Γερμανία – Κίνα – Ελλάδα: Η «διπλωματία των panda» και τα ανθρώπινα δικαιώματα

Της σύγκρουσης ΗΠΑ – Γερμανίας που ξεκίνησε το Μάϊο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και συνεχίστηκε στη Σύνοδο του G7, ως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσει νέος γύρος αντιπαραθέσεων στη Σύνοδο του G20, στο Αμβούργο. Ο γερμανικός Τύπος, μάλιστα, περιγράφοντας το κλίμα που υπάρχει εντός και εκτός, γράφει: «καλώς ήλθατε στην κόλαση». Πόσο μάλλον, που στο Αμβούργο αναμένονται μεγάλες κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης.

Πριν την έναρξή της (7 – 8 Ιουλίου οι εργασίες της Συνόδου), η Γερμανίδα

Καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, και ο Κινέζος πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, συναντήθηκαν στο Βερολίνο, στέλνοντας, όπως γράφει ο γερμανικός Τύπος, μήνυμα ότι οι τριβές που έχουν -για διαφορετικούς λόγους- Γερμανία και Κίνα, με την κυβέρνηση Τραμπ, οδηγούν πιο κοντά τις δύο χώρες. Ο Κινέζος πρόεδρος, σε μια κίνηση διπλωματικής αβροφροσύνης, χάρισε στον ζωολογικό κήπο του Βερολίνου ένα ζευγάρι panda, κάτι που χαρακτηρίστηκε ως «διπλωματία των panda». O Σι Τζινπίνγκ, πάντως, πέταξε τη «μπηχτή» του στη Μέρκελ, τασσόμενος υπέρ μιας «ενωμένης, σταθερής, ευημερούσας, και ανοιχτής ΕΕ». Ειδικά, η αναφορά του Κινέζου προέδρου περί «ανοιχτής ΕΕ» ερμηνεύτηκε ως έμμεση απάντηση στις κινήσεις Μέρκελ – Μακρόν για προστασία των στρατηγικού χαρακτήρα ευρωπαϊκών επιχειρήσεων από κινεζικές εξαγορές.

«Μονοπώλιο ευαισθησίας»

Μερικές ημέρες πριν, η κ.Μέρκελ είχε τραβήξει το αυτί στην Αθήνα. Ειδικότερα, αναφερόμενη στο βέτο που έθεσε η Ελλάδα σε μια κοινή ευρωπαϊκή θέση στον ΟΗΕ, με την οποία θα καταδικαζόταν η Κίνα για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εμμέσως πλην σαφώς, κατά τα γερμανικά ΜΜΕ προειδοποίησε την Ελλάδα για τη στάση απέναντι στην Κίνα, εξέφρασε τον προβληματισμό της για πιέσεις που μπορεί να ασκήσει το Πεκίνο σε οικονομικά αδύναμες χώρες, και τόνισε ότι η ΕΕ πρέπει να συνομιλεί με το Πεκίνο ως ένα ενιαίο μπλοκ, και όχι κάθε μια χώρα ξεχωριστά. Να σημειωθεί πως είναι κοινή πεποίθηση ότι το Πεκίνο «ξεμοναχιάζει» μια προς μια χώρες της ΕΕ και κλείνει ξεχωριστές συμφωνίες και ντηλ μαζί τους, παραμερίζοντας τα κέντρα λήψης οικονομικών αποφάσεων σε Βερολίνο και Βρυξέλλες. Όλα αυτά, βέβαια, τη στιγμή που η Γερμανία, όπως εξάλλου παραδέχτηκε και η κ.Μέρκελ, είναι, μεταξύ των χωρών – μελών της ΕΕ, ο Νο1 επενδυτής και πωλητής προϊόντων στην Κίνα. Και, όπως αναμενόταν, η Καγκελάριος δεν θα μπορούσε να παραλείψει να πει ότι η Κίνα θα πρέπει να ανοίξει περισσότερο την αγορά της σε ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ενώ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να απαγορευτούν ή να περιοριστούν οι ξένες επενδύσεις σε ορισμένους κλάδους που κρίνονται στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια και το μέλλον της ΕΕ.

Προ εβδομάδων, είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις του εκπροσώπου της Καγκελαρίας, ο οποίος «κάρφωνε» την Ελλάδα για τη στάση της. Θεωρείται βέβαιον, επίσης, ότι την Αθήνα «έβγαλε στα μανταλάκια», μέσω διαρροών της σε μεγάλα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και ΜΜΕ το ίδιο το Βερολίνο. Είναι εμφανές ότι πίσω από το «μονοπώλιο της ευαισθησίας» που διεκδικεί η Γερμανία στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βρίσκονται τα μεγάλα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα. Το Βερολίνο, στην πραγματικότητα, τα θέλει μονά – ζυγά δικά του. Όσο, βέβαια, οι Κινέζοι αγόραζαν μαζικά τα γερμανικά προϊόντα, όλα έβαιναν καλώς και δεν υπήρχε θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα, όμως, που η Κίνα, όχι μόνον μειώνει τις αγορές της, αλλά αντίθετα «εισβάλλει» στην Ευρώπη, μέσα από τις ρωγμές που προκάλεσε ο ίδιος ο γερμανικός «οικονομικός εθνικισμός», και έρχεται να αγοράσει μεγάλες εταιρείες, αλλά και να πουλήσει τα δικά της προϊόντα, το Πεκίνο είναι «κακό»!

Οι Κινέζοι δεν έχουν «εισβάλλει» μόνον στην Ελλάδα και σε γειτονικά βαλκανικά κράτη, αλλά σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας). Εκεί, δηλαδή, που είναι πιο έντονη η οικονομική κρίση, και η Γερμανία λέει «δεν με νοιάζει τι θα κάνετε, πουλήστε τα χρυσαφικά σας για να μου πληρώσετε τα χρέη σας». Ταυτόχρονα, οι Κινέζοι πιέζουν για σημαντικούς επιχειρηματικούς κλάδους σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ, και, βέβαια, εντός της Γερμανίας. Τα προβλήματα του ανταγωνισμού των Γερμανών με τους Κινέζους, είναι τόσο μεγάλα, που ακόμη και στις πρόσφατες επισκέψεις που έκανε η κ.Μέρκελ στην Αργεντινή και το Μεξικό, το κύριο μέλημά της ήταν να πουλήσει γερμανικά προϊόντα και να κλείσει –λέει- εκεί τον δρόμο στους Κινέζους. Ως εκ τούτου, οι επιλεκτικές ευαισθησίες του Βερολίνου, είναι εκ του πονηρού. Είναι ολοφάνερο ότι η Γερμανία ακολουθεί πολιτική δυο μέτρων και δυο σταθμών. Με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των στενών συμφερόντων της και, όχι, όπως διατείνεται, της Ευρώπης.

Ενέργεια: Αμερικανικός κορσές

Πάντως, το Βερολίνο δεν δείχνει να έχει τις ίδιες «ευαισθησίες» απέναντι στη Ρωσία. Αντίθετα, όταν πρόσφατα ανακοίνωσε η Ουάσιγκτον νέο γύρο κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, εξαπέλυσε έναν αντιαμερικανικό φιλιππικό, τον οποίο θα ζήλευε ακόμα και το ΚΚΕ. Μάλιστα, σε συνάντησή του με τον αυστριακό Καγκελάριο, προ εβδομάδων, ο κ.Γκάμπριελ εξαπέλυσε μύδρους κατά της αμερικανικής ενεργειακής πολιτικής, η οποία, με το επιχείρημα, ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να μην εξαρτάται από το ρωσικό φυσικό αέριο, θέλει να βάλει φρένο στην κατασκευή του νέου υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου στη Βαλτική, North Stream 2. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών υποστήριξε –και με το δίκιο του- ότι, στην πραγματικότητα, στόχος των ΗΠΑ δεν είναι απλά να εμποδίσουν τους Ρώσους, αλλά κυρίως να πουλήσουν το δικό τους υγροποιημένο αέριο στην Ευρώπη.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η ουσία της κόντρας ΗΠΑ – Γερμανίας, η οποία το επόμενο διάστημα αναμένεται να κλιμακωθεί σοβαρά. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ήδη εδώ και ένα μήνα έχουν κληθεί από την Ουάσιγκτον όλες οι πρεσβείες των κρατών – μελών της ΕΕ (και βέβαια, της Γερμανίας) όπου τους επιδίδεται νότα, σύμφωνα με την οποία ο North Stream 2, αλλά και ο Turkish Stream 2 (υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα, από Ρωσία σε Τουρκία, και από εκεί, μέσω Ελλάδας ή Βουλγαρίας, στην Ευρώπη) θεωρούνται «στρατηγική απειλή» (!) για τη Δύση και πρέπει οπωσδήποτε να μπλοκαριστούν. Να σημειωθεί πως πρόσφατα, στο περιθώριο του Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, υπογράφτηκε μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ ΔΕΠΑ, ρωσικής Gazprom, και της ιταλικής Edisson, ουσιαστικά για την περαιτέρω προώθηση του Turkish Stream.

Η ουσία είναι ότι πολλές χώρες της ΕΕ που είναι προσδεμένες στο αμερικανικό άρμα, ήδη αντιδρούν στα σχέδια Βερολίνου – Μόσχας για τον North Stream 2. Για γεωπολιτικούς λόγους, επειδή θεωρούν ότι, έτσι, οι Ρώσοι θα ισοπεδώσουν οικονομικά την Ουκρανία, η οποία είναι ο βασικός διαμετακομιστικός δρόμος των ενεργειακών πόρων τους προς την Ευρώπη. Για οικονομικούς λόγους, επειδή θεωρούν ότι, έτσι, η Γερμανία θα μετατραπεί, εκτός των άλλων, και σε «ενεργειακό νταβατζή» της δυτικής Ευρώπης. Άραγε, τι θα κάνει τώρα η Γερμανία, εάν εντός της ΕΕ, κάποιοι «κακοί» εταίροι -όπως άλλωστε έκανε και η Ελλάδα με το βέτο για Κίνα- θελήσουν να της μπλοκάρουν αυτό το φιλόδοξο ενεργειακό σχέδιό της; Με την ευκαιρία, ποια στάση θα κρατήσει η Αθήνα σε αυτές τις απαιτήσεις των ΗΠΑ;

Να σημειωθεί ότι η κ.Μέρκελ -ίσως ο πλέον καιροσκόπος πολιτικός στην Ευρώπη- αν και αρχικώς στην πολιτική σταδιοδρομία της, ήταν υπέρ της πυρηνικής ενέργειας, στη συνέχεια, με απίστευτη ευκολία, ως γνήσιος «πολιτικός χαμαιλέων», άλλαξε θέση, έγινε «Πράσινη», και ετάχθη υπέρ της κατάργησής της, και της κυριαρχίας του φυσικού αερίου και τον εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Η Γερμανία, λοιπόν, έχει επενδύσει στρατηγικά στο ρωσικό φυσικό αέριο, και, εάν περάσει η αμερικανική γραμμή, αυτό ισοδυναμεί με οικονομικό χαρακίρι της. Βέβαια, το σοβαρότερο πλήγμα θα δεχτούν οι Ρώσοι, αλλά και το κόστος για τη Γερμανία θα είναι δυσβάστακτο.

Στο περιθώριο του Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, υπογράφτηκε και ένα ακόμη μνημόνιο. Μεταξύ της Gazprom και της αυστριακής, OMV. Η συμφωνία αυτή ερμηνεύθηκε από μερίδα ξένων ΜΜΕ ως αναβίωση του σχεδίου South Stream (υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου προς Βουλγαρία, Ελλάδα, για την Ευρώπη). Ωστόσο, το μόνο σχέδιο που τρέχει, είναι ο Turkish Stream, τον οποίον πρόσφατα διαφήμισαν Πούτιν – Ερντογάν. Από την Τουρκία, κανονικά θα πρέπει να περάσει είτε από την Ελλάδα, είτε από τη Βουλγαρία. Η τελευταία, πάντως, φαίνεται να προκρίνεται, αν ληφθούν υπόψιν δημοσιεύματα του τελευταίου διαστήματος. Η συμφωνία Gazprom και OMV, ωστόσο, είχε και κάποιες άλλες ενδιαφέρουσες παραμέτρους. Όπως, για παράδειγμα, την από κοινού δραστηριοποίησή τους σε κοιτάσματα του Ιράν, δεδομένου μάλιστα ότι η αυστριακή εταιρεία έχει μεγάλη εμπειρία σε αυτή τη χώρα (παρά τις κυρώσεις), στα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου στη βορειοδυτική Σιβηρία που θεωρούνται τα δεύτερα μεγαλύτερα στον κόσμο, μετά του Κατάρ, αλλά και στη Νορβηγία, όπου η Gazprom κατέχει άνω του 38% στη θυγατρική της αυστριακής εταιρείας, OMV Norge.

Οι αντιμπεριαλιστικές φωνές Γερμανίας – Αυστρίας είναι απολύτως δικαιολογημένες, εάν κριθούν με γνώμονα τα στενά οικονομικά συμφέροντα των δυο χωρών. Βέβαια, από το σημείο να εξυπηρετεί μια κυβέρνηση τα εθνικά συμφέροντα της χώρας της, μέχρι να τραβάει καρπαζιά ο ισχυρότερος Γερμανός στον ασθενέστερο Έλληνα, επειδή ο δεύτερος έκλεισε ντηλ με τον Κινέζο, η απόσταση είναι τεράστια. Αν, λοιπόν, θέλει η ΕΕ, η Γερμανία και όποια άλλη μεγάλη χώρα, να τηρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα ή σε όποια άλλη περιοχή του πλανήτη, ας επιδεικνύουν συνέπεια στις ευρωπαϊκές, δημοκρατικές αρχές, και όχι ala carte «ευαισθησίες». Πόσο μάλλον, όταν άπαντες γνωρίζουν ότι, τόσο στην Κίνα όσο και σε πολλές άλλες χώρες, υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εάν θέλουν να είναι συνεπείς, όπως ισχυρίζονται, ας πάρουν πίσω όλες τους τις επενδύσεις από την Κίνα, κι ας της κλείσουν τις πόρτες σε όλη την Ευρώπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι ξεδιάντροπη υποκρισία. Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, το ερχόμενο διάστημα αναμένεται να κλιμακωθούν οι επιθέσεις τόσο προς την Ελλάδα, όσο και προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες του Νότου. Και η εισβολή των Κινέζων στην Ευρώπη αποδεικνύει πόσο πολυδιασπασμένη είναι η ΕΕ, πόσο δεν μπορεί να διαμορφώσει μια ενιαία γραμμή και σε αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα, και τέλος πόσο τα εθνικά συμφέροντα μεγάλων κρατών υπερισχύουν του «ευρωπαϊκού» συμφέροντος.

Διαβάστε περισσότερα