Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης απαιτεί σθεναρή πολιτική ηγεσία

Κρυμμένη πίσω από την επισφαλή κατάσταση του ευρώ, βρίσκεται μια βαθιά πολιτική κρίση.Η πτώση του ευρώ στις παγκόσμιες αγορές σηματοδοτεί τη πιθανότητα ότι η ΕΕ ίσως και να μην επιβιώσει της κρίσης χρέους που αντιμετωπίζει.Πάντως, μέχρι στιγμής, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αρνούνται να παραδεχθούν τις ευθύνες τους για αυτό το πρόβλημα, και μοιάζουν ανήμποροι να αναλάβουν δράση για να το περιορίσουν.Οι πολιτικοί γενικά τείνουν να αποφεύγουν την ανάληψη ευθυνών. Οι αξιωματούχοι όμως της ΕΕ, ανήγαγαν τη τάση αυτή σε μορφή τέχνης.Τα προηγούμενα χρόνια, τα είχαν με τους Βρετανούς ευρώ-σκεπτικιστές. Αργότερα, στη πρώτη φάση της τρέχουσας κρίσης, τα έβαλαν με τους Γερμανούς. Κάποιοι μάλιστα άρχισαν να διαδίδουν ότι η Γερμανία μεγεθύνει επίτηδες τη κρίση, ώστε να αυξήσει την επιρροή της στην Ευρώπη.Αυτά πέρσι. Πρόσφατα, και με αφορμή τις υποβαθμίσεις της Πορτογαλίας, ξεκίνησε πυρετώδης αντιπαράθεση με τους τρεις αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης. Κατηγορούνται ότι συνωμοτούν για τη καταστροφή της Ευρώπης. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Jose Manuel Durrao Barroso έσπευσε μάλιστα να καταδικάσει τον οίκο Moody’s για τη συνεισφορά του στη κατάντια της Πορτογαλίας. Κατηγόρησε τον οίκο για μεροληψία και εικοτολογία.Την ίδια άποψη με τον Barroso έχουν και αρκετοί από την πολιτική ηγεσία της ΕΕ. Πολλοί στις Βρυξέλλες, έχουν την αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή, και πως αυτό που αποτελεί διακύβευμα είναι όχι  μόνο το ευρώ, αλλά ολόκληρη η ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας. Είναι η πρώτη φορά που επικρατούν τέτοιου είδους απόψεις. Πρόκειται για το τέλος μιας εποχής.Το τελευταίο διάστημα το ευρώ έπεσε κι άλλο, και η Ιταλία δείχνει να παίρνει το δρόμο που πρώτες χάραξαν η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Όμως το συγκλονιστικό της υπόθεσης δεν είναι η οικονομική παράλυση, αλλά η πολιτική. Συνήθως οι πολιτικοί κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Σήμερα όμως τα έχουν βάλει με τους οίκους αξιολόγησης.Η αποφυγή ανάληψης ευθυνών, συμπεριλαμβάνει και την άρνηση αποδοχής του ότι η ΕΕ δεν διαθέτει την πρέπουσα αρμοδιότητα και τη πολιτική εξουσία για να αντιμετωπίσει τη κρίση.Πρόκειται για έναν τεχνοκρατικό θεσμό, που συνήθως αντιμετωπίζει τις προκλήσεις κεκλεισμένων των θυρών. Από την αρχή της, η ΕΕ ήταν ένα ελιτίστικο διαχειριστικό έργο, που περνούσε την ατζέντα της χωρίς να υπολογίζει τις λαϊκές πιέσεις. Οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς δημόσια συζήτηση, και οι περισσότεροι νόμοι σχεδιάζονται από κλειστές ομάδες του Συμβουλίου της Ένωσης. Οι περισσότερες συνεδριάσεις του Συμβουλίου των Υπουργών γίνονται με κλειστές τις πόρτες, και η μη εκλεγμένη Κομισιόν έχει το αποκλειστικό δικαίωμα της νομοθέτησης.Οι αποφάσεις της ΕΕ παίρνονται σε απομόνωση. Εδώ και δεκαετίες, οι αξιωματούχοι της δημιουργούν όργανα και θεσμούς που να τους απομονώνουν από τη λαϊκή πίεση, και την ανάγκη ανταπόκρισης στη κοινή γνώμη. Έτσι, ένας τεράστιος αριθμός από αόρατους ιθύνοντες, καταφέρνει και αποφεύγει να αναλαμβάνει τις ευθύνες, αλλά  και να λογοδοτεί για τις συνέπειες των πράξεων του.Αυτό το καθεστώς έχει συντελέσει στην αδυναμία