Επανατοποθέτηση του ζητήματος της Επαναδιαπραγμάτευσης σε νέες βάσεις

(Μην αφήνετε την Ελλάδα στον προθάλαμο)

Το πιο επικίνδυνο σημείο όλης της πρόσφατης περιόδου αλλά και της τρέχουσας είναι ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως “ειδικής περίπτωσης”. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός πρακτικά θέτει τη χώρα σε κάποιον “προθάλαμο”. Και τη θέτει μόνη, χωρίς “συμμάχους” ή “ομοιοπαθούντες”.

Και όσο βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο προθάλαμο, η πιθανότητα να “αφεθούμε” αυξάνει ή να το θέσω διαφορετικά, οι πιθανότητες να μη μετέχουμε των

λύσεων – ή όλων των λύσεων – που σταδιακά θα σχεδιάζονται στην Ευρώπη, αυξάνουν.

Αυτόν τον χαρακτηρισμό προσπάθησαν επανειλημμένα να μας τον προσδώσουν συγκεκριμένοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι την τελευταία διετία. Και κατά τη διαμόρφωση των πρώτων μηχανισμών στήριξης και κατά τη διαδικασία της ανταλλαγής των ομολόγων και σε πολλές άλλες στιγμές. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των στιγμών ήταν ότι – εκείνη τη δεδομένη στιγμή – οι συγκεκριμένοι ευρωπαίοι ήθελαν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους από κάποιο κίνδυνο που κατ’ αυτούς “έσερνε” η Ελλάδα. Και αυτή η τακτική, γιατί για προσχεδιασμένη τακτική πρόκειται, έθετε την Ελλάδα πιο μακριά από έναν κεντρικότερο σχεδιασμό. Άφηνε την Ελλάδα στον δικό της δρόμο.

Σε αυτή την πορεία δυστυχώς για τη χώρα, οι προηγούμενες κυβερνήσεις παρέδωσαν όλα τα εθνικά επιχειρήματα στους εταίρους μας.

Χωρίς να έχουν διαπραγματευτεί μία ξεκάθαρη διαδικασία σχεδιασμού πολιτικών που θα έδινε το δικαίωμα στην Ελλάδα να στηρίξει νομικά ότι «η συνταγή απέτυχε», χωρίς να έχουν αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ της ευθύνης συγγραφής ενός προγράμματος και εκείνης της εφαρμογής των μέτρων που περιλαμβάνει το πρόγραμμα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι για κάθε περίπτωση ευθύνης υπάρχει αναγκαστικά και αντίστοιχη επίπτωση υπέρ ή κατά του προσώπου που τη φέρει, χωρίς να γνωρίζουν ότι σε κάθε παρόμοια δανειακή σύμβαση υπάρχουν μηχανισμοί προστασίας από εξωγενείς παράγοντες, απρόβλεπτες καταστάσεις και γεγονότα ανωτέρας βίας…. χωρίς, χωρίς, χωρίς…

Και το σημαντικότερο χωρίς να καταλαβαίνουν τον ασφυκτικό βρόγχο της μικρής περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής με την ταυτόχρονη υποχρέωση της Ελλάδας να καλύπτει – μόνη της – όλα και όσα χρηματοδοτικά κενά θα εμφανίζονταν από την αρχή ενός υπο-χρηματοδοτημένου προγράμματος, έως το – αδύνατο να προσδιοριστεί – τέλος του, οι προηγούμενοι έθεσαν τη χώρα και όλους εμάς σε μία φάκα. Από την οποία δεν βγαίνει κανείς εύκολα, καθώς κάθε μέτρο που μπορεί να σε απελευθερώσει αναζητά ένα αντίστροφο ισοδύναμο (για να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό που δημιουργεί το πρώτο) που σε κλείνει πάλι μέσα. Όλα αυτά αποτελούν πεδία μίας φρέσκιας συζήτησης και επανατοποθέτησης του ελληνικού προγράμματος. Αυτού που ονομάζουμε επαναδιαπραγμάτευση.

Όμως κατά την τελευταία σύνοδο Κορυφής έγινε κάτι επικίνδυνο. Ο χαρακτηρισμός της «ειδικής περίπτωσης» πήρε σάρκα και οστά. Δημιουργήθηκε η νέα άμεση όδευση ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών που δεν φορτώνει στο Κράτος – του οποίου οι τράπεζες έχουν το πρόβλημα – ως δημόσιο χρέος το ποσό