Η μεγάλη πρόκληση

Είναι αλήθεια πως δεν έχουμε τίποτε άλλο να χάσουμε;

Είναι πολλοί και από όλους τους πολιτικούς χώρους, αυτοί που ισχυρίζονται πως πρέπει να επιλέξουμε την ώρα τούτη την ανοιχτή χρεοκοπία, την παρεπόμενη στάση πληρωμών, την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με την δικαιολογία πως δεν έχουμε τίποτε άλλο να χάσουμε.

Όχι, δεν θα γράψουμε ένα άρθρο διεκτραγωδώντας και πάλι αυτά που πραγματικά έχουμε ως Έθνος να χάσουμε σε μια τέτοια περίπτωση. Επιτρέψτε μας όμως να

σταθούμε σε μιαν αυταπόδεικτη και αποκαλυπτική διαπίστωση: κανείς από όλους αυτούς που επιχειρηματολογούν με τον παραπάνω ή κάποιον παρόμοιο τρόπο, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, δεν έχει προτείνει ακόμη ένα ρεαλιστικό, κοστολογημένο και κυρίως συγκεκριμένο σχέδιο για τον τρόπο που θα βαδίσει στο μέλλον η χώρα σε όλους τους τομείς αν υποθέσουμε ότι θα επιλέξει ένα τέτοιο σενάριο.

Ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς ομιλίες και κείμενα που διεκτραγωδούν με χαρακτηριστική άνεση και απαράμιλλο λυρισμό την παρούσα πολύ δύσκολη οικονομική, πολιτική, κοινωνική κατάσταση. Εξαιρετικά σπάνια (σχεδόν ποτέ) όμως, δεν έχουμε ακούσει ή διαβάσει πολιτικό λόγο ή οικονομική ανάλυση που να αφηγείται ξεκάθαρα, κοστολογημένα και πειστικά αυτόν τον άλλο δρόμο προς την σωτηρία της χώρας.

Την ώρα που έχουμε αγγίξει τον πάτο του βαρελιού κι ετοιμαζόμαστε ίσως να αντιστρέψουμε την καθοδική πορεία, μετά από κόπους και θυσίες τεσσάρων δύσκολων χρόνων, την ώρα που η διαχείριση των οικονομικών μοιάζει να νοικοκυρεύεται παρά τα λάθη και τις υπερβολές, την ώρα που η δικαιοσύνη δείχνει να ξυπνάει μετά από πολλές δεκαετίες και να λαμβάνει αποφάσεις παντελώς αδιανόητες μόλις πριν από λίγα χρόνια, την ώρα που ίσως για πρώτη φορά η Ευρώπη (και η Γερμανία συνεπώς) μοιάζει πιο αποφασισμένη από ποτέ να βοηθήσει στ’ αλήθεια την Ελλάδα και πολλά δωρεάν δις ευρώ θα «πέσουν» στην χώρα μέχρι το 2020 μέσω του ΣΕΣ, των κονδυλίων της νέας ΚΑΠ και χαμηλότοκων αναπτυξιακών δανείων, την ώρα αυτή, κάποιοι θεωρούν πολύ φυσικό να προτείνουν, μεταχειριζόμενοι θολά συνθήματα και ψεύτικες υποσχέσεις, να οδηγηθούμε σε καινούρια πολιτικοοικονομικά πειράματα. Πειράματα που ίσως είχαν κάποιο νόημα στην αρχή της κρίσης το 2010, αλλά που αυτή την ώρα μοιάζουν παράλογα και πιο αυτοκτονικά ακόμη και από την ίδια την κρατικοδίαιτη νοοτροπία και συμπεριφορά που μας οδήγησε στο δραματικό αδιέξοδο που βιώνουμε.

Κι όλα αυτά, επειδή ως λαός μας αρέσει πάντα να βαυκαλιζόμαστε και να πιστεύουμε σε χίμαιρες, την ίδια στιγμή που όλοι μας θα έπρεπε να ξέρουμε πια πολύ καλά όχι μονάχα τι πάθαμε, αλλά και γιατί ακριβώς το πάθαμε. Αντί λοιπόν να κυνηγάμε ανέφικτες λύσεις και να αναμένουμε παθητικά την σωτηρία ως μάννα εξ ουρανού, μήπως είναι καιρός για όλους μας να το πάρουμε απόφαση ότι θα υποστούμε αυτό που όλοι μας ξέρουμε πως πρέπει να υποστούμε αλλά δεν μας αρέσει καθόλου και ότι θα πρέπει να κάνουμε αυτό που όλοι ξέρουμε πως πρέπει να κάνουμε αλλά επίσης μας «ξινίζει»;

Έρχονται χρόνια που θα πρέπει να εργαστούμε σκληρά για λιγότερα χρήματα από αυτά που παίρναμε στο πρόσφατο παρελθόν αράζοντας. Χρόνια που θα τρώμε λιγότερα από όσα θα βγάζουμε και όχι τον αγλέορα μέσω πιστωτικών καρτών, καταναλωτικών δανείων, προκαταβολών και πλασματικών αναδρομικών. Θα έρθουν εποχές που θα αμείβονται αυτοί που θα παράγουν, θα καινοτομούν και θα είναι νομοταγείς, αυτοί δηλαδή που το σύστημα μέχρι τώρα τους κατέστρεφε εν τη γενέσει, ως ανταμοιβή του γεγονότος πως αυτοί «ταΐζουν» και όλους τους υπολοίπους. Θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως κάποιοι θα φτωχύνουν κι άλλο, κυρίως όσοι τόσα χρόνια καλοπερνούσαν και γλένταγαν πέρα από τις δυνάμεις τους, τις ικανότητες και την παραγωγικότητά τους. Όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, θα πρέπει να αντιληφθούν πως αν ανήκουν σε αυτούς που έχουν συναρτήσει την μέχρι τώρα επαγγελματική τους επιτυχία και σιγουριά στο Κράτος, είτε ως υπάλληλοί του είτε ως κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες», στο μέλλον, οι μεν υπάλληλοι θα ζήσουν στα όρια της οικονομικής επιβίωσης, οι δε «επιχειρηματίες» πιθανότατα θα στριμωχθούν οικονομικά αν δεν κλείσουν οριστικά, εφόσον το ίδιο το Κράτος που μέχρι τώρα τους έθρεφε πλουσιοπάροχα και τους υποστήριζε πέραν πάσης προσδοκίας, έχει χρεοκοπήσει.

Θα περάσουμε δύσκολα για πολλά χρόνια. Είναι βέβαιο πως η μεσαία τάξη θα συρρικνωθεί περαιτέρω προτού αρχίσει ξανά να αυξάνει μέσω της νέας και υγιούς επιχειρηματικότητας ενός ανταγωνιστικού και παραγωγικού ιδιωτικού τομέα. Πολλοί σημερινοί μικρέμποροι που είχαν συνηθίσει στην άπλα των μεγάλων ποσοστών κέρδους και πολλοί αποτυχημένοι ή αφορολόγητοι ελεύθεροι επαγγελματίες που εύρισκαν καταφύγιο στην «προστασία» ή την «ανικανότητα» του Κράτους θα γίνουν φτωχοί ή θα σβήσουν εντελώς από τον επιχειρηματικό χάρτη. Πολλοί ραντιέρηδες και μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων που ωφελήθηκαν τα μάλα από υψηλά ενοίκια, μαύρες εργολαβίες και αφορολόγητες υπεραποδόσεις των «επενδύσεών» τους σε ακίνητη περιουσία θα δουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται και τις «περιουσίες» τους να αποκτούν μικρότερη και πιο κοντά στην πραγματική αγορά αξία.

Όλα αυτά και άλλα πολλά που δεν γράψαμε, είναι φυσικό να μην αρέσουν σε πολλούς. Λίγη σημασία έχει αυτό όμως. Η χώρα θα μπει στην εποχής της κοινής λογικής είτε το θέλουμε είτε όχι. Άσχετα αν προηγουμένως αποφασίσουμε ως λαός να αυτοκτονήσουμε ψηφίζοντας με την σειρά τσάμπα μάγκες, κομμουνιστές, φασίστες, ψεκασμένους, ναζιστές ή αυτοδιαχειριζόμενους κομμουνάριους. Άσχετα αν επιλέξουμε όλοι να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι όπως μας υπόσχεται ο Αλέξης. Άσχετα αν αποφασίσουμε να επαναστατήσουμε στο Σύνταγμα, να εισβάλλουμε στην Βουλή, να ρίξουμε τρεις, πέντε ή δέκα διαδοχικές κυβερνήσεις. Είναι βέβαιο πως μονάχα όταν επικρατήσει ένα σύστημα που θα παράγει πιο πολλά από όσα θα καταναλώνει θα σωθούμε. Κι αυτό το σύστημα υπάρχει και το έχουν καθιερώσει όλες οι αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη. Είναι ένα σύστημα που στηρίζεται σε μια παραγωγική και ανταγωνιστική οικονομία και στην ελεύθερη αγορά. Έτσι είναι, η ιστορία το έχει αποδείξει αρέσει σε μερικούς ή δεν αρέσει.

Το σημερινό διακύβευμα είναι πόσο γρήγορα θα το αντιληφθούμε ως κοινωνία αυτό και συνεπώς πόσο γρήγορα θα επιλέξουμε να πάμε εκεί και πόσο χρόνο ίσως θα αναλώσουμε και πόσα επιπλέον βάσανα θα σωρεύσουμε κυρίως στις πλάτες των πιο αδυνάτων, πειραματιζόμενοι με διάφορες «μαγικές» και μέχρι τώρα απερίγραπτες «πολιτικές προτάσεις», κάποιων ταχυδακτυλουργών της πολιτικής «πιάτσας». Έτσι κι αλλιώς, θα πάμε νομοτελειακά σε μια παραγωγική κι ανταγωνιστική οικονομία. Είναι στο χέρι μας αν αυτή θέλουμε να δραστηριοποιείται σε μια δίκαιη και αξιοκρατική κοινωνία δυτικού τύπου ή σε μια κοινωνία τύπου Ινδίας, Βραζιλίας ή Κίνας.

Akenaton