Ιχνηλατώντας τον «ελλείποντα κρίκο» μαζί με τον Γιώργο Καραμπελιά

Με χαρά είδαμε στο τελευταίο άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά (“Ο ελλείπων κρίκος“ ) ότι συμφωνούμε με τις περισσότερες από τις διαπιστώσεις που παραθέτει, για τις οποίες είχε μαλλιάσει το πληκτρολόγιό μας - πλην δύο, καίριων αναρτήσεων στο antinews.

Γράφει ο Γ. Καραμπελιάς για «βαθύτατη πολιτική κρίση του συστήματος», από την οποία «δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει το ούτως ή άλλως σαθρό πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο της χώρας». Συμφωνούμε: η μέχρι πρότινος δεδομένη πολιτική γεωγραφία της Ελλάδας

έχει εξαερωθεί, αφού η πολιτική πραγματικότητα μετά τα μέτρα είναι εντελώς καινούργια, γράφαμε σε πρόσφατες αναρτήσεις και όσοι νομίζουν ότι η μπίλια έχει κάτσει ή κάθεται οσονούπω, πλανώνται πλάνην οικτράν. Τα στοιχήματα είναι για το πόσα από τα σημερινά κόμματα θα υφίστανται καν στο κοινοβούλιο ή και γενικώς σε λίγα χρόνια (πολύ λίγα)… Η παρατήρηση του Γ. Καραμπελιά είναι εύστοχη, διότι πολλοί στο πολιτικό σύστημα δεν έχουν πάρει χαμπάρι αυτήν την θεμελιώδη αλήθεια – νομίζουν ότι με μερικά ανακατέματα της σούπας θα επέλθει η πολυπόθητη ηρεμία και νηνεμία, αλλά δυστυχώς δεν θα ξέρουν από πού τους ήρθε.

Βέβαια, όπως γράφει ο Γ. Καραμπελιάς, «η κρίση οδηγεί ή θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αναδιάταξη και των οικονομικών πόλων ισχύος στο εσωτερικό της χώρας» και «ενδυνάμωση του γερμανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου», κάτι που τονίσαμε σε άρθρο μας κατά την διάρκεια της επίσκεψης της καγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα. Σημειώνει ο Καραμπελιάς τις «αλλαγές στην κοινωνική διάρθρωση της χώρας», οι οποίες εμείς θεωρούμε ότι θα οδηγήσουν σε μετασχηματισμούς όχι μόνον αρνητικούς, λαμβάνοντας ως κριτήριο ότι η ψευδεπίγραφη ευμάρεια των δανεικών κι αγύριστων ούτως ή άλλως θα τελείωνε κάποτε.

Την τοποθέτηση του Γ. Καραμπελιά ότι «πολλοί φαντάστηκαν πως, –με την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, την εμφάνιση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής– έχει ήδη λάβει τελεσίδικο χαρακτήρα η ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, όμως πλανώνται πλάνη οικτρά. Η ανασύνθεση μόλις έχει αρχίσει. Νέες πολιτικές συσσωματώσεις και νέες ιδεολογικές προτάσεις θα αναδυθούν πολύ σύντομα στο πολιτικό προσκήνιο» την έχουμε… ήδη συνυπογράψει ενθουσιωδώς με πολλά άρθρα.

Έχουμε ήδη επισημάνει στο Antinews ότι ο κατακερματισμός που οδηγεί σε κομματογονία έχει αρχίσει και έχουμε μόλις παραγγείλει τα ορεκτικά, ενώ πολλοί σχηματισμοί δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν τα διακυβεύματα και μάλλον θα επιστρέψουν στα εξ ων συνετέθησαν. Τα κόμματα που χρειάζεται να προκύψουν δεν θα εκπροσωπήσουν παλαιές γεωγραφίες και χώρους, αλλά νέες ανάγκες και κοινωνικές συμμαχίες. Το στελεχιακό δυναμικό και οι οργανωτικές δομές των σημερινών κομμάτων, όλων τους, απλώς δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να γεννήσουν το νέο, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι.

Μιλά ο Γ. Καραμπελιάς για το συνεχές πατριωτισμού-εθνομηδενισμού, που έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει. Και σημειώνουμε ότι αυτό έχει και αρνητικές πλευρές (π.χ. κακοφόρμισε στην γέννηση μιας κοινοβουλευτικής Χρυσής Αυγής), παρατηρούμε όμως παράλληλα ότι φυσιολογικώτατες (συχνά ούτε καν δεξιές, απλώς κεντρώες) πολιτικές θέσεις που πριν από 12 χρόνια θεωρούνταν «αντιδραστικές», «εθνικιστικές», έως και «φασιστικές», σήμερα που καταλαγιάζει η ιδεολογική τρομοκρατία των μηχανισμών της μεταπολίτευσης θεωρούνται …. mainstream. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα κράτη.

Κάπου εδώ όμως εμφανίζονται οι βασικές μας διαφορές με το άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά, που κωδικοποιούνται στις λέξεις «Ευρώπη» και «Αριστερά»:

Αναγγέλλει, για παράδειγμα, την περιθωριοποίηση του εθνομηδενισμού, εναποθέτει όμως ελπίδες σε κάποια αναγέννηση της Αριστεράς: όμως, ο εθνομηδενισμός «κατάπιε» την Αριστερά κατά την διάρκεια της (ύστερης) Μεταπολίτευσης, υπό την επίρροια του ρόλου που της ανέθεσε το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ, αφού κατέληξε η Αριστερά να σημαίνει στην ουσία και όχι στους τύπους την βασική της πολιτική ταυτότητα, εκθρονίζοντας ακόμα και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη (οι νεανικοί αριστεροί πληθυσμοί εξίστανται περισσότερο και βιαιότερα όταν… θίγεται η Ρεπούση ή ο Τατσόπουλος παρά όταν μειώνονται οι συντάξεις).

Με όλη την εκτίμηση που του έχουμε, αν ο Γ. Καραμπελιάς επιζητεί ένα κίνημα «κοινωνικού πατριωτισμού», ας μην χάνει τον χρόνο του κοιτώντας ΜΟΝΟ προς την Αριστερά, διότι αυτό δεν θα γεννηθεί στα εδάφη της.Γράψαμε ότι «με τον ίδιο τρόπο που ο «γερμανικός πατριωτισμός» ως έννοια ήταν για δεκαετίες ποινικοποιημένος στην μεταπολεμική Γερμανία -σίγουρα καίγοντας και κάποια χλωρά μαζί με τα ξερά- έτσι στην μετα-μεταπολιτευτική Ελλάδα θα είναι ανέφικτο να μιλάς με αξιώσεις πραγματικής γονιμότητας για «αριστερά»», «σοσιαλισμό», «σοσιαλδημοκρατία» ή το contradictio in terminis ενός «σοσιαλφιλελευθερισμού». Οι έννοιες αυτές «κάηκαν», πώς το λένε!». Η ένωση Αριστεράς και εθνομηδενισμού έχει τελεστεί αδιαιρέτως και αχωρίστως, αλλά ουδόλως ασυγχύτως και ατρέπτως… Αν όμως υπάρχει χώρος με ετοιμότητα να υποστεί ριζικές μεταλλάξεις για να μπορέσει να απαντήσει στα διλήμματα και ερωτήματα της νέας πολιτικής (ή να λέγαμε ιστορικής;) περιόδου, αυτός εντοπίζεται δεξιότερα του κέντρου.

Όσον αφορά δε την Ευρώπη και την πληθωρική χρήση της λέξης «κατοχή», ας μας επιτραπεί η εκτίμηση ότι κατά τα τελευταία δύο χρόνια τεκμαίρεται μια περίπου ταύτιση των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν αποστροφή προς την Ευρώπη με αυτές που, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, επιδιώκουν την επιστροφή στο παλιό και την παλινόρθωση της ελλειμματικής Ελλάδας των υπερήφανων δανειοληπτών. Φυσικά, ουδείς υποστηρίζει ότι το… Μνημόνιο από μόνο του οδηγεί στην έξοδο από αυτόν τον δρόμο- προς Θεού. Η απελευθέρωση από το Μνημόνιο αποτελεί πάντοτε τον άξονα κάθε γόνιμης πολιτικής στην Ελλάδα του σήμερα, το θέμα είναι για τί είδους απελευθέρωση μιλάμε. Σίγουρα ο Γιώργος Καραμπελιάς έχει διαπιστώσει και ο ίδιος αυτό το αδιέξοδο, την τάση πολλών εκ των οργανωμένα αντιδρώντων να «νοσταλγούν μέρες Ανδρέα» ή του επερχομένου… γενόσημου Ανδρέα. Το θερμοκήπιο της ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής αναγέννησης της Ελλάδας, το γήπεδο της αλλαγής, δεν θα είναι το νομισματοκοπείο όπου ο κάθε φαυλοκράτης θα μπορεί να κόβει χρήμα για την αναστύλωση του πελατειακού κράτους, αλλά η Ευρώπη – η παρουσία μας στην οποία θα έπρεπε ίσως να απασχολεί τον Γιώργο Καραμπελιά και σε άλλα επίπεδα, αφού όπως ορθότατα σημειώνει στο άρθρο του «η ελληνική κρίση πραγματοποιείται σε συνθήκες γεωπολιτικής αναδιάταξης και αναταραχής σε όλη τη Μ. Ανατολή και τον αραβικό κόσμο [και] συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια της χώρας και τα μεταναστευτικά ρεύματα». Κοινώς, πίσω έχει η γεωπολιτική αχλάδα την ουρά, όταν τριγύρω σου λαμβάνει χώρα ένας… αύξων αριθμός πολέμων και η Τουρκία δεν φείδεται προειδοποιήσεων…

Καταλήγοντας, δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο σε μια διαπίστωση του Γ. Καραμπελιά που σε λίγο καιρό θα θεωρείται κοινότοπη, όμως όταν πρωτοεκφραζόταν από αρκετούς θεωρείτο τουλάχιστον υπερβολική: «έχει έρθει η ώρα για μια πατριωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού πνευματικού και πολιτικού σκηνικού»…

Σωτήρης Μητραλέξης