Ευτελίστηκε η χώρα και… η κοινή λογική

Του Γιώργου Χαρβαλιά*

Ανεξάρτητα από τις προοπτικές επιτυχίας στην (περιορισμένου εύρους) αποστολή που της ανατέθηκε, η κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου θα μείνει στην ιστορία ως απότοκος μιας εξαιρετικά άχαρης, πενθήμερης διαβούλευσης που δεν ερμηνεύεται με κανόνες συμβατικής λογικής. Ακριβώς επειδή η όλη διαδικασία αφέθηκε μέχρι τέλους στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου, η πολιτική

Στην προσπάθειά του να διαμορφώσει όρους πολιτικής επιβίωσης στην κοινοβουλευτική αρένα του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου «στραμπούλιξε» θεσμούς και Σύνταγμα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Επί της ουσίας, μοναδικό μέλημα του κ. Παπανδρέου στις πέντε μέρες ανορθόδοξης διαπραγμάτευσης για τη διαδοχή του, ήταν να κρατήσει σφιχτά το σκήπτρο της κομματικής αρχηγίας και των προνομίων που αυτή συνεπάγεται. Το αν θα καταφέρει μέσα από αυτό το θλιβερό «πάρε-δώσε» να πετύχει τον στόχο του είναι κάτι που θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορους τους πολίτες αυτής της χώρας. Έτσι κι αλλιώς, για το ΠΑΣΟΚ με τη σημερινή του μορφή, ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο. Και αυτή η τελευταία εβδομάδα της μοιραίας θητείας του κ. Παπανδρέου έβαλε την οριστική ταφόπλακα στις όποιες φιλοδοξίες των βουλευτών του να συντηρήσουν εικόνα εκπροσώπων κόμματος εξουσίας.

Η ανάδειξη του μεταβατικού πρωθυπουργού ήταν ασφαλώς μια υπόθεση με γνήσια χαρακτηριστικά εσωκομματικής ίντριγκας. Το έργο είχε όλα τα συστατικά που συνοδεύουν τη μεταπολιτευτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ. Εκβιασμούς και παραπληροφόρηση, πισώπλατα μαχαιρώματα, σπίλωση πολιτικών προσώπων και πρωτίστως συναλλαγές κάτω από το τραπέζι με κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα.

Μέσα από ένα άγριο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, οδηγηθήκαμε τελικά σε έναν συμβιβασμό που επιτρέπει, άγνωστο για πόσο, στον κύριο Παπανδρέου να υποδύεται τον πρωθυπουργό εν αποστρατεία και τον κυριότερο εσωκομματικό του αντίπαλο να υποδύεται τον εν αναμονή… εθνοσωτήρα.

Αυτά για το ΠΑΣΟΚ. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί η Νέα Δημοκρατία δέχτηκε να αποτελέσει μέρος αυτής της παράλογης κοινοβουλευτικής παρωδίας. Υπάρχουν κάποιοι που λένε πως ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε να είχε αφήσει όλη αυτή την εξευτελιστική διαδικασία στο γήπεδο της κυβερνητικής πλειοψηφίας, καθιστώντας από την αρχή σαφές ότι θα δώσει «ψήφο ανοχής» (και όχι στήριξης) προκειμένου να εγκριθεί η δανειακή σύμβαση. Υπό τη ρητή προϋπόθεση πάντα, ότι ο εθνικά επικίνδυνος πρωθυπουργός θα κατέθετε άμεσα την εντολή του.

Η εμπειρία απέδειξε ότι η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν μία εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεση, ακριβώς επειδή ο ίδιος δεν είχε καμία διάθεση να σεβαστεί τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού που οριοθετούν το πρωθυπουργικό αξίωμα. Ίσως αυτό να είχε στο νου του ο Αντώνης Σαμαράς και με το αίσθημα πολιτικής ευθύνης που τον διακρίνει, δεν θέλησε να ρισκάρει την τροχοδρόμηση της χώρας σε περαιτέρω περιπέτειες.

Σε κάθε περίπτωση ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε η επιλογή Π