Ιράκ: όλα θα κριθούν στις «συμμαχίες»

Η Βαγδάτη υποστήριξε την Πέμπτη ότι κατάφερε να απωθήσει το πρώτο μεγάλο κύμα επίθεσης σε βάρος της ενώ πλέον είναι ξεκάθαρο ότι στην άμυνα της πόλης σημαντικό λόγο έχουν οι παραστρατιωτικές σιιτικές οργανώσεις. Κατά πληροφορίες, στην ιρακινή πρωτεύουσα εκτός από τους πρώτους Αμερικανούς «συμβούλους» που έφτασαν την Τετάρτη προκειμένου να «οργανώσουν» τις ιρακινές δυνάμεις, βρίσκεται και υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία αξιωματικών των Ιρανών «Φρουρών της Επανάστασης», οι οποίοι έχουν, επίσης, κομβικό ρόλο στην οργάνωση της άμυνας της πρωτεύουσας. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ στις ΗΠΑ

έχει, ήδη, ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο μπορεί η Ουάσινγκτον να συνεργαστεί, έστω και έμμεσα, με την Τεχεράνη κατά των ισλαμιστών, μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η συνεργασία και με ποιους όρους θα γίνει.

Στην ιρακινή πρωτεύουσα έφτασε, την Πέμπτη, για επίσκεψη-αστραπή και ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Ουίλιαμ Χέιγκ. Με αφορμή την επίσκεψη του Χέιγκ, ο Μάλικι μίλησε στο αραβικό τμήμα του BBC και δεν συγκράτησε τα «καρφιά» κατά των ΗΠΑ λέγοντας ότι αν είχε ολοκληρωθεί χωρίς αλλεπάλληλες καθυστερήσεις η αγορά αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών, οι ισλαμιστές δεν θα μπορούσαν να προελάσουν γιατί θα δέχονταν πλήγματα από αέρος. Ο Μάλικι «καλωσόρισε» τις δύο αεροπορικές επιδρομές που πραγματοποίησε στην ιρακινο-συριακή μεθόριο, κατά θέσεων του «Ισλαμικού κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε», στην πόλη Κάιμ, η συριακή αεροπορία, κατά τις οποίες πηγές προσκείμενες στους εξτρεμιστές ισλαμιστές υποστηρίζουν ότι σκοτώθηκαν 90 άνθρωποι. Και «έριξε τη βόμβα» ότι εντός της επόμενης εβδομάδας αναμένεται η άφιξη στη Βαγδάτη ρωσικών και λευκορωσικών μαχητικών αεροσκαφών που αγόρασε «γρήγορα» το Ιράκ, επιβεβαιώνοντας ότι πλέον οι ξένοι «παίχτες» αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό.

Καταλυτικό ρόλο θα διαδραματίσει και το κατά πόσο το «Ισλαμικό κράτος» θα καταφέρει να διατηρήσει τις συμμαχίες του εντός Ιράκ με σειρά άλλων σουνιτικών οργανώσεων, αρκετές εκ των οποίων δεν είναι θρησκευτικές. Η εμπειρία της Συρίας έχει δείξει ότι, αργά ή γρήγορα, ο ακραίος θρησκευτικός φανατισμός της οργάνωσης σε συνδυασμό με την τάση της να «έχει τον τελευταίο λόγο» ιδιαίτερα όσον αφορά στην εκμετάλλευση των περιουσιακών στοιχείων που πέφτουν στα χέρια της (πχ οι πετρελαιοπηγές στη συριακή πόλη Ράκκα, τα εργοστάσια στις συριακές περιοχές που ελέγχει κλπ) οδηγούν σε ρήξεις με τους όποιους συμμάχους της παρά την οικονομική ευχέρεια που έχει να «εξαγοράζει» συμπάθειες λόγω της οικονομικής της ισχύος, που έγινε ακόμη μεγαλύτερη μετά την λεηλασία των τραπεζών στην Μοσούλη.

Ευκαιριακή συμμαχία

Το σκηνικό αυτό εκτιμάται ότι θα επαναληφθεί στο Ιράκ, και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ένταση, λόγω της μεγαλύτερης ετερογένειας που χαρακτηρίζει τις συμμαχίες του «Ισλαμικού στρατού», την πολύ πιο διακριτή και ανεξάρτητη δράση των διαφόρων σουνιτικών φυλών που καθορίζουν μόνες τους τη στάση τους ανάλογα με τις συνθήκες και λόγω της πιο έντονης αποστροφής μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού για τις ακραίες φανατικές θρησκευτικές εκδηλώσεις. Το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» κατάφερε, τα τελευταία χρόνια, να εδραιώσει την παρουσία του στο βόρειο Ιράκ είτε συνεργαζόμενο με άλλες σουνιτικές οργανώσεις και φυλές είτε αποφεύγοντας απλώς να έρθει σε ρήξη μαζί τους. Θεμελίωσε την προπαγάνδα του σε ασφαλή βάση: την ολοένα εντονότερη αίσθηση της σουνιτικής ιρακινής κοινότητας ότι περιθωριοποιείται και καταπιέζεται από τον Μάλικι. Στις εξεγέρσεις που σημειώθηκαν στα τέλη του περασμένου χρόνου, στο Ραμάντι και στη Φαλούτζα, ενίσχυσε τις δυνάμεις του επιλέγοντας να σταθεί στο πλευρό των εξεγερμένων και των ντόπιων ηγετών τους, χωρίς να τους «καπελώσει» κερδίζοντας, έτσι, αν όχι την εμπιστοσύνη, τουλάχιστον την ανοχή τους.

Οι οργανώσεις με τις οποίες φαίνεται να συνεργάζεται είναι ο «Ισλαμικός Στρατός», οι «Ταξιαρχίες της Επανάστασης του 1920», ο «Στρατός των Μουτζαχεντίν», ο «Στρατός Ρασχαντήν», η «Ανσάρ αλ Σούνα», ο «Στρατός των Ανδρών του Τάγματος Νακσμπαντί» και φυλές. Εξ αυτών των οργανώσεων, πολλές είναι κοσμικότατες, όπως η τελευταία οργάνωση που αποτελείται από πρώην επαγγελματίες στρατιωτικούς του κόμματος Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεϊν. Είναι ξεκάθαρο ότι όλες οι πλευρές βλέπουν τη «συμμαχία» αυτή ως μια προσωρινή και ότι βασίζεται στο κοινό τους μίσος: την κυβέρνηση Μάλικι. Γιατί εκτός αυτού του κοινού στοιχείου, υπάρχει χάος με βασικότερο το χαρακτήρα του κράτους που ο καθείς οραματίζεται με τις κοσμικές οργανώσεις να μην επιθυμούν επιβολή ισλαμικού νόμου και να μην επιδιώκουν την εξόντωση των σιιτών γενικώς.

Πρώτα ρήγματα

Τα πρώτα ρήγματα της ετερογενούς αυτής συμμαχίας έγιναν, ήδη, αισθητά στην πόλη Χαουίζα, όπου οι μαχητές του «Ισλαμικού Κράτους» και του «Στρατού του Τάγματος Νακσμπαντί» συγκρούστηκαν με σφοδρότητα το Σαββατοκύριακο καθώς οι δεύτεροι αρνήθηκαν να «δηλώσουν πίστη» τους πρώτους και να δεχτούν διαταγές. Η μάχη δεν έληξε απλώς «πάγωσε» μέχρι νεοτέρας.

Ανώτεροι Ιρακινοί αξιωματικοί των υπηρεσιών ασφαλείας υποστηρίζουν ότι το «Ισλαμικό Κράτος» επί ιρακινού εδάφους διαθέτει περίπου 2.300 μαχητές, εκ των οποίων πολλοί είναι ξένοι. Κατά την προέλαση έθεσε υπό τον έλεγχό του τις «κρίσιμες» μεγάλες πόλεις, όπως η Μοσούλη και το Τικρίτ, αλλά δεν είχε την επιχειρησιακή δυνατότητα να προχωρήσει περαιτέρω, κάτι που έγινε από τους μαχητές των άλλων «συμμαχικών» οργανώσεων και από σουνιτικές φυλές. Πολύ σύντομα το «Ισλαμικό Κράτος» θα προσπαθήσει να ελέγξει το σύνολο των περιοχών κάτι που δεν θα γίνει δεκτό από τους υπολοίπους. Παράλληλα, η ακραία θρησκευτική του ερμηνεία, ο αυταρχισμός και η βιαιότητά του αλλά και το γεγονός ότι οι μαχητές του δεν είναι ντόπιοι, και συχνά ούτε Ιρακινοί, θα υποσκάψουν περαιτέρω την ανοχή που σήμερα, λόγω της οργής τους για τον Μάλικι, δείχνουν οι τοπικοί πληθυσμοί και οι τοπικές φυλές.

Γενική εκτίμηση είναι ότι τη στιγμή που ο ντόπιος πληθυσμός και κατ’ επέκταση οι ευκαιριακοί «σύμμαχοι» του «Ισλαμικού Κράτους» χάσουν την υπομονή τους, τότε οι συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες και πολύ πιθανή η προοπτική να μετατραπούν οι σουνιτικές περιοχές του Ιράκ σε ένα απέραντο πεδίο μάχης όλων με όλους με αποτέλεσμα την πλήρη ισοπέδωση των πάντων. Η σιβυλλική ρήση του Βρετανού υπουργού Άμυνας Φίλιπ Χάμοντ ότι το «Ισλαμικό Κράτος» υπάρχει στην περιοχή όσο το επιτρέπει ο ντόπιος πληθυσμός οδήγησε πολλούς στο συμπέρασμα ότι έχει, ήδη, αρχίσει μια επιχείρηση «υπόγειου ξηλώματος» της ανοχής.

Διαβάστε περισσότερα