“Η παραμονή στο ευρώ, εγγυάται την καταστροφή”

Του Bruce Arnold, The Irish Independent

Αποτελεί κοινή παραδοχή, πως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Εννοώ τις χώρες της ευρωζώνης. Οι οποίες παραμένουν σφιχτά δεμένες μεταξύ τους, παρά τα αποτυχημένα μέχρι στιγμής μέτρα για την σωτηρία τους.

Η γενική συναίνεση θέλει  η στενή συνεργασία  να πρέπει να συνεχιστεί, ενόψει της νέας εξέλιξης, που αφορά στην αλλαγή της ευρωπαϊκής Συνθήκης για μια νέα δημοσιονομική ένωση, που υποτίθεται

πως θα ξαναφέρει την εμπιστοσύνη σε όλους. Οι συλλογικοί πόροι της ΕΕ θα αποτελέσουν την μέθοδο για να καταπολεμηθεί το υπερβολικό χρέος και η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

Η νέα συνθήκη όμως, δεν είναι αρκετή για να φέρει πίσω την χαμένη εμπιστοσύνη, ούτε το χαμένο όραμα.

Εδώ και δεκαετίες, σιγά σιγά, η δημοκρατία απογυμνώνεται. Η ΕΕ διοικείται από μια χούντα αυτόκλητων σωτήρων, που εξαρτώνται από την ανεπαρκή χρηματοδότηση της ΕΚΤ, τα λεφτά της οποίας πάνε στις αποτυχημένες τράπεζες, και του ΔΝΤ, που με τη σειρά του δεν δίνει αρκετά στην ευρωζώνη, αφού κρίνει ότι υπάρχουν μεγαλύτερες ανάγκες αλλού.

Η σαθρότητα της δημοκρατίας στην ΕΕ μετριέται από την αδυναμία της πλειονότητας των ευρωβουλευτών, και των τριών μεγάλων παρατάξεων που εκπροσωπούν. Δεν μπορούν να ασκήσουν βέτο στα μαγειρέματα του Herman van Rompuy, ούτε καν να τα τροποποιήσουν.

Το ευρωκοινοβούλιο θα απογοητεύσει τις χώρες που του στέλνουν αντιπροσώπους, και θα αναγκαστεί να περάσει στην άκρη, αμέτοχο, μέχρι να βρεθεί κάποια άλλο δημοκρατικό όργανο για να κάνει την δουλειά του.

Όλες οι χώρες, πλην της Βρετανίας, έχουν συμφωνήσει σε μια πρόταση για μια νέα συνθήκη που θα μας ενώσει ακόμη πιο πολύ, και που θα καταδικάσει την Ιρλανδία σε οικονομική κατάρρευση, που θα ακολουθηθεί από πολιτικό χάος.

Είμαι πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις μου, και θέλω πραγματικά να τρομάξω τον κόσμο. Θέλω να ανοίξω τα μάτια των κυβερνώντων μας.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο, σε αυτήν εδώ την εφημερίδα, επισημάνθηκε το μάταιο της νέας προτεινόμενης μορφής της ευρωζώνης, η οποία δεν πρόκειται επ ουδενί να πετύχει, όπως και αν εφαρμοστεί.

Την  αποτυχία εγγυάται το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε δικό μας νόμισμα, και άρα τη δυνατότητα να επηρεάσουμε την ισοτιμία του, τα επιτόκια, και την ανταγωνιστικότητα μας.

Χωρίς αυτήν την δυνατότητα, είμαστε καταδικασμένοι. Θα μπούμε σε βαθιά ύφεση, μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, και όλα θα χειροτερέψουν.

Το άρθρο μιλούσε για εσωτερική υποτίμηση. Πρόκειται για μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος. Έτσι, ο μοναδικός εναλλακτικός τρόπος υποτίμησης είναι οι απολύσεις, σώζοντας μεν τα ημερομίσθια, αλλά καταδικάζοντας τις επιχειρήσεις στην παραγωγή και πώληση των προϊόντων τους σε μη ανταγωνιστικές τιμές. Στα παραπάνω προστίθενται και οι δραματικές περιστολές των κρατικών δαπανών.

Η τρόικα μας έχει ήδη δέσει χεροπόδαρα, αναγκάζοντας μας να μειώνουμε καθημερινά τις δαπάνες. Κι αυτ