«Γιατί ο Ομπάμα είναι ένας Μπους με πιο ανθρώπινο πρόσωπο»

Ο αντισυμβατικός σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ εξηγεί σε ένα άρθρο του στον Guardian γιατί η Αμερική έχει χάσει την ελευθερία της επιλογής και τονίζει τι πρέπει να γίνει για να υπάρξει πραγματική αλλαγή.

Πώς ο Μπαράκ Ομπάμα επανεξελέγη; Ο φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μιλνέρ πρόσφατα πρότεινε την έννοια της «σταθεροποιητικής τάξης» που δεν είναι η παλιά άρχουσα τάξη, αλλά όλοι όσοι έχουν δεσμευτεί για τη σταθερότητα και τη συνέχεια της υπάρχουσας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης – η κατηγορία

εκείνων που, ακόμη και όταν ζητούν μια αλλαγή, το κάνουν για να εξασφαλίσουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει πραγματικά. Το κλειδί για την εκλογική επιτυχία στις αναπτυγμένες χώρες σήμερα βασίζεται πάνω σε αυτή την κατηγορία. Απέχοντας πολύ από το να εκλαμβάνεται ως ένας ριζοσπαστικός μεταρρυθμιστής, ο Ομπάμα κέρδισε εξαιτίας τους και αυτός είναι ο λόγος που επανεξελέγη. Η πλειοψηφία που τον ψήφισε δεν ήθελε τις ριζικές αλλαγές που υποστήριζε η Ρεπουμπλικανική αγορά και οι θρησκευτικοί φονταμενταλιστές.

Μακροπρόθεσμα, όμως, είναι αυτό αρκετό; Στις Σημειώσεις για Έναν Ορισμό του πολιτισμού, ο σπουδαίος βρετανός συντηρητικός ΤΑ Έλιοτ παρατήρησε ότι υπάρχουν στιγμές όταν η μόνη επιλογή είναι μεταξύ αιρέσεως και μη-πίστης, όταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσεις ζωντανή μια θρησκεία είναι να εκτελέσεις μια θρησκευτική διάσπαση από το πτώμα της. Κάτι σαν αυτό χρειάζεται για να ξεφύγουμε από την εξουθενωτική κρίση των δυτικών κοινωνιών – εδώ ο Ομπάμα προφανώς δεν είχε παραδώσει. Πολλοί απογοητευμένοι από την προεδρία του εναντιώθηκαν ακριβώς στο γεγονός ότι ο πυρήνας της πολυδιαφημισμένης «ελπίδας» του αποδείχθηκε ότι είναι πως το σύστημα μπορεί να επιβιώσει με κάποιες μικρές αλλαγές.

Θα πρέπει, λοιπόν, να ξεγράψουμε τον Ομπάμα; Είναι ο ίδιος τίποτα περισσότερο από ό, τι ο Μπους με ανθρώπινο πρόσωπο; Υπάρχουν σημάδια που δείχνουν πέρα από αυτό το απαισιόδοξο όραμα. Παρά το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις του στην υγειονομική περίθαλψη είχαν τόσους συμβιβασμούς που κατέληξαν σχεδόν στο τίποτα, η συζήτηση που ξεκίνησε είχε τεράστια σημασία. Μια μεγάλη τέχνη της πολιτικής είναι να επιμένει σε ένα συγκεκριμένο αίτημα ότι, ενώ είναι ρεαλιστικό εφικτό και νόμιμο, διαταράσσει τον πυρήνα της ηγεμονικής ιδεολογίας. Οι μεταρρυθμίσεις της υγειονομικής περίθαλψης ήταν ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή – πώς αλλιώς να εξηγήσεις τον πανικό και την οργή ​​που προκάλεσε στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων; Άγγιξαν ένα νεύρο στον πυρήνα τους ιδεολογικού οικοδομήματος Αμερικής: την ελευθερία της επιλογής.

Οι μεταρρυθμίσεις της υγειονομικής περίθαλψης του Ομπάμα παραδώσαν αποτελεσματικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από την αμφίβολη «ελευθερία» στο να ανησυχούν για το ποιος θα καλύψει τις ασθένειές τους. Όταν οι άνθρωποι είσαι σε θέση να λαμβάνουν την υγειονομική περίθαλψη ως δεδομένη, να βασίζονται σε αυτή όπως βασίζονται στο νερό ή το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς να ανησυχούν για την επιλογή του προμηθευτή, σημαίνει ότι κερδίζουν απλά περισσότερο χρόνο και ενέργεια για