Η σάπια καραμέλα των «αξιακών εχθρών της δημοκρατίας»

Όταν ακούμε να προπαγανδίζεται η ωραιότητά της και η ασχήμια των πολέμιών της, ας είμαστε υποψιασμένοι για την αντιστροφή της πραγματικότητας

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη*

Στο άρθρο του με τίτλο «Η μάχη της δημοκρατίας έναντι των εχθρών της» (εφημ. «Το Βήμα», 28.4.2024, σελ. 13), ο Γιώργος Γεωργαντάς, Β΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής, με αφορμή το επεισόδιο που έλαβε χώρα στις 24 Απριλίου 2024 ανάμεσα στους βουλευτές Βασίλη Γραμμένο και Κωνσταντίνο Φλώρο, έγραψε τα εξής:

«Καθήκον

μας, τώρα, είναι να εξετάσουμε προσεκτικά αλλά και με ψυχραιμία τον Κανονισμό της Βουλής και να προβούμε στις απαραίτητες τροποποιήσεις του, ώστε η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία να είναι σε θέση, με τα απαραίτητα κοινοβουλευτικά μέσα, να διαχειρίζεται και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά όλες τις ακραίες μορφές αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς, οι οποίες υπονομεύουν το κύρος του Κοινοβουλίου και της λειτουργίας της δημοκρατίας μας και δεν ήταν δυνατόν να έχουν προβλεφθεί από τους συντάκτες του Κανονισμού. Αξίζει να επισημανθεί ότι η περίπτωση Φλώρου αντιμετωπίστηκε από το υπάρχον πλαίσιο με αξιοποίηση των δυνατοτήτων που αυτό έδινε, επειδή ακριβώς υπήρχε η αναγκαία βούληση και αποφασιστικότητα των υπηρετών της δημοκρατίας να αμυνθούν έναντι των εχθρών της».

ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 

Ωστόσο, η θέση αυτή εγείρει τα ακόλουθα ερωτήματα: Πρώτον, αποτελεί όντως «ακραία μορφή αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς» η εξύβριση ενός βουλευτή και η βίαιη αντίδραση του εξυβρισθέντος; Δεύτερον, υλοποιείται πράγματι στις μέρες μας μια μορφή «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» ή, αντιθέτως, μια επικίνδυνη μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας, δεδομένου ότι το Σύνταγμά μας έχει κατ’ επανάληψιν και πολλαπλώς καταλυθεί με την ψήφιση νόμων που τελούν σε κατάφωρη με αντίθεση με συνταγματικές ρυθμίσεις, όπως είναι π.χ. εκείνη του άρ. 51 παρ. 3, όπου ως κώλυμα εκλογιμότητας προβλέπεται η αμετάκλητη και όχι απλώς η πρωτόδικη καταδίκη του περί ου πρόκειται προσώπου, ή εκείνες των παραγράφων 5, 6 και 8 του άρθρου 16, όπου κατοχυρώνεται η απαγόρευση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων κ.λπ., ή εκείνη του άρθρου 21, όπου «η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους»;

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΡΕΒΕΛ

Σημειωτέον δε ότι, όπως επισημαίνει ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ στο κλασικό βιβλίο του «Πώς οι δημοκρατίες εξαφανίζονται» (εκδ. Ελληνική Ευρωεκδοτική, μτφ.: Ι. Κολινιάτη, Αθήνα 1984, σελ. 12), «ενώ ο ολοκληρωτισμός εκκαθαρίζει κάθε εσωτερικό εχθρό ή κονιορτοποιεί κάθε υποψία αντιδράσεως που τον αφορά, με μέσα απλά και αλάνθαστα, επειδή είναι αντιδημοκρατικά, η δημοκρατία δεν μπορεί ν’ αμυνθεί παρά νωθρότατα». Συνεχίζει δε ο ίδιος με μια διαπίστωση, που θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως σε σχέση με τον τρόπο που έχουν επιλέξει να αμύνονται οι «προστάτες» της ελληνικής «δημοκρατίας» απέναντι στους αποκαλούμενους «εχθρούς» της:

«Καταλήγουμε, λοιπόν, σ’ αυτήν την αντεστραμμένη κατάσταση που καθημερινά ζούμε όλοι μας μέσα σ’ αυτή την κοινωνία που συμφωνήσαμε να την αποκαλούμε δυτική, κατάσταση στην οποία εκείνοι που θέλουν να καταστρέψουν τη δημοκρατία φαίνονται ν’ αγωνίζονται για νόμιμες διεκδικήσεις, ενώ εκείνοι που θέλουν να την προστατεύσουν παρουσιάζονται ως οι πρωτομάστορες μιας αντιδραστικής καταστολής».

ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΥ

Παραφράζοντας τον Ηλία Ηλίου, ο οποίος το 1959, στο βιβλίο του «Η ελευθερία στον “ελεύθερο κόσμο”» (σελ. 23), έγραφε ότι «ακριβώς σ’ αυτή την εποχή που το κίνημα για την ειρήνη, τη Δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο (σοσιαλισμό) σημειώνει αλματώδεις επιτυχίες, γίνεται καθημερινά λόγος για τις ελευθερίες από τους χειρότερους εχθρούς της ελευθερίας», εν έτει 2024 γίνεται καθημερινά λόγος για την δημοκρατία και την ανάγκη προστασίας της έναντι των εχθρών της από τους χειρότερους εχθρούς της δημοκρατίας.

ΒΟΥΛΗ «ΡΟΝΤΕΟ»

Εξάλλου, κάθε άλλο παρά ακριβής είναι η παραδοχή του Γ. Γεωργαντά ότι επεισόδια σαν αυτό που έλαβε χώρα μεταξύ Γραμμένου και Φλώρου «δεν ήταν δυνατόν να έχουν προβλεφθεί από τους συντάκτες του Κανονισμού». Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, αφού η ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία βρίθει περιστατικών με εξυβρίσεις και βιαιοπραγίες μεταξύ βουλευτών. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα αποτελούν π.χ. τα συμβάντα της 4ης Ιουνίου 1934 ανάμεσα στον Δημοσθένη Αναγνωστόπουλο και τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, αλλά και της 13ης Μαρτίου 1963 ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο και τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Και στις δύο περιπτώσεις, το ελληνικό κοινοβούλιο είχε μετατραπεί σε ροντέο!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ

Περαιτέρω, με αφορμή τον αποκλεισμό του κόμματος «Σπαρτιάτες» από τις ευρωεκλογές, ο κ. Άγγελος Συρίγος, φερόμενος άκρως πατερναλιστικά και αλαζονικά έναντι μερίδας του εκλογικού σώματος, σε τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε στο τέλος Απριλίου στην εκπομπή «Επτά» (Ertflix) είχε δηλώσει τα εξής: «Στενοχωριέμαι να βλέπω να φθάνουμε στο σημείο να απαγορεύουμε κόμματα, αλλά δυστυχώς πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ποια είναι τα όρια μέσα στα οποία λειτουργεί η δημοκρατία και ποιοι είναι οι εχθροί της. Από κει και πέρα, υπάρχουν Έλληνες πολίτες οι οποίοι τους ψήφισαν, […] καλό είναι να αντιληφθούν το λάθος το οποίο έχουν κάνει και να αποφεύγουν τέτοιες ακραίες καταστάσεις, οι οποίες προσβάλλουν και την ιστορική μας μνήμη».

ΦΟΝΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ

Τέλος, το 1849 ο Οντιλόν Μπαρό (Odilon Barrot), πρωθυπουργός του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, είχε πει στην γαλλική Εθνική Συνέλευση την φράση «Η νομιμότητα μας σκοτώνει» («la légalité nous tue»). Με την συγκεκριμένη φράση ο Μπαρό ήθελε να δικαιολογήσει την λήψη έκτακτων μέτρων για την καταπολέμηση του αριστερού και δεξιού «εξτρεμισμού».

Την φράση αυτή επανέφερε στο προσκήνιο ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Ευάγγελος Βενιζέλος σε άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στις 23.01.2023 στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Από τη φοβική στη μαχόμενη δημοκρατία». Όπως σημειώνει ο ίδιος, «μεταφέροντας τη φράση αυτή στα σημερινά συμφραζόμενα, μπορούμε να πούμε ότι θέτει το ζήτημα της δύσκολης ισορροπίας ανάμεσα στον δημοκρατικό φόβο και στη συνταγματική άμυνα».

Ο κ. Βενιζέλος παραδέχεται μεν ότι «σε συλλογικό επίπεδο η δημοκρατία πρέπει να είναι φιλελεύθερα μαχόμενη, να αυτοπροστατεύεται τηρώντας αυστηρά τις εγγυήσεις του κράτους δικαίου», ταυτοχρόνως όμως «η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει να μην αφήνει τους αξιακούς εχθρούς της να χρησιμοποιούν εις βάρος της τις θεσμικές εγγυήσεις που τους παρέχει».

Εν τούτοις, η δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από τους υπαρκτούς, εσωτερικούς ή εξωτερικούς, εχθρούς της, αλλά πρωτίστως από όλους εκείνους τους επίδοξους προστάτες της, οι οποίοι θέλουν πάση θυσία να την θωρακίσουν από τους πραγματικούς ή τους πλασματικούς εχθρούς της. Περιγράφοντάς την, μάλιστα, ως μαχόμενη δημοκρατία, οι προστάτες αυτοί της αποδίδουν μια ιδιότητα που εκ φύσεως δεν έχει.

Ο Ρεβέλ (ό.π., σελ. 232) συμπληρώνει ότι «οι δημοκρατίες είναι επίσης τα μόνα καθεστώτα που δεν μπορούν να επιτρέψουν, χωρίς να καταστραφούν, την προσφυγή σε αυστηρή αστυνόμευση και σε δραστικές μεθόδους, τις μόνες που μπορούν αλίμονο (!) να προλάβουν ή να εξουδετερώσουν το κακό. Μια δημοκρατία δεν μπορεί να απασχολεί έναν στους πέντε πολίτες της στην αστυνομία, να κλείνει τα σύνορα, να περιορίζει την κυκλοφορία των ατόμων στο εσωτερικό, εν ανάγκη να εξορίζει τμηματικώς τον πληθυσμό της πόλεως, να επιτηρεί όλα τα ξενοδοχεία, όλες τις κατοικίες σε κάθε ακίνητο, σε κάθε όροφο, να ψάχνει λεπτομερώς επί ώρες και χωρίς καμιά εξαίρεση όλους τους ταξιδιώτες, τα αυτοκίνητά του και τις βαλίτσες τους».

Με την ίδια λογική, λοιπόν, για να σωθεί από τους «εχθρούς» της, καμία δημοκρατία δεν επιτρέπεται να καταστρατηγεί το Σύνταγμά της και να απαγορεύει πολιτικά κόμματα, βαφτίζοντας, μάλιστα, ύπουλα αυτήν την απαγόρευση «εκλογικό αποκλεισμό».

Ο Γάλλος σοσιαλιστής επαναστάτης Λουί-Ωγκύστ Μπλανκί είχε πει ότι πρέπει να προσέχουμε τις λέξεις χωρίς ορισμό, διότι είναι το αγαπημένο εργαλείο των ραδιούργων.

Αν, λοιπόν, σήμερα, η δημοκρατία υφίσταται μόνο ως λάβαρο, ως σλόγκαν, ως φύλλο συκής, ως βιτρίνα ροκανιζόμενη εκ των ένδον, έχουν δίκιο όποιοι ισχυρίζονται ότι ζούμε στην εποχή της προσχηματικής, της ολοκληρωτικής ή της τυπικής δημοκρατίας (κάποιοι την αποκαλούν μεταδημοκρατία, δημοκρατορία ή ψευτοδημοκρατία) ή στην εποχή της καμουφλαρισμένης, της έξυπνης, της ήπιας δικτατορίας ή της δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα (ο Εμμανουήλ Τσουδερός έκανε λόγο για «συμφεροντολογική δικτατορία») ή στην εποχή των ημιαυταρχικών καθεστώτων ή του μονοκομματικού κράτους ή στην εποχή του πολιτισμένου ή βελούδινου ολοκληρωτισμού.

Υπό αυτό το πρίσμα, όσοι στιγματίζονται ως «εχθροί» της ψευτοδημοκρατίας είναι φίλοι της γνήσιας δημοκρατίας, την οποία υπονομεύει όποιος φορά την κονκάρδα του (ψευτο)προστάτη της. Όταν ακούμε, λοιπόν, να προπαγανδίζεται η ωραιότητα της δημοκρατίας και η ασχήμια των εχθρών της, ας είμαστε υποψιασμένοι για την αντιστροφή της πραγματικότητας που επιχειρείται μέσω της τεχνικής της προπαγάνδας, αυτής της τρομερής μάστιγας του 21ου (απατ)αιώνα.

*Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.

The post Η σάπια καραμέλα των «αξιακών εχθρών της δημοκρατίας» appeared first on antinews.gr.