκε όταν πρόβαλλε μια φωτογραφία του άχρωμου προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Herman Van Rompuy, και ζήτησε από τους θεατές να του πουν αν τον ψήφισαν, ή έστω αν γνώριζαν ποιος είναι. Το θέμα λοιπόν είναι πως δεν θέλουμε να μας κυβερνούν κάποιοι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες, που δεν ξέρουμε καν το όνομά τους.

Ναι αλλά…. Γιατί δεν μας έδειξε φωτογραφίες των επικεφαλής του ΝΑΤΟ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΔΝΤ, της FIFA, ή του ΟΗΕ; Κανέναν απ’ αυτούς δεν εκλέξαμε. Μερικοί μάλιστα  προέρχονται από κάποια μακρινά και αστεία κράτη, που ούτε μπορούμε να προφέρουμε το όνομά τους (εκτός ίσως από  τον πρόεδρο της FIFA).

Όλοι όμως αυτοί οι αξιωματούχοι ελέγχουν μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας επέλεξαν να τους παραδώσουν εξουσίες, χωρίς καν να μπουν στον κόπο δημοψηφίσματος. Η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ μας υποχρεώνει να πολεμήσουμε αν κάποια άλλη χώρα  επιτεθεί για παράδειγμα στην Τουρκία. Δεν υπάρχει αλλά. Αν δεν αναιρέσουμε τις υποχρεώσεις μας βάσει του ιδρυτικού καταστατικού του ΝΑΤΟ, τότε θα πρέπει να πολεμήσουμε για την Τουρκία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και σε σχέση με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι θυσίες για την συμμετοχή μας στην ΕΕ μοιάζουν σχετικά ανούσιες.

Η συμμετοχή μας στον ΠΟΕ περιορίζει τις επιλογές μας για επιδότηση της βιομηχανίας μας, ή για την χρήση δασμών προκειμένου να αποθαρρυνθούν οι εισαγωγές.

Η συμμετοχή μας στον ΟΗΕ, σύμφωνα με όρους που συνυπογράψαμε, μας κάνει υπόλογους απέναντι στο διεθνές δίκαιο.

Τέλος, η συμμετοχή μας στον Παγκόσμιο Θαλάσσιο Οργανισμό, μαζί με το θαλάσσιο δίκαιο, καθορίζουν την ναυτιλία μας και τον ορισμό των ΑΟΖ μας.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από το 1945, η βρετανική πολιτική αφορά στη δημιουργία και στη συμμετοχή διεθνών οργανισμών με κοινούς κανόνες, έτσι ώστε να καλλιεργείται η συνεργασία, η συλλογική ασφάλεια και η ελευθερία στο εμπόριο. Όχι οι συγκρούσεις. Όλα αυτά απαιτούν παραχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας, με αντάλλαγμα κάποια οφέλη. Θα μπορούσαμε να είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι και να ορίζουμε δικούς