Η πτώση της Κωνσταντινούπολης

Παραδοσιακοί και θαυμαστοί θρύλοι, αναπτύχθηκαν γύρω από την άλωση της Πόλης, για να θρέψουν τις ελπίδες και το θάρρος του έθνους επί αιώνες.

Η βασιλεύουσα έπεσε στον Τούρκο κατακτητή στις 29 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη, αποφράδα.

Από τότε ο Ελληνισμός τελούσε σε ένα ατέλειωτο διωγμό και έζησε στο σκοτάδι μιας τυραννίας πέντε αιώνων. Θαύμα είναι που διατήρησε την πίστη και την εθνική του συνείδηση.

Η κακοδαιμονία του Ελληνισμού έχει τις καίριες βάσεις

της στην Τουρκοκρατία και τα κατάλοιπά της, που ακόμη και σήμερα ζουν εδραιωμένα στο υποσυνείδητο και εκφράζονται σαν μορφή κοινωνικής μας συμπεριφοράς.

Όπως ο ραγιαδισμός, η κοινωνική διαπόμπευση, η ανέντιμη κριτική, η όχι σταθερή στάση στις ανθρώπινες σχέσεις και η κουτοπονηριά, που δεν είναι ευφυΐα, αλλά υπόλειμμα βλακείας και έλλειψη παιδείας.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος ηρωϊκός αυτοκράτορας του Βυζαντίου, όταν του ζητήθηκε να παραδοθεί η πόλη στους αλλόπιστους, είπε με υπερηφάνεια: «Το δέ τήν πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν», δηλαδή «το δε να σου παραδώσω την πόλη δεν είναι δικό μου θέμα ούτε άλλου απ’ αυτούς που την κατοικούμε• γιατί όλοι με κοινή θέληση και συναπόφαση θα πεθάνουμε χωρίς να υπολογίζουμε τις ζωές μας».

Τα δεινά του Ελληνισμού είναι όλα συνυφασμένα με την Τουρκική επικυριαρχία και την Τουρκική θηριωδία, γιατί πεντακόσια χρόνια σκλαβιάς και βαθιού σκοταδισμού, δεν αναπληρώνονται σε μάκρος χρόνου, για να έλθει η ελπίδα προόδου, αφού αυτή χρονικά θέλει διάρκεια και ανεπαίσθητα ιστορικά είναι τα βήματά της, μικρά, αθέατα και χωρίς ικανές συνθήκες, μετέωρα.

Το πετράδι της Μεσογείου, ο χιλιοτραγουδισμένος Βόσπορος έπεσε σε Τούρκικα χέρια.

Η Αγιά Σοφιά το μέγα μοναστήρι, αυτό το θαύμα υπέροχης αρχιτεκτονικής ομορφιάς, δεν ξαναλειτούργησε.

Στα μαθητικά μας χρόνια οι δάσκαλοι όταν μας έλεγαν ότι «η Πόλις εάλω», έκλαιγαν και τα χέρια τους που κρατούσαν το βιβλίο έτρεμαν.

Η λαϊκή παράδοση θέλει να αφήνει άσβηστη την ελπίδα «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι» ότι η Κωνσταντινούπολη δεν έπεσε σε ξένο κατακτητή και ότι θα ξαναγίνει Ελληνική.

Ιστορικά, μετά την αποτυχία των Σταυροφοριών να κατακτήσουν την Μέση Ανατολή και τους Άγιους τόπους, οι Ευρωπαίοι επεξέτειναν όχι ανατολικά τις επιθετικές τους διαθέσεις για να αναπτύξουν το ζωτικό τους χώρο, που ασφυκτιούσε, αλλά δυτικότερα και έτσι ανακαλύφθηκε η Αμερική και δημιουργήθηκε ο πολιτισμένος νέος κόσμος.

Επιβεβαίωση του γεγονότος ότι με τον Τούρκο κατακτητή, κανείς δεν μπορεί να αντιπαραταχθεί.

Το παρόν κείμενο αποτελεί μια απλή ιστορική αναφορά ίσως του σημαντικότερου γεγονότος της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού με καταγραφή των γεγονότων, χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις ή αναφορές και χωρίς μισαλλοδοξία, μετά τις μάχες των Ελλήνων στις Θερμοπύλες, το Μαραθώνα και την Σαλαμίνα, που κατανίκησαν τους Πέρσες, που τότε ήταν παντοδύναμοι και απέτρεψαν τα Ασιατικά φύλα να καταλάβουν την Ευρώπη, οπότε η ιστορία της Ευρώπης να είχε γραφεί σήμερα διαφορετικά.

Η Πόλη

Μέσ’ του Βοσπόρου τα στενά, η πόλη μας κοιμάται
τα χρόνια τα τρισένδοξα, τα πλούτη της θυμάται,
που είχε σαράντα εκκλησιές και χίλια δυο σοκάκια
χιλιάδες τα καμπαναριά, τα ξακουστά δρομάκια,
τρεμόπαιζε σ’ όλους η καρδιά σαν κτύπαγαν καμπάνες,
και αχολογούσαν κοπελιές και κλαίγανε οι μάνες,
η πόλη μας κοιμάται, αμίλητη μα ωραία σε γαλανά νερά,
τον ύπνο της σαλεύουν θρύλοι και μονομάχοι, νεράϊδες, ξωτικά.
----------------------------------------------------
Η πόλη τώρα πάρθηκε, έγινε σκλαβωμένη
και να’ ρθει κάποιος βασιλιάς αιώνες περιμένει,
να λειτουργήσει η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
η πύλη της να δοξασθεί από τον μέγα Κύρη,
που θα την κάνει ελεύθερη, αιώνια λυπημένη,
μένει ακόμη ασάλευτη, σαν να’ ν’ μαρμαρωμένη.
_____________________________________
Η πόλη μας η ξακουστή σε όλη την Οικουμένη,
Μαρμαρωμένο βασιλιά να σηκωθεί προσμένει,
στο πρώτο αγγέλου άγγιγμα, το λέει η προφητεία,
θα ηχήσουν τα καμπαναριά, θα ανοίξει η Εκκλησία,
και του Βοσπόρου τα στενά θα γίνουνε λατρεία,
και θα δεχθούν τη Δέσποινα, αμόλυντη κυρά τους,
που γυροφέρνει αιώνια στα όμορφα νερά τους,
αμίλητη, με υπομονή και πίστη στην ελπίδα,
πως με τα χρόνια, με καιρούς θα γίνουνε πατρίδα.
------------------------------------------------------------------
Τότε θα ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα ηχούν καμπάνες,
θα τραγουδούν οι κοπελιές και θα γελούν οι μάνες,
καβάλα πάνω στο άλογο θα τρέχει ο Βασιλιάς,
στο ένα χέρι το σταυρό, στο άλλο χρυσό ποτήρι,
τα δάκρυα τα ολόχρυσα, θα’ ναι της Παναγιάς,

που τόσα χρόνια μάζευε γι’ αυτό το πανηγύρι.

Διαβάστε περισσότερα