Εμείς παραμένουμε αμαρτωλοί…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Κάθε μάχη τελικά δεν είναι με τον Χ αντίπαλο. Είναι πρωτίστως με τον εαυτό σου. Ο καθένας από μας έχει μέσα του και φως και σκοτάδι. Στα δύσκολα αναμετριούνται κυρίως οι αρετές σου με τις αδυναμίες σου κι όχι απλά οι δυνάμεις σου με αυτές του εχθρού.

Ο Αντώνης Σαμαράς δίνει την μάχη της ζωής μας αλλά και τη μάχη της ζωής του. Διεκδικεί την θέση του στην Ιστορία. Θα κριθεί για το αν νίκησε την απειλή της κατάρρευσης, αν ανόρθωσε

το ηθικό του Λαού, την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ της χώρας, αν έδιωξε τους κατσαπλιάδες εισβολείς. Θα κριθεί αν επανελλήνισε την Παιδεία, αν περιέστειλε την οικογενειοκρατία. Αν έφερε Νέμεση για το Έγκλημα. Διεκδικεί για την πρωθυπουργία του και την υστεροφημία του ένα κεφάλαιο κι όχι μια υποσημείωση. Θα είναι η αιώνια απόδειξη του πόση Ελλάδα έχει μέσα του.

Γιατί η Ιστορία είναι αμείλικτη. Κάνει ψυχρό ταμείο, στο οποίο οι προθέσεις δεν αθροίζονται.

Όλα αυτά θέλουν χρόνο. Με όλες όμως τις αδυναμίες αλλά και τις βλαπτικές συμπεριφορές από απολιθωμένους «Γκρούεζες», είναι πια φανερός ο δικός του άλλος τρόπος. Άλλη περπατησιά. Και μην έχετε ψευδαισθήσεις. Είναι μοναχικός αγώνας.

Το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα περιφερόταν τις ρούγες της Ευρώπης και των ΗΠΑ καθυβρίζοντας τον Λαό και την Πατρίδα. Συκοφάντης, τσιλιαδόρος του ΔΝΤ, βαλσαμωμένο πολιτικά ορθό «αμερικανάκι» του 1970. Demolition man.

Σας αρέσει, δεν σας αρέσει το τι είναι, ο Σαμαράς δεν πήγε στην Μέρκελ για να μπινελικώσει τους ίδιους τους συμπατριώτες του. Το ένστικτο μου λέει, πως θα μάθουμε σε όλη τους την έκταση τα όποια θετικά αποτελέσματα του ταξιδιού μετά τις γερμανικές εκλογές…

Πάντως δεν πήγε ως επαρχιώτης νότιος με τρύπιο παντελόνι κι απλωμένο χέρι να πάρει απλώς το χαρτάκι με τις ξενόγλωσσες οδηγίες, όπως έκανε ο αφασικός ποδηλάτης, ο υπουργός του με τη σάκα και τους μαρκαδόρους και ο ζαλισμένος εταίρος μας, τέως αντιπρόεδρας. Ούτε πήγε ως ντεμέκ Τσάβες χωρίς πετρέλαιο και με άγνοια κινδύνου, για να πουλήσει ψευτοτσαμπουκά, που θα εκτιμούσαν μόνο ο Ρούντι, η …Ξανθούλα Καρανίκα και οι κλεφτοκοτάδες «αστοί» νταβατζήδες μας, που περιμένουν την δραχμή μετά Βαΐων και κλάδων. Είναι σοβαρή κι υπεύθυνη δουλειά το γκουβέρνο. Δεν είναι μόνο κόκκινα χαλιά, δείπνα και ιδεολογικοπολιτική ζύμωση με τον Χρύσανθο, ούτε επαναστατικές ασκήσεις άνευ στρατεύματος στην αμμοδόχο της Ρένας του Άκη. Της Χίλαρυ του φτωχού, ντε.

Και πείτε μου, ρε αδέρφια, όσο ανυπόμονοι, τσαντισμένοι ή καχύποπτοι και να είσαστε. Αυτή η εικόνα που είδατε δεν σας έκανε ένα κλικ στην καρδιά αλλά και στη λογική σας; Ένας ηγέτης που να στέκεται όρθιος, ευθυτενής κυριολεκτικά και πολιτικά, και να μιλάει στους Φράγκους και στους κραταιούς Αλαμανούς για σας, τους φίλους σας, τα παιδιά σας, τον Λαό, ως αξιοπρεπείς και τίμιους ανθρώπους και να διεκδικεί κάτι για σας με περηφάνια αλλά και λογική; Ως Έλληνας, άρα ευρωπαίος, κι όχι ως μαχαλόμαγκας της Νοτίου Αμερικής και των Εξαρχείων.

Αμήχανα και νευρικά τα άκρα. Τι