Δεν είναι κρίση του καπιταλισμού, είναι κρίση ηγεσιών

 Με τις ισχυρές οικονομίες σε απόγνωση να παλεύουν την κρίση, και με τους ηγέτες της ΕΕ απλά να χειροτερεύουν την όλη κατάσταση, το μέγεθος του προβλήματος που πλήττει την Δύση δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, δεν πρόκειται απλά για την χειρότερη ύφεση από την δεκαετία του 1930, αλλά και για μια ισχυρή πρόκληση στην οικονομική τάξη της Δύσης.

Η μεγάλη αυτή ύφεση, λένε,  αποκαλύπτει την ανεπάρκεια της ορθόδοξης οικονομικής θεωρίας. Πρόκειται δηλαδή για μια ιδεολογική κρίση. Αποκαλύπτονται πλέον τα εγγενή ελαττώματα του καπιταλισμού.

Βέβαια, όλες

αυτές οι αναφορές είναι λάθος. Μπορεί αυτήν την ώρα, κάποιοι επαναστάτες να οργανώνονται στα κρυφά, όμως πουθενά δεν βλέπουμε λαϊκές εξεγέρσεις. Και δεν αναφέρομαι στο κίνημα Occupy Wall Street, ή των μονίμως αγανακτισμένων, που θέλουν μια λαϊκή συνέλευση σε κάθε γειτονιά. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για ένα κίνημα χωρίς καμιά ατζέντα, και που μόλις αποκτήσει μια, θα ξεθυμάνει οριστικά.

Που είναι όμως η αριστερά; Οι Δημοκρατικοί της Αμερικής δεν βλέπω να χαίρουν κάποιας γενικής στήριξης. Το μόνο που φοβούνται είναι τους Ρεπουμπλικάνους, που κόντεψαν να ρίξουν την χώρα στον γκρεμό το καλοκαίρι που μας πέρασε, και που ανησυχούν μη τυχόν και διώξουν τον Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο.

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ένα 41%  των Αμερικανών να θεωρούν την χώρα τους διαιρεμένη μεταξύ εχόντων και μη.

Το 64% θεωρεί το μεγάλο κράτος πιο επικίνδυνο από τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα αριστερά κόμματα βρίσκονται σε υποχώρηση. Όσο πιο χειρότερα τα οικονομικά πράγματα, τόσο πιο πολύ οι ψηφοφόροι καταψηφίζουν την αριστερά. Στην Ισπανία, οι σοσιαλιστές υπέστησαν την μεγαλύτερη ήττα τους από το 1975. Βέβαια, μπορεί απλά να ήταν άτυχοι λόγω χρονικής  συγκυρίας.

Οι ψηφοφόροι της Αμερικής και της Ευρώπης μπορεί να κάνουν λάθος, ρίχνοντας το φταίξιμο για την κρίση στα αριστερά κόμματα που έτυχε να κυβερνούν, αλλά η δεξιά στροφή που βλέπουμε από το 2008 και μετά, αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός δεν πάσχει από κρίση εμπιστοσύνης.

Που είναι η κατακραυγή; Που είναι η απαίτηση για περισσότερο κράτος, για κρατικοποιήσεις, για προστασία των εγχώριων παραγωγών, για δασμούς στις εισαγωγές, για προστατευτισμό; Δεν είδαμε τίποτα.

Όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν, αφού η κρίση συνεχίζεται. Όμως η σημερινή ύφεση, η χειρότερη των τελευταίων 70 χρόνων, δεν έχει επηρεάσει την υποστήριξη των λαών στον υπάρχοντα καπιταλισμό. Και εννοώ τον καπιταλισμό που ξέρουμε, αυτόν της μικτής οικονομίας, της κερδοφορίας, του ανταγωνισμού, και της ισχυρής κρατικής παρέμβασης. Σε πολλές χώρες βλέπουμε να καταρρέει η εμπιστοσύνη προς τις πολιτικές ηγεσίες, και όχι προς το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Υπ αυτήν την έννοια, η λαϊκή άποψη είναι και η σωστή. Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι ο καπιταλισμός είναι ελαττωματικός, αν δεν τον συγκρίνουμε με τις εναλλακτικές προτάσεις. Και δεν υπάρχουν κάποιες άρτιες τέτοιες προτάσεις.

Η Κούβα και η Β.