Η ανανέωση δεν γίνεται με συμφωνίες κορυφής, αλλά από την κοινωνία (ή περί της ανάγκης ενός νέου αστικού πόλου)

Του Κώστα Ροδινού

Εδώ και μερικές μέρες επανήλθαν  στο προσκήνιο σενάρια διάλυσης της ΝΔ και ίδρυσης νέου κόμματος. Κατ’ αρχήν ο Πρωθυπουργός έχει ήδη ιδρύσει μια φορά κόμμα και γνωρίζει, καλύτερα παντός άλλου, ό,τι τα πράγματα δεν γίνονται, έτσι απλά! Είναι πιο σύνθετα από ένα..προσκλητήριο προσώπων.

Σενάρια από ναφθαλίνη

Δεύτερον, με  σενάρια …διάλυσης και επανίδρυσης της ΝΔ  φλερτάρτισαν σχεδόν όλοι οι, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αρχηγοί της Ν.Δ.

Ο Ράλλης ήθελε να κάνει τη ΝΔ περισσότερο …μετριοπαθή και στο τέλος ….κατάφερε να φιλοξενήσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας

Ο Αβέρωφ  μετακίνησε  τη ΝΔ ….δεξιότερα και  ύστερα άρχισε να αντιγράφει τις οργανωτικές πρακτικές του ΠΑΣΟΚ.

Ο Μητσοτάκης  μετέτρεψε  τη ΝΔ σε …νεοφιλελεύθερο κόμμα, αλλά  έβαλε στο  Επικρατείας τον Μίκη, του …ξέφυγε και εκείνη τη δήλωση για το «unfair”.

Ο Εβερτ οραματιζόταν να επαναφέρει τη ΝΔ στις  ρίζες του καραμανλισμού και έστρεψε σχεδόν το μισό κόμμα εναντίον του.

Ο Κώστας Καραμανλής υιοθέτησε την περίφημη στρατηγική του «μεσαίου χώρου», απένειμε εύσημα στην Αριστερά, ανέχθηκε τον πασοκικό κυβερνητισμό, αλλά παρ’ όλα αυτά  διέγραψε τις νεοφιλελεύθερες φωνές.

Ακόμα και ο κ.Σαμαράς, που έγινε αρχηγός  κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και με το σύνολο των βαρώνων είτε εναντίον του, είτε σε ρόλου «επιτήδειου ουδέτερου», στο τέλος επανέφερε, για τις ανάγκες των εκλογών του Ιουνίου, την κ. Μπακογιάννη.

Ποιό είναι το συμπέρασμα;

Η γοητεία της εξουσίας

Πρώτον, η ΝΔ τις τελευταίες δεκαετίες είχε τα χαρακτηριστικά   (όπως και τα άλλα κόμματα εξουσίας για να είμαστε δίκαιοι) ενός  μηχανισμού  νομής της εξουσίας. Κάθε φορά, οι  κινήσεις της ηγετικής ομάδας, στόχευαν στην  διαμόρφωση αναγκαίων συμμαχιών (ευκαιριακών ως επι το πλείστον) προκειμένου να επιτευχθεί ο βασικός στόχος, δηλαδή η κατάκτηση της εξουσίας.

Δεύτερον,  η ΝΔ  απέτυχε να δημιουργήσει ένα  σαφές πλαίσιο ιδεολογικού  και προγραμματικού λόγου. Ήταν αστικό κόμμα, αλλά ανεχόταν τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Δήλωνε φιλελεύθερη, αλλά  διόγκωνε τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Πίστευε στην αγορά, αλλά  προστάτευε συντεχνίες και οργανωμένες μειοψηφίες. Ασπαζόταν τον πατριωτισμό, αλλά υιοθέτησε την πολιτική του «δεν διεκδικούμε τίποτα». Δήλωνε φιλοδυτική, αλλά λοξοκοιτούσε και προς τη Ρωσία. Υπερασπιζόταν τους  …νοικοκυραίους, άλλα έκλεινε τα μάτια σε ολιγοπωλιακές πρακτικές του οικονομικού κατεστημένου. Ο κατάλογος  είναι μακρύς. Αυτή η πρακτική  έδινε την εντύπωση ενός κόμματος με ευκαιριακούς στόχους χωρίς όραμα για τη χώρα.

Ο φόβος  της εσωτερικής δημοκρατίας

Τρίτον, η ΝΔ διαχρονικά φοβήθηκε  τον ανοικτό- δημοκρατικό διάλογο.  Οι διαφορετικές γνώμες ήταν  απαγορευμένος καρπός. Το  imperium  του  Αρχηγού πάνω απ’ όλα.  Λες και άμα κάποιος διαφωνούσε με τον αρχηγό, εκείνος θα κινδύνευε! Επί πλέον, μετά την αποχώρηση του Ιδρυτή της και την ένταξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διαμορφώθηκε