Αποφράδες ημέρες

Την προηγούμενη Τετάρτη είχα προγραμματίσει να δικασθεί μετά από την τήρηση της νόμιμης προδικασίας, μια αίτηση αναστολής χρέους μιας μεγάλης εταιρείας ζαχαροπλαστικής, ώστε να εκδοθεί προσωρινή διαταγή για την αναστολή του, στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών.

Με νωπές τις μνήμες από την φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική. Πήγα στο αρμόδιο τμήμα στον έβδομο όροφο, για να ετοιμασθεί ο φάκελος, να σταλεί στην Πρόεδρο του Δικαστηρίου, για να αποφασίσει, αφού ακουσθεί και η πλευρά μας.

Οι γραμματείς τρεις όμορφες

κυρίες φαινόντουσαν δακρυσμένες. Με ρώτησε η μία απ' αυτές ποιά υπόθεση είναι και μου έδωσε όλο το φάκελο να τον μεταφέρω στον πρώτο όροφο της αίθουσας των Δικαστηρίων και να τον δώσω στην Πρόεδρο που θα δίκαζε.

Μου είπαν ότι δεν μπορούν να συνέλθουν από την τραγωδία, ότι όλα είναι εφήμερα και τόσο πεπερασμένα, που η οδύνη για τον χαμό των αθώων, δεν μπορεί να ξεπλύνει το όνειδος μιας κοινωνίας, που είναι ανίκανη να προστατεύσει τα παιδιά της και τα σκοτώνει κάτω από τραγικές συνθήκες.

Έφυγα συλλογισμένος με το φάκελο και κτύπησα την πόρτα της Προέδρου Υπηρεσίας, που ήταν στον πρώτο όροφο. Δύο κυρίες με υποδέχθηκαν, που συζητούσαν κάποια υπόθεση, με τα έγγραφα απλωμένα πάνω στην έδρα, για να τα μελετήσουν που τα μάζεψαν γρήγορα. Τους είπα για την αίτηση της προσωρινής διαταγής και μου είπαν ότι σε δύο λεπτά μπορούν να με ακούσουν.

Η Πρόεδρος ήταν σκεπτική και φαινόταν συγκλονισμένη. Δεν μου απηύθυνε ούτε μια φορά το λόγο. Τελειώνοντας μετά από μισή ώρα, τη ρώτησα τι ώρα θα βγει η απόφαση. Μου απάντησε ευγενικά μέχρι τις 2 το μεσημέρι και αν θέλω να μάθω το περιεχόμενό της να τηλεφωνήσω στη γραμματεία του Δικαστηρίου. Ευχαριστώ της είπα ευγενικά φεύγοντας, αλλά θα προτιμούσα να περιμένω.

Στις 1 και 35' πήγα στη Γραμματεία. Ρώτησα αν ήλθαν οι αποφάσεις των προσωρινών διαταγών και μου είπαν πως είναι δίπλα στοιβαγμένες. Είπα το όνομα του διαδίκου και ρώτησα για το αποτέλεσμα με αγωνία. Δεκτή μου είπε με ένα σφικτό χαμόγελο η γραμματέας.

Θρίαμβος, που δεν μπορούσα να τον πανηγυρίσω μέσα μου. Ούτε και σε σκέψη. Μόνος στους διαδρόμους των δικαστηρίων πήγα στο φωτοτυπείο και έβγαλα οκτώ επικυρωμένα αντίγραφα της απόφασης και σε λίγο ήμουν στην έδρα της επιχείρησης. Μόλις μπήκα μέσα ήταν όλοι παγωμένοι και περίμεναν με αγωνία.

Έλα εδώ κ. Μιχάλη είπα στον διευθυντή της, που είναι και επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, η απόφαση σας δικαίωσε, πάρτε τα αντίγραφα και δώστε τα σε Τράπεζες και Υπηρεσίες να μην σας κυνηγούν, αλλά σήμερα η μέρα είναι θλιβερή και δεν μας πρέπει οι πανηγυρισμοί. Ήλθε κοντά μου με φίλησε και τον φίλησα και έφυγα πάλι σκεπτικός.

Στη ζωή μου ποτέ δεν είχα αϋπνίες. Πατούσα το κουμπί του ύπνου και κοιμόμουνα σε ένα λεπτό. Ακόμη και φοιτητές οι φίλοι μου, φώναζαν που κοιμόμασταν στα ίδια δωμάτια και εγώ κοιμόμουνα αμέσως, ενώ αυτοί ξενυχτούσαν στο κρεβάτι τους, σκεπτόμενοι όπως μου έλεγαν τις δικές μου παιδικές απερισκεψίες.

Χθες βράδυ παραδόξως δεν με έπαιρνε ύπνος. Γύρω στις 5 και 10' το πρωΐ ήμουν ακόμη ξύπνιος. Οι σκέψεις μου ήταν στην μεγάλη τραγωδία της πυρκαγιάς που κατέστρεψε ζωές αθώων συμπολιτών μας, που χαιρόντουσαν τη ζωή τους και θάφτηκαν κάτω από τις στάχτες σαν να έγινε πόλεμος. Έκανα ένα χαλαρωτικό μπάνιο και αποκοιμήθηκα.

Σε κοινωνίες πολιτισμένων ανθρώπων πως μπορεί να εξιλεωθούν οι ίδιοι οι άνθρωποι που ζουν για να ξεχάσουν, όταν από συνευθύνη τους έστειλαν στο θάνατο σφιχταγκαλιασμένες αθώες ψυχές μικρών παιδιών, μανάδων και πατέρων και πότε αυτό μπορεί να γίνει; Και ποιος Θεός ή άνθρωπος θα τους δικάσει;

Διαβάστε περισσότερα