Για ΤΟ νέο «κούρεμα»,το «οικονομικό ΝΑΤΟ» και τας …πρεσβείας του ΓΑΠ του Μεγαλοπρεπούς…

Οι συντριπτικά περισσότεροι συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι όταν τελειώσει η ιστορία με τις γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2013, πιθανώτατα θα προκύψει ένα μείζον κούρεμα του χρέους της Ελλάδας, δίνοντας μια πραγματική λύση και διέξοδο στους στρωματείς των κρίσεών της. Διότι αλλιώς «δεν βγαίνει», και η Καγκελάριος

Κάπως λιγώτεροι διαπιστώνουν και τα «ψιλά γράμματα», ειδικά τώρα που οι ΗΠΑ πέτυχαν «κάπως» στις εξετάσεις του fiscal cliff: ότι αυτό το «κούρεμα» θα έρθει με υπερατλαντική ντιρεκτίβα και ισχύ για όλον τον ευρωπαϊκό νότο. Την παρέμβαση αυτήν την προανείγγειλε ήδη ο Πωλ Γκλάστρις, τονίζοντας μάλιστα τον χαρακτήρα της ως πίεσης/νουθεσίας της αμερικανικής Προεδρίας αυτοπροσώπως: «ο πρόεδρος Ομπάμα θα προσπαθήσει περισσότερο συστηματικά να πείσει τη Γερμανία ότι η σωστή αντιμετώπιση μιας κρίσης χρέους είναι η διαγραφή χρέους».

Όχι όμως μόνον στα πλαίσια μιας «λύσης για την Ευρώπη», αλλά στα πλαίσια της δόμησης ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ» όπως μας ενημερώνει ο David Ignatius της Washington Post. Με ένα «φθηνότερο ευρώ» και μια περισσότερο σαφή «συγκυβέρνηση ΗΠΑ-Γερμανίας» στην Ευρώπη, όπως έχει αναλυθεί.

Μια λοιπόν που είναι και η «εποχή του Καζαμία», ας γίνουμε μάντεις όχι μόνο καλών αλλά και κακών… Καλό και άξιο το κούρεμα. Αλλά μπορεί να έχει και δράκο η ιστορία…

Αν όλα αυτά προσφερθούν με την μορφή της υπερατλαντικής ελεημοσύνης, καθώς και το ενδεχόμενο μακροπρόθεσμο comeback ΓΑΠ ως ηγέτη πάντων και πασών, ο οποίος επιτυγχάνει ταυτοχρόνως να κρύβεται και να αποκαλύπτεται εν δόξη στις ιδιότητες του «διδάσκοντος στο Harvard» και του «συμβούλου του Obama», καθιστούν το ερώτημα αν ο Παπανδρέου θα αντιμετωπίσει ποτέ την Δικαιοσύνη ή όχι (για λόγους γνωστούς και χιλιοειπωμένους) ερώτημα με ιστορικές προεκτάσεις και διακυβεύματα.

Η άποψη ότι θα επιχειρηθεί «οικονομικό ΝΑΤΟ» χωρίς την προσπάθεια τουλάχιστον να διοικεί τότε ή κατόπιν την Ελλάδα μια ηγεσία απολύτως ελεγχόμενη χωρίς καθόλου «απρόβλεπτο» παράγοντα είναι, απλώς, αφελής. Αν και εφ’ όσον έρθει εκείνη η ώρα του λογαριασμού, ο ΓΑΠ θα είναι «αξιοποιήσιμος» ή εκ των πραγμάτων όχι;

Εκτιμούμε ότι η πιθανότητα αθώωσης του Παπανδρέου από μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη για τις κατηγορίες που έχουν πλειστάκις διατυπωθεί προσεγγίζει το μηδέν, αν της δοθεί η δυνατότητα: δεν αναφερόμαστε μόνον στις ευθύνες για τον μη δανεισμό όταν δεν υπήρχε ακόμα κρίση δανεισμού, ούτε μόνον στις… εξαιρετικά πρώιμες συνομιλίες του με τον Στρως Καν και το ΔΝΤ ενώ εψεύδετο σκαιώς στον ελληνικό λαό, αλλά και σε κάτι οικογενειακά CDS στο Λονδίνο και άλλα τινά.

Μην ξεχνάμε ότι «αν αγγίξει κανείς τον Γιώργο θα γίνει μακελειό»: είναι λάθος εκτίμηση ότι αυτός ο χρησμός αφορούσε τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ . Διότι ο τρόπος για την μεταβολή μεσοπρόθεσμων ευρωατλαντικών δωρημάτων στην Ελλάδα σε εισιτήριο για ακραίο ετεροπροσδιορισμό και μόνιμη πολιτική δουλεία της χώρας είναι, προσωποπαγώς, η ανταλλαγή τους με την επανενθρόνιση του ΓΑΠ σε έναν ορίζοντα ολίγων ετών (αδύνατον να βρεθεί βολικώτερος, ειδικά δε όταν ο Σαμαράς προειδοποιεί για την μελλοντική στάση του), ως «πρωτομάρτυρα της κρίσης» με «διεθνές προφίλ, συμμαχίες και εμπειρία» που «τα έλεγε» και «θυσιάστηκε νωρίς».

Σε αυτά τα πλαίσια, τα βοώντα αιτήματα στον Πρωθυπουργό για δημιουργία νέας πολιτικής τάξης και κατάστασης στην Ελλάδα με ρήξη των ουσιαστικών και συμβολικών δεσμών με το παλιό, για δυναμική πολυγαμική εξωτερική πολιτική με την Ελλάδα στην θέση του ισότιμου εταίρου με αξιώσεις, για εκπυρσοκρότηση απόδοσης Δικαιοσύνης χωρίς ασυλίες κάθε είδους από την ανεξάρτητη δικαστική εξουσία και αναγέννηση της πατρίδας πάνω σε άλλες νοοτροπίες αποκτούν τελείως διαφορετικές διαστάσεις από την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος ή την έκβαση των επομένων εκλογών.

Υπήρξαν προσφάτως και άλλοι Πρωθυπουργοί ιστορικής εύνοιας: ο ένας κλώτσησε λόγω ραθυμίας μια ευκαιρία επανίδρυσης του κράτους που θα τον κατέγραφε αγλαώς στην Ιστορία, και ο άλλος ασχολήθηκε τόσο πολύ με τα διεθνή και ευρωπαϊκά που άφησε την χώρα άντρο της πιο εξωνημένης παρακμής και διαφθοράς. Ας μην τριτώσει το κακό, διότι αν έχουν στάλα ρεαλισμού τα παραπάνω κασσανδρολογήματα (υπενθυμίζουμε ότι η Κασσάνδρα… είχε δίκιο), η τρίτη θά’ναι η φαρμακερή…

Σωτήρης Μητραλέξης