Χιλιάδες χριστιανές προσηλυτίζονται στο Ισλάμ

(και η καθ’ ημάς ειδωλολατρία…)

Σε χθεσινό άρθρο του βρετανικού Spectator αναλύεται μια πραγματικότητα που έχει καταστεί τον τελευταίο καιρό αρκετά αισθητή: στα πλαίσια του γενικευμένου φαινομένου μεικτών γάμων, ειδικά στην Αγγλία και ειδικά αγγλίδων χριστιανών γυναικών με μουσουλμάνους, παρατηρείται ένα εξαιρετικά γενικευμένο φαινόμενο μεταστροφής στο Ισλάμ. Ο μελλοντικός σύζυγος το επιθυμεί σφόδρα, η αγγλίδα χριστιανή αδιαφορεί παντελώς και προσεγγίζει την αλλαγή θρησκεύματος λιγώτερο σοβαρά από την αλλαγή γκαρνταρόμπας κάθε σαιζόν, ενώ τα μελλοντικά παιδιά δεσμεύονται

Σύμφωνα με το άρθρο, ο αριθμός των προσήλυτων μουσουλμάνων στην Μεγάλη Βρετανία έχει αυξηθεί κατά δύο τρίτα τα τελευταία δέκα χρόνια, από 60.000 το 2001 σε περίπου 100.000 σήμερα. Περίπου 5.200 άνθρωποι προσηλυτίζονται στον μουσουλμανισμό κάθε χρόνο, προερχόμενοι κυρίως από χριστιανικά δόγματα. Το 62% των προσηλύτων είναι γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 27 έτη, δηλαδή κατά προσέγγιση την μέση ηλικία γάμου – κάτι που μας δίνει το στοιχείο ότι πολλές από αυτές τις μεταστροφές οφείλονται σε μεικτούς γάμους.

Φυσικά, δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο που περιορίζεται στην Μεγάλη Βρετανία: απλώς, λόγω της φύσης της χώρας αυτής και της αδυναμίας και αμηχανίας της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ξεκινά από κεί.

Ο ταχύτατος θρησκευτικός αποχρωματισμός των γηγενών πληθυσμών της Ευρώπης δεν οδηγεί, όπως θα υπέθεταν κάποιοι, απλώς και μόνον στην αύξηση του ποσοστού των αθέων. Σε συνάρτηση με την παντελή απουσία ενός τέτοιου θρησκευτικού αποχρωματισμού στους αλλοθρήσκους αλλοεθνείς πληθυσμούς και κυρίως στους μουσουλμάνους, η αφομοίωση των οποίων περνά μέσα από τους μεικτούς γάμους, η τάση αυτή του αποχρωματισμού έχει ως αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση του νεο-μουσουλμανικού πληθυσμού, ακόμα κι αν πρόκειται (στα πρώτα στάδια) για μια μεταστροφή χωρίς πραγματική πίστη. Αλλάζει το πολιτισμικό πλαίσιο αναφοράς, και ως εκ τούτου οι εντελώς προσωπικές «πεποιθήσεις» του υποκειμένου έχουν σχετική σημασία όταν λαμβάνει χώρα η αλλαγή αυτού του πλαισίου.

Σε αυτήν την ιστορία παίζουν ρόλο κάποια συγκεκριμένα στοιχεία:

α) Η μεταστροφή στο Ισλάμ είναι μια εξαιρετικά εύκολη υπόθεση, κι ως εκ τούτου καθόλου «μπελαλίδικη» για όποιον έχει την θρησκεία στο περιθώριο της ζωής του (κι ακόμα παραπέρα). Φτάνει να λεχθούν κάποια λόγια με ή χωρίς την παρουσία Ιμάμη, και να υπογραφούν κάποια έγγραφα – σε απόλυτη αντιδιαστολή με τον Ρωμαιοκαθολικισμό, ο οποίος απαιτεί πλήρη, εκτενέστατη κατήχηση, τον Ιουδαϊσμό, ο οποίος υποβάλλει τον ενδιαφερόμενο σε διάφορες δοκιμές πριν τον δεχθεί, ή τον Ινδουισμό, στον οποίο κυριαρχεί η αντίληψη ότι πρόκειται για εκ γενετής χαρακτηριστικό που δύσκολα μεταφέρεται σε κάποιον εκ νέου.

β) Εν αντιθέσει, η έξοδος από το Ισλάμ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε «βαθιά» μουσουλμανικές κοινωνίες μπορεί να σημαίνει τον θάνατο του αποστάτη, αλλά μην υποθέσετε ότι στα πλαίσια των δυτικών κοινωνιών είναι μια ακόμα «καταναλωτική» επ