Εθνικός διχασμός και Ευρωπαϊκός προσανατολισμός

O Ηλίας Βενέζης σε ένα από τα θαυμάσια βιβλία του το νούμερο 31328, γράφει για την Μικρασιατική καταστροφή ότι «τον Οκτώβριο του 1922 το λιμάνι της Σμύρνης το πρωΐ σε μια μουχλιασμένη ατμόσφαιρα, που απέπνεε όλεθρο, γέμισε με πλοία, που έφεραν πάνω τους παντιέρες Αμερικάνικες και Τούρκικες».

Ο ηγεμονισμός των Μεγάλων Δυνάμεων, που καταδυναστεύουν τους μικρούς και αδύναμους λαούς, που γίνονται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης των οικονομικά ισχυρών, για να ζουν καλά από την εκμετάλλευση των φτωχών, οι λαοί των ισχυρών κρατών.

Η Ελλάδα

ατύχησε να περιβάλλεται ιστορικά από βαρβάρους και να είναι σε Τουρκικό ζυγό τετρακόσια χρόνια, μιας σκλαβιάς που ιστορικά την οπισθοδρόμησε και αποτέλεσε την κακοδαιμονία της, για όσα ιστορικά της συνέβησαν, συμπεριλαμβανομένων και των ιστορικών της τραγωδιών.

Το Ελληνορωμαϊκό πνεύμα μεταλαμπαδεύτηκε όμως στην Ευρώπη και οι κοινωνίες τους οργανώθηκαν σε σχέση ισότητας και ισονομίας και δημιούργησαν κοινωνική συνοχή, πρόοδο και πολιτισμό.

Ένας πολιτισμός αξιοζήλευτος με κοινωνική πρόνοια και με ανθρωποκεντρικό σύστημα οργάνωσης των κοινωνιών, αναγορεύοντας τον άνθρωπο και την διατήρηση της αξίας της ζωής του και της προσωπικότητάς του ως ύπατο αξίωμα.

Οι Έλληνες, έμποροι και διανοούμενοι που ταξίδευσαν στην Ευρώπη, δέχθηκαν τις ευεργετικές επιδράσεις των πολιτισμών των Ευρωπαίων, αλλά δεν μπορούσαν να τον διοχετεύσουν στους Έλληνες, που ζώντας σε Τουρκικό ζυγό, αποκομμένοι και πάμπτωχοι, επιβίωναν μόνο με την διατήρηση της θρησκείας τους και της εθνικής τους συνείδησης.

Οι σειρήνες της διχόνοιας είχαν βρει πρόσφορο έδαφος και είχαν αναπτυχθεί μεταξύ των Ελλήνων και πριν την απελευθέρωση. Αυτό το Εθνικό σαράκι, που κατατρώει την δυναμική για συνεργασία και συνύπαρξη των Ελλήνων, αιτία όλων των δεινών που επακολούθησαν.

Μετά την απελευθέρωση η Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και η Ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση ήταν μονόδρομος. Γιατί μόνο οι Ευρωπαίοι μας στήριξαν στις δύσκολες Εθνικές στιγμές και έδωσαν αξία στον πολιτισμό μας, που τον ανήγαγαν απαρασάλευτα και σε δικό τους πολιτισμό και αξία του σύγχρονου πολιτισμού τους.

Οι Έλληνες όμως ιστορικά με διχαστικές, διαχωριστικές γραμμές, ποτέ δεν ομονόησαν για το κοινό καλό. Και ας ονόμασαν, κατ’ ευφημισμό, την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσάς τους, Ομόνοια. Με αποτέλεσμα να γίνονται στην ιστορική πορεία του Έθνους εύκολα θύματα των όσων επιβουλεύονταν την ανεξαρτησία, την εδαφική κυριότητα και την πολιτική επιβίωση της χώρας.

Πράγμα που συνεχίζεται και σήμερα υπόκωφα ως μεταφερόμενος και υπολανθάνων Εθνικός διχασμός. Ο Έλληνας δεν τοποθέτησε ποτέ τον εαυτό του όπως όφειλε, σε σχέση ισότητας και ισονομίας του απέναντι στον Συνέλληνα, αυτοπεριορίζοντας ως ελάχιστη κοινή αποδοχή των άλλων, τον άκρατο ατομικό εγωϊσμό του και την άμετρη φιλοδοξία και ματαιοδοξία του. Και έτσι δεν δημιούργησε ποτέ συνεκτική κοινωνική δομή και πολιτισμό. Πολιτισμένα είναι τα κράτη όταν οι κοινωνίες τους ομονοούν και ευημερούν.

Στην Ελλάδα οι πολιτικοί, όταν βρίσκονται στην εξουσία και αισθάνονται ισχυροί, δημιουργούν οι ίδιοι τον διαχωρισμό των Ελλήνων, σαν μια μορφή ιστορικής ασυνέπειας στο πέρασμα των αιώνων, που μας καταδιώκει και όταν προετοιμάζουν από τα λάθη τους μια επερχόμενη Εθνική τραγωδία, απαιτούν από τους Έλληνες ομοψυχία, που οι ίδιοι είχαν ήδη δεινά τορπιλίσει.

Στην Βαβυλωνία και την πανσπερμία των πολιτικών απόψεων και των πολιτικών μεθόδων και επιλογών εξόδου από την διαρκή κρίση της χώρας, ο πολιτικός κόσμος και οι πολιτικοί δείχνουν να μην κατανοούν το πρόβλημα και ότι ο δρόμος για την πρόοδο, είναι μόνο μέσα από την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της χώρας μας. Ακολουθώντας τακτικές απρόσφορες για αναπτυξιακή πορεία, σε ένα ατέλειωτο κυκεώνα και συνονθύλευμα ανόμοιων πραγμάτων, που δύσκολα οργανώνονται σε σύνολο, κάνοντας ακόμη πιο περίπλοκη μια κατάσταση, που καθημερινά επιδεινώνεται χωρίς ελπίδα για το μέλλον της χώρας μας και των παιδιών μας.

Διαβάστε περισσότερα